Τίτλος: Σπασμένες Αγκαλιές (Los Abrazos Rotos)
Σκηνοθέτης: Pedro Almodovar
Παραγωγή: 2009
Πιστεύω ότι μετά το Όλα Για Τη Μητέρα Μου, οι 5 ταινίες του Αλμοδόβαρ που ακολούθησαν ναι μεν είχαν ένα ώριμο, λιγότερο παιχνιδιάρικο στυλ, αλλά από την άλλη τους έλειπε η ζωντάνια και η φρεσκάδα, το "νεύρο"-trademark του σκηνοθέτη. Δεν λέω ότι ήταν κακές ταινίες –σίγουρα πολύ πάνω από τον μέσο όρο- ωστόσο μου άφηναν μία γεύση απογοήτευσης (βέβαια με το Όλα για τη Μητέρα Μου έφτασε τόσο ψηλά που δύσκολα κάποιος σκηνοθέτης θα επαναλάμβανε τέτοιο κατόρθωμα στις μετέπειτα ταινίες του).
Το Σπασμένες Αγκαλιές έχει όλα τα στοιχεία που συναντάμε στις ταινίες του Αλμοδόβαρ και που προσωπικά τόσο θαυμάζω: Δαιδαλώδες σενάριο, σκηνές που αγγίζουν το φιλμ νουάρ, ένας χιτσκοκικός τόνος στη πλοκή, δυνατές ερμηνείες, πολύχρωμα πλάνα. Σε δύο σημεία ίσως αυτή του η ταινία να υστερεί αισθητικά: στο στυλ και στη μουσική που σε αυτή την περίπτωση φαίνονται να κρατούν μία ελαφρώς πιο θαμπή απόχρωση σε σχέση με τις προηγούμενές του ταινίες. Επίσης το συναίσθημα είναι πιο συγκρατημένο για τα δεδομένα του Αλμοδόβαρ.
Αν και η ταινία, όπως είπα, είναι αρκετά καλύτερη από την πλειοψηφία των ταινιών που βλέπουμε κάθε χρόνο, από την άλλη δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να μας μεταδώσει. Μάλιστα θα έλεγα ότι με τις Σπασμένες Αγκαλιές ο Αλμοδόβαρ φαίνεται να ανακυκλώνει τις ιδέες και τα θέματά του χωρίς όμως να έχει κάτι ουσιαστικό να μας πει. Με άλλα λόγια φοβάμαι ότι θα αναγκαστώ να πω πως αρχίζει να μας κουράζει κιόλας (και το "κουράζει" είναι η τελευταία λέξη που θα μπορούσα να φανταστώ για να χαρακτηρίσω τις ευφάνταστες και συχνά πληθωρικές ταινίες αυτού του σπουδαίου –και αγαπητού μου- σκηνοθέτη). Γνωρίζω ότι ακριβώς το ίδιο έχουν επαναλάβει και αρκετοί κριτικοί –και πραγματικά περίμενα να έχουν άδικο- όμως θα συμφωνήσω μαζί τους. Απόδειξη η σεκάνς που κλείνει την ταινία, παραπομπή στο Γυναίκες Στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης, όπου εμείς οι θεατές παρατηρούμε μία αδιάφορη και "στεγνή" παραλλαγή της παραπάνω ταινίας, δίχως κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εάν επρόκειτο για ζωγράφο θα έλεγα ότι ο καλλιτέχνης αποφάσισε να πετάξει την πολύχρωμη παλέτα του, αντικαθιστώντας την με πιο γήινα χρώματα.
Δυνατές (αλλά και αναμενόμενες) οι ερμηνείες των Penelope Cruz και Blanca Portillo, ενώ την παράσταση κλέβει πιστεύω ο Lluis Homar στον ρόλο του γοητευτικού, τυφλού συγγραφέα (το συνεχές αινιγματικό χαμόγελό του, κατά το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, ακροβατεί μεταξύ της υπεροψίας, του σαρκασμού και φαίνεται να κρύβει μία προσωπικότητα που έχει βιώσει τις πιο σκοτεινές πλευρές της ζωής και του έρωτα). Πολύ καλή, αλλά όχι και η καλύτερη, η δουλειά του εικονολήπτη Rodrigo Prieto.
Μπορεί, λοιπόν, οι ταινίες του Αλμοδόβαρ να έχουν αρχίσει να επαναλαμβάνουν τα θέματά τους και τις εμμονές του σκηνοθέτη, ωστόσο συνεχίζουν να βλέπονται ευχάριστα κι ας μην παρέχουν το ίδιο βάθος και ουσία. Το Σπασμένες Αγκαλιές αποτελεί μεν μια καλοφτιαγμένη ταινία, αλλά δεν είναι πιστεύω ικανή να συναγωνιστεί άλλες ταινίες σύγχρονων κορυφαίων δημιουργών, ούτε τις παλιότερες δημιουργίες του ίδιου το Αλμοδόβαρ. Έχω παρατηρήσει ότι και οι δύο τελευταίες ταινίες του σκηνοθέτη (Volver και Σπασμένες Αγκαλιές) τελειώνουν με μία δραματική φράση – φράσεις οι οποίες θα ταίριαζαν γάντι στο στυλ των παλαιότερων δημιουργιών του, αλλά πλέον ακούγονται σαν να βγήκαν άχαρα από ροζ μυθιστόρημα και να έρχονται σε αντίθεση με τη "νέα", μετα-σουρεάλ ωριμότητα του σκηνοθέτη. Όχι λοιπόν κάτι το αξιόλογο, ωστόσο αν δείτε τις Σπασμένες Αγκαλιές ο χρόνος σας θα περάσει ευχάριστα, πολύ καλύτερα σε σχέση με την πλειονότητα των ταινιών που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2009.
Προσωπική Αξιολόγηση: 4,5 / 11
Ακολουθεί ενδιαφέρον 3λεπτο βίντεο, όπου ο σκηνοθέτης μιλά για τον ρόλο της Penelope Cruz στην ταινία (στα αγγλικά, με υπότιτλους):
Καλησπερα φιλε Dynx. Δεν αποκλινουν ιδιαιτερα οι κριτικες μας για τις "Αγκαλιες".
ReplyDeleteΕκεινο που τονισα εγω κυριως, ειναι οτι προκειται για κλασικη αλμοδοβαρικη ταινια -κατι που αλλωστε επισημαινεις-, οπως επισης, εγραψα για την Cruz με αφορμη το μεγαλο ντορο που εγινε γυρω απο το ονομα της, και η οποια προσωπικα δεν με ξετρελανε ποτε, μου αρεσει μονο οταν τη χειριζεται ο Ισπανος. Σαν να μεταμορφωνεται!
Θα ηθελα μονο να μου πεις γιατι στεκεσαι στο "Ολα για τη Μητερα μου" (ως σημειο κορυφωσης του Αλμοδοβαρικου εργου; Κι αν ναι, ενταξει για τις μετεπειτα ταινιες του, οι προηγουμενες του δεν σου αρεσαν σε τετοιο βαθμο; η δεν τις εχεις δει;) Σε ευχαριστω.
Καλησπέρα Mike. Πράγματι συμφωνούν αρκετά οι κριτικές μας.
ReplyDeleteΓιατί στέκομαι στο 'Όλα για τη Μητέρα Μου: ναι, έχω δει σχεδόν όλες τις παλαιότερες ταινίες του Αλμοδόβαρ και μου άρεσαν αρκετά (βασικά εξακολουθώ να τις βλέπω συχνά). Απλά πιστεύω ότι οι παλιές του ταινίες στηρίζονται κυρίως στο χιούμορ (συχνά ανατρεπτικό) και στο στυλ και χάνουν λίγο στην ουσία. Οι τελευταίες του ταινίες προσπαθούν να τονίσουν με εμφανή τρόπο -κατά την άποψή μου πάντα- την ωριμότητά τους. Παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά, προσπαθώντας να προσφέρουν το over-the-top χιούμορ ταυτόχρονα. Πιστεύω ότι στο Όλα για τη Μητέρα Μου, ο Αλμοδόβαρ καταφέρνει να εξισορροπήσει αυτά τα στοιχεία, συνδυάζοντας με μοναδικό τρόπο, συναίσθημα, ώριμη σκηνοθεσία, χιούμορ και δράμα. Για μένα αυτη του η ταινία έχει μία σπάνια συνοχή που λείπει από τις υπόλοιπες ταινίες του.
Dynx,δεν συμμερίζομαι την άποψή σου για το πρώιμο έργο του Αλμοδόβαρ.Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ταινίες όπως "Ο Νόμος του πόθου" ή το "Τι έχω κάνει για να μου αξίζει κάτι τέτοιο" εξαντλούνται στο χιούμορ και τη στυλιστική επιτήδευση.Για την ακρίβεια,δεν περιέχουν καν αυτά τα στοιχεία,τουλάχιστον όχι στο βαθμό που αυτά αναπτύχθηκαν κατόπιν.Στην πρώτη το χιούμορ σχεδόν απουσιάζει,στη δεύτερη η εικονογραφία στηρίζεται στον νεορεαλισμό μάλλον παρά στην πολύχρωμη-κιτς αισθητική.Και οι δύο είναι ταινίες ουσίας και βάθους,πολύ περισσότερο μάλιστα απ'ό,τι μεταγενέστερες εμπορικές επιτυχίες του σκηνοθέτη,όπως τα "Ψηλά τακούνια" ή οι "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης".Ειδικά ο "Νόμος...",αν και σχετικά άγνωστος,διεκδικεί επάξια μία θέση ανάμεσα στα αριστουργήματά του.(αν δεν κάνω λάθος,και ο ίδιος θεωρεί πως πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες ταινίες του).Αλλά ακόμη και το "Μέσα στα σκοτάδια",το πρώτο οιονεί δράμα του Αλμοδόβαρ,περιέχει στιγμές μαγείας και εσωτερικής έντασης που σπάνια βρίσκουμε στην όψιμη περίοδο του έργου του.Νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να αναθεωρήσεις ή τουλάχιστον να εξετάσεις εκ νέου τις αποκρυσταλλωμένες απόψεις σου.
ReplyDeleteΚατά τα λοιπά,συμφωνώ ότι τελευταία ο Πέδρο μάς κάνει επίδειξη μαεστρίας.Κρατά βέβαια εν πολλοις τα στοιχεία που τον καθιέρωσαν,αλλά τα συνενώνει στον κορμό μιας απόλυτα υπολογισμένης(ίσως τελικά και συμβατικής;) αφήγησης.Μετά το "Όλα για τη μητέρα μου" άρχισε η κατηφόρα...Αυτή η "κακή εκπαίδευση",αν και εκθειάστηκε από μερίδα κριτικών,μου φάνηκε μια εξεζητημένη μπούρδα,ίσως η χειρότερη στιγμή του σκηνοθέτη της Μάντσας! Εμένα πάντως,με εξαίρεση το θαύμα του "Όλα για τη μητέρα μου",ο Αλμοδόβαρ με μαγεύει στις πρώτες του ταινίες,με τις αδυναμίες του,αλλά και την παθιασμένη αυθεντικότητά του...! Πλέον συντηρεί την εκτίμησή μου,αλλά μέχρις εκεί.
Τις "αγκαλιές" δεν τις είδα ακόμα,αν και απ'ό,τι κατάλαβα έχουμε μία απ'τα ίδια...
Οι απόψεις μας, Dynx και Ετερώνυμε, για τις ταινίες του πάντα αγαπητού Almodovar, σχεδόν συμπίπτουν. Κι εγώ θεωρώ το "Όλα για τη μητέρα μου" την αποκορύφωση του έργου του, ενώ οι μετέπειτα ταινίες του δεν μου λένε τίποτα (με εξαίρεση το "Volver", το οποίο δεν έχω δει).
ReplyDeleteΤις "Αγκαλιές", τις βρήκα εντελώς αδιάφορες.
Πολλή ενδιαφέρουσα η αναφορά του Ετερώνυμου στην πολύ πρώτη περίοδο του σκηνοθέτη, ενώ ομολογώ ότι το "Νόμο του πόθου" δεν τον γνωρίζω.
@Ετερώνυμος
ReplyDeleteToν Νόμο του Πόθου, τον ξαναείδα πολύ πρόσφατα, για την ακρίβεια πριν μία βδομάδα, κι αυτό γιατί είναι από τις ταινίες του Αλμοδόβαρ που μου αρέσουν πολύ. Όσο για την έλλειψη χιούμορ, εγώ πάλι γελάω με σε αρκετά σημεία μεσα στην ταινία. Ίσως είναι από τις πιο ώριμες ταινίες του Αλμοδόβαρ, αλλά θεωρώ και το Μυστικό μου Λουλούδι και το Όλα για τη Μητέρα Μου πιο ώριμες. Αριστούργημα πάντως δεν θα την έλεγα ούτε για τα δεδομένα του Αλμοδόβαρ, ούτε φυσικά σε σχέση με ταινίες αριστουργήματα άλλων σκηνοθετών. Θα την χαρακτήριζα μία από τις καλύτερες δημιουργίες του Αλμοδόβαρ, γενικά μια πολύ καλή ταινία (θα έβαζα π.χ. ένα 6.5 με 7 στα 11, βαθμός πιστεύω πολύ υψηλός). Συμφωνώ με αυτό που λες, για τις πρώτες ταινίες του σκηνοθέτη: "Πλέον συντηρεί την εκτίμησή μου,αλλά μέχρις εκεί."
Συμφωνώ επίσης για την Κακή Εκπαίδευση, και νομίζω ότι το Σπασμένες Αγκαλιές μου άρεσε λίγο λιγότερο.
@Γρηγόρης Αντωνόπουλος
ReplyDeleteΗ κρατική τηλεόραση βάζει τελευταία αρκετές παλιές ταινίες του Αλμοδόβαρ, π.χ. χθες είδα το "Δέσε Με". Αρκετά βαρετή ταινία που στο τέλος όμως απογειώνεται κάπως με την συναισθηματική της ειλικρίνεια (γι αυτό ίσως μερικές φορές να μην κάνω καλά όταν παρατάω μια ταινία στην μέση ή ακόμα και στο πρώτο 20λεπτο).
Όσο για το Όλα για τη Μητέρα Μου, τέτοια είναι η συναισθηματική φόρτιση της ταινίας, δοσμένη με τόσο στυλ, χιούμορ, εξαιρετική μουσική, πειστικότατες ερμηνείες, που πραγματικά αποφεύγω να δω την ταινία εδώ και καιρό (αρκετά συχνά άλλωστε πιστεύω ότι ό,τι μας αγγίζει το αποφεύγουμε).
@Γρηγόρης Αντωνόπυλος
ReplyDeleteΝα δεις το "Νόμο του πόθου"!Πιστεύω πως είναι μια πλήρης,ολοκληρωμένη ταινία,με μια μυρωδιά σάρκας,επιθυμίας και μοναξιάς.Δεν το θεωρώ αριστούργημα.Καμία άλλωστε ταινία του Αλμοδόβαρ δεν είναι ΤΟ αριστούργημα,αλλά τι πειράζει; Εγώ έχω βαθιά ανάγκη από μη αριστουργήματα...Αξίζει πάντως να τη δεις,μόνο και μόνο για να απολαύσεις την εξαίσια ερμηνεία της Carmen Maura...!
Dynx,πόσο δίκιο έχεις για το "Δέσε με!".Το θαυμάσιο τέλος αρκεί για να δικαιωθεί ολόκληρη η ταινία! Ελπιδοφόρο,αλλά και διφορούμενο.Οι δύο να τραγουδούν χαρωπά ένα αισιόδοξο τραγούδι(resistere),ενώ το ανήσυχο και τρομαγμένο βλέμμα της κοπέλας υπονομεύει την πρόδηλη αισιοδοξία της σκηνής.Σαν να βλέπει κάτι που οι άλλοι δε βλέπουν.Σαν να ξέρει ότι αυτή η υπόσχεση ευτυχίας έχει αρχίσει να ξεφτίζει πριν καν εκπληρωθεί."Όλα θα πάνε καλά",την καθησυχάζει η αδερφή της.Και μπορεί πράγματι όλα να πάνε κατ'ευχήν.Εμείς όμως δεν θα το μάθουμε ποτέ,αφού το αστραπιαίο μοντάζ θα μας αφήσει με την εικόνα του αυτοκινήτου ν'απομακρύνεται στο δρόμο σηκώνοντας σκόνη...Όλα είναι δρόμος,λοιπόν...!
ReplyDelete@Γρηγόρης Αντωνόπουλος
Δεν χάνεις και τίποτα που δεν είδες το Volver.Κάνα δυο σκηνές αξίζουν μόνο...
Καλημέρα.. Καταρχάς να πω ότι πρώτη φορά γράφω εδώ κι αυτό γιατί μετά από μια γρήγορη ματιά μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το blog σου..
ReplyDeleteΗ αλήθεια είναι ότι διαφωνώ με αρκετές κριτικές σου και το ίδιο μάλλον συμβαίνει και με τον Almodóvar..
Η αλήθεια είναι ότι από το μυστικό μου λουλούδι και μετά προσπαθεί να γίνει πιο σοβαρός και πιο συναισθηματικός. Δεν ξέρω αν είναι δείγμα ωριμότητας ή συμβιβασμού αλλά σίγουρα οι αλλαγές είναι εμφανείς.
Προσωπικά έχω δει όλη τη φιλμογραφία του εκτός από τις δύο πρώτες του και μπορώ να πω ότι όλες βλέπονται ευχάριστα με μια μικρή ένσταση για τις αμαρτωλες καλόγριες και το μυστικό μου λουλούδι που γίνονται σε κάποια σημεία κουραστικά. Το τι έχω κάνει για να το αξίζω αυτό, οι γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και η Κίκα είναι καταπλήκτικές ταινίες, σε πολλά σημεία ξεκαρδίστικές και για μένα οι καλύτερες του.
Από τις προσφατές του θεωρώ ότι ξεχωρίζει η τριπλέτα που ξεκινάει με το όλα για τη μητέρα μου και συνεχίζει με το μίλα της και την κακή εκπαίδευση. Το volver το είδα πιο ευχάριστα αλλά νομίζω ότι υστερεί σε σχέση με τις προηγούμενες τρεις σε νοήματα και συναισθήματα. Το ίδιο συμβαίνει και με το abrazos rotos, καλή ταινία αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.
Έδώ πρέπει να πω όμως πως υπάρχουν και άλλοι ισπανοί σκηνοθέτες όπως ο Carlos Saura που είναι εφάμιλλοι (αν όχι καλύτεροι) του Almodovar και αξίζουν μια ματιά..
Μια ίσως άχρηστη σημείωση... Νομίζω πως η ελληνική μετάφραση αναφέρεται στις ραγισμένες αγκάλες. Μπορεί και να κάμω λάθος.
ReplyDelete