Τίτλος: Gran Torino
Σκηνοθέτης: Clint Eastwood
Παραγωγή: 2008
Το Gran Torino είναι μία καλή ταινία. Στην Ελλάδα οι κριτικές ήταν πολύ καλύτερες από ότι στο εξωτερικό, αλλά όπως είχα πει και για τον Παλαιστή, είναι το είδος της ταινίας που φαίνεται να προσελκύει τον macho αντρικό πληθυσμό (που στην χώρα μας είναι άφθονος).
Η ταινία δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο που θα μπορούσα να σχολιάσω, αλλά σε τραβάει με την απέριττη σκηνοθεσία του Clint Eastwood. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είναι πολύ καλός στο ρόλο του φαινομενικά μισάνθρωπου, ρατσιστή Walt Kowalski. Δεν θα έφτανα όμως τόσο μακριά ώστε να μιλήσω για την καλύτερη ερμηνεία στην καριέρα του. Όσον αφορά τις ερμηνείες του υπόλοιπου cast είναι εντάξει: δεν πρόκειται για απαιτητικούς ρόλους άλλωστε, αφού η όλη ταινία στηρίζεται στην προσωπικότητα του Walt.
Το Gran Torino δεν φαίνεται να προσπαθεί να περάσει κάποιο μήνυμα, και αυτό είναι και το μεγάλο συν της ταινίας. Όπως ανέφερα παραπάνω, η λιτότητα με την οποία ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί την προσωπικότητα των πρωταγωνιστών, αργά και σταδιακά, χωρίς φανφάρες και υπερβολές είναι δείγμα σκηνοθετικής ωριμότητας.
Και πρέπει να παραδεχθώ ότι η ταινία με άγγιξε σε προσωπικό επίπεδο, αφού τόσο ο χαρακτήρας του Clint Eastwood, όσο και η συμπεριφορά του, μου θύμισαν παρόμοιες καταστάσεις και ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Και σε αυτό το σημείο, θέλοντας να προσθέσω την προσωπική μου νότα σε αυτή την κριτική, να αναφέρω ότι από την αρχή της ταινίας δικαιολόγησα την αντιδραστική συμπεριφορά του κεντρικού ήρωα Walt,ο οποίος με τις συντηρητικές απόψεις του και τον ρατσισμό του ήταν απεχθής στους περισσότερους ανθρώπους. Οι τελευταίοι πιστεύοντας ότι “ζούνε κανονικά” ήταν τόσο αναμενόμενοι που δεν έκανα την παραμικρή προσπάθεια να κοιτάξουν κάτω από την επιφάνεια. Ως αποτέλεσμα, ομολογώ ότι αν έπρεπε κάποιος να είναι ο θύτης και κάποιος το θύμα στην ταινία, τότε σίγουρα ο Walt θα ήταν για μένα ο θύτης και οι υπόλοιποι τα θύματα ενός συμβατικού, επιφανειακού τρόπου ζωής. Στην ταινία, επίσης, γίνονται συχνά νίξεις από τον ιερέα της περιοχής ότι ο Walt αρνείτε (ή απλά δεν γνωρίζει) την πραγματική ζωή. Ουσιαστικά όμως το αντίστροφο συμβαίνει, αφού η άποψή μου είναι ότι ο Walt φαίνεται να είναι ο μόνος που βάζει την προσωπική του σφραγίδα στη ζωή που κάνει, επιλέγοντας έναν πιο ασκητικό και εκκεντρικό τρόπο ζωής.
Ναι μεν η ταινία με άγγιξε, λοιπόν, με την ανθρωπιά της, δεν παύει όμως να είναι και μελοδραματική σε πολλά σημεία. Μίλησα για ωριμότητα στον τρόπο με τον οποίο ο Clint Eastwood προσεγγίζει τους χαρακτήρες τους. Ωστόσο, η ταινία παραμένει απλοϊκή: λίγο η γλυκανάλατη –και περιττή κατά την άποψή μου- μουσική, λίγο οι flat ερμηνείες των συμπρωταγωνιστών, ο ευθύς και άκρως προγραμματισμένος τρόπος που ξεδιπλώνεται η πλοκή, το φινάλε που φαίνεται να έχει γραμμένη τη λέξη “ρουτίνα” σε κάθε πλάνο του… Επίσης, όσον αφορά το ίδιο το Gran Torino, το αυτοκίνητο του ήρωα της ταινίας Walt, έτυχε να διαβάσω ολόκληρες αναλύσεις για το τι μπορεί να σημαίνει ή να συμβολίζει. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν παίζει κανέναν ρόλο αυτός ο συμβολισμός (αν πρόκειται καν για συμβολισμό!), η ταινία θα παρέμενε η ίδια με ή χωρίς αυτοκίνητο. Δεν είναι το είδος της εγκεφαλικής ταινίας που πρέπει να κάθεσαι με τις ώρες έπειτα να κάνεις κάποια ανάλυση, ούτε ταινία με σκόπιμους συμβολισμούς και κρυμμένα μηνύματα (βέβαια κάποιοι –αυτοί που την θεωρούν σπουδαία ταινία- είναι λογικό να πιστεύουν το αντίθετο).
Μια πολύ καλή προσπάθεια από τον Clint Eastwood λοιπόν. Το Gran Torino δεν είναι η καλύτερη του ταινία (αυτή παραμένει για μένα το “Οι Γέφυρες του Μάντισον”) ούτε και η καλύτερη του ερμηνεία, είνα όμως σαφώς ανώτερη από την τελευταία του προσπάθεια ως σκηνοθέτης (Changeling). Πέρα από τις κάποιες αδυναμίες της, στο τέλος αυτό που σώζει την ταινία είναι η συναισθηματική ωριμότητα όπως παρουσιάζεται από τον σκηνοθέτη.
Προσωπική Αξιολόγηση: 5 / 11
