Tuesday, July 1, 2008

Ταινίες που είδα πρόσφατα


Τελευταία προσπαθώ να βλέπω και από μία ταινία κάθε βράδυ (αν μείνω σπίτι). Κατά προτίμηση ταινίες που δεν έχω ξαναδεί, αν και αρκετές φορές ξαναβλέπω αγαπημένες ταινίες. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω τη γνώμη μου -μια μικρή κριτική 2 παραγράφων- για τις ταινίες που είδα πρόσφατα. Για να μην είναι μεγάλο και κουραστικό το post, παρακάτω μπορείτε να βρείτε τα links που θα σαν πάνε στην ταινία που σας ενδιαφέρει:

Contact (1997, Robert Zemeckis)

Persona (1966, Ingmar Bergman)

Η Ώρα του Λύκου [Vargtimmen], (1968, Ingmar Bergman)

H Ζωή των Άλλων, [Das Leben der Anderen], (2006, Florian Henckel von Donnersmarck)

Οι Καταραμένοι, [Caduta degli dei], (Luchino Visconti, 1969)

Ο Καθρέφτης, [Zerkalo] (1975, Andrei Tarkovsky)

Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008, Steven Spielberg)

My Own Private Idaho, (Gus van Sant, 1991)
 



Contact
Προσωπική αξιολόγηση: 7/11



H καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας μετά το 2001 του Kubrick. Βέβαια αυτό δεν είναι και τόσο μεγάλη φιλοφρόνηση γιατί σπανίζουν καλές ταινίες σε αυτό το είδος. Και επειδή διαφωνώ με τον όρο επιστημονική φαντασία αλαζονικά θα εφεύρω το είδος του επιστημονικού υπαρξισμού. Τι σημαίνει άλλωστε "φαντασίας"; Δεν είναι στενόμυαλος και οπισθοδρομικός χαρακτηρισμός τον 50s; Επιστημονικός υπαρξισμός τελικά (έναντι π.χ. του φιλοσοφικού ή συναισθηματικού υπαρξισμού).

Και τώρα λίγα λόγια για την ταινία: σταθερή, ειλικρινής σκηνοθεσία χωρίς υπερβολές. Μετρημένη (όπως πάντα) η ερμηνεία της Jodie Foster. Ένα πολύ δυνατό σενάριο του Sagan. Όπως στο 2001 οι εξωγήινοι "εμφανίζονται" ως ιδιοφυείς μη-οντότητες πέρα από την ανθρώπινη μας ικανότητα να τις συλλάβουμε ως ύπαρξη. Η ταινία λειτουργεί πολύ επιτυχημένα σε πολλά επίπεδα: φιλοσοφικό, θρησκευτικό, υπαρξιακό, ψυχολογικό, επιμένοντας σε θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης, της ύπαρξης Θεού και των συναισθηματικών μας φορτίων ως ακλόνητα στοιχεία που εξακολουθούν να υπάρχουν στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Τόσο καλή είναι η ταινία που θα μπορούσε να είναι ένα μικρό αριστούργημα. 


Persona
Προσωπική Αξιολόγηση: 8/11
 

O Bergman στο απόγειό του! Ταινία που όσοι την δούνε σήμερα θα πάει το μυαλό τους σε David Lynch και συγκεκριμένα στο Mulholland Drive. Όπου δύο εξαρχής διαφορετικές γυναίκες -μία μεγάλη ηθοποιός με επιλεκτική αλαλία (σύμφωνα με την ορολογία της σύγχρονης ψυχολογίας) και η νοσοκόμα της αρχίζουν να διαπλέκουν τις προσωπικότητες τους σε σημείο που να χάνουν τον εαυτό τους.

Η ταινία έχει πολύ προχωρημένη σκηνοθεσία για την εποχή της, σε σημείο που τότε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και avant garde. Μόνο η σεκάνς που ανοίγει την ταινία με τις φαινομενικά ασύνδετες σκηνές σε σοκάρει με μοναδικό τρόπο (μακάρι να με είχε προειδοποιήσει κάποιος για την ταραντούλα που εμφανίζεται από το πουθενά σε μία από αυτές τις σκηνές!) Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών δεν είναι απλά καλές, αλλά εξαιρετικές, κυρίως της Liv Ullman! Το ίδιο και η φωτογραφία στην άγρια, ξεγυμνωμένη παραλία όπου και διαδραματίζεται η ταινία, αλλά κυρίως το μοντάζ και ήχος. Άρτια και από τεχνικό και από καλλιτεχνικό επίπεδο!


Η Ώρα του Λύκου

Προσωπική Αξιολόγηση: 7/11
 

Ένας αναγνωρισμένος ζωγράφος πάει να περάσει τις διακοπές του μαζί με τη σύντροφό του σε ένα σουηδικό νησί, το οποίο ανήκει σε μία πλούσια οικογένεια εκκεντρικών ευγενών. Ο ζωγράφος-κεντρικός ήρωας φοβάται το σκοτάδι γι αυτό και μένει ξάγρυπνος καθημερινά κατά τη διάρκεια της ώρας του λύκου: από τα μεσάνυχτα μέχρι το σούρουπο. Βλέπουμε να διαδραματίζονται πολλές αλλόκοτες και τρομακτικές σκηνές, οι οποίες είναι δύσκολο να πεις αν είναι μέρος των εφιαλτών του καλλιτέχνη ή αν πράγματι συμβαίνουν στη ζωή του.

Είναι η μόνη ταινία του Bergman που έχει χαρακτηριστεί ως ταινία τρόμου -- λανθασμένος τελείως χαρακτηρισμός κατά την άποψή μου. Η ταινία είναι περισσότερο ένα σουρεαλιστικό εν μέρη ψυχογράφημα της προσωπικότητας ενός διαταραγμένου καλλιτέχνη. Πόσο διαταραγμένος είναι όμως; Που τελειώνει η αλήθεια και που αρχίζει η παράνοια; Και πόσο κοντά είναι τα όρια μεταξύ ελεύθερης δημιουργικής σκέψης και παραλογισμού;


Οι Καταραμένοι
Προσωπική Αξιολόγηση: 5/11
 

H ταινία με απογοήτευσε. Αν και όταν κυκλοφόρησε πήρε καλές κριτικές για την τόλμη της και την αισθητική της, σήμερα οι απόψεις των κριτικών διίστανται. Η ταινία έχει να κάνει με την πτώση μιας μεγάλης, αριστοκρατικής οικογένειας στα χρόνια του Τρίτου Ράιχ. Δεν είναι μία καθαρά ιστορική ταινία για τον πόλεμο, αφού εμβαθύνει στις σκοτεινότερες πτυχές κάθε χαρακτήρα της ξεχωριστά. Έτσι βλέπουμε πώς πάνω από την επιφανειακή δύναμη και γοητεία μια πανίσχυρης οικογένειας κρύβονται τα ψέμματα, η ομοφυλοφιλία, η παιδοφιλία και οι εκβιασμοί.

Η αισθητικά άψογη σκηνοθεσία του μεγάλου Visconti, η οποία λειτούργησε άριστα στον Γατόπαρδο και τον Θάνατο στη Βενετία, φαίνεται να μην αρμόζει σε τέτοιου είδους φιλμ. Τα συνεχή αργά ζουμ στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών φαίνονται να γίνονται άσκοπα χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο και τελικά κουράζουν. Το σενάριο είναι τόσο αδύναμο που μερικοί σύγχρονοι κριτικοί ακόμα αναρωτιούνται πως και η ταινία πήρε το όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου! Οι ερμηνείες είναι μέτριες: και σαν να μην έφτανε αυτό, στην ταινία παίζουν μεγάλοι ηθοποιοί της εποχής, αλλά το πρόβλημα είναι ότι το καστ περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές εθνικότητες, με αποτέλεσμα το dubbing στην αγγλική γλώσσα να φαίνεται πρόχειρη δουλειά. Ενδεικτικά να πω ότι τόσο το σενάριο όσο και οι διάλογοι θυμίζουν πολλές φορές σαπουνόπερα τύπου Νταλλας και Δυναστεία και όχι ταινία ενός από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους σκηνοθέτες του παρελθόντος.


Η Ζωή των Άλλων

Προσωπική Αξιολόγηση: 3/11
 

Άλλη μία μεγάλη απογοήτευση από την Γερμανία που μας έχει συνηθίσει σε ταινίες πολύ υψηλού επιπέδου. Τι δεν μου άρεσε; Σχεδόν τα πάντα. Από άποψη περιεχομένου, ωραίο και πρωτότυπο το σενάριο, αλλά άλλες ταινίες μπόρεσαν μέσα σε λίγα μόνο λεπτά να μας πουν και να μας κάνουν να νιώσουμε περισσότερα για την κατασκοπεία στις ιδιωτικές ζωές των άλλων και ας μην ήταν καν το κεντρικό θέμα τους (ενδεικτικά αναφέρω την Κόκκινη ταινία και να φανταστεί κανείς ότι αυτό δεν ήταν παρά ένα από τα πολλά θέματα αυτού του αριστουργήματος ή το Rear Window του Hitchcock). Είχα διαβάσει επίσης πολλά για την ερμηνεία του Muehe. Δεν νομίζω ότι έπαιζε καλύτερα από ότι σε άλλες ταινίες του, μάλιστα βρήκα τον ρόλο κάπως "μικρό" για ηθοποιό τέτοιας εμβέλειας.

Η σκηνοθεσία είχε πολλά κλισέ από Ηollywood και αυτό ήταν κάτι που με ενόχλησε: μια-δυο one-liner ατάκες και ο ομοιογενής και προγραμματισμένος χειρισμός της κάμερας σε κάποιες σκηνές αλά αμερικάνικο θρίλερ --γενικά η επόμενη σκηνή της ταινίας και ο τρόπος που επρόκειτο να διαδραματιστεί ήταν τόσο προβλέψιμος! Λες και ο σκηνοθέτης είχε βάλει εμπρός τον αυτόματο πιλότο του οποίου η διαδρομή είναι σε εμάς γνωστή. Για να μην αναφέρω την ροπή του σκηνοθέτη προς πρόχειρο μελοδραματισμό αρκετές φορές μες στην ταινία. Προσθέστε σε όλα αυτά και ένα από τα χειρότερα, πιο πρόχειρα sοundtracks που έσω ακούσει τελευταία και το αποτέλεσμα δεν διαφέρει από μία τηλεταινία. Βασικά αυτό ακριβώς πίστευα ότι έβλεπα: μια αμερικάνικη τηλεταινία και όχι κινηματογράφο. Μου έκανε εντύπωση πόσος πολύς κόσμος είπε ότι είναι από τις καλύτερες ταινίες που έχουν δει τα τελευταία χρόνια. Τι να πω. Ή δεν βλέπει αρκετές ταινίες ή έχει πολύ χαμηλά κριτήρια;


Ο Καθρέφτης

Προσωπική Αξιολόγηση: 9/11
 

Άντε τώρα να πεις τη γνώμη σου για ταινία του Ταρκόφσκι. Δεν νιώθω ότι μπορώ να πω και πολλά, δεν έχω αυτό το δικαίωμα. Κλασικός Ταρκόφσκι: ποίηση, υπέροχα πλάνα, ανθρώπινες ερμηνείες τόσο ρεαλιστικές, και ας κρατάνε μία κάποια αποστασιοποίηση από την πλήρη ταύτιση μαζί τους. Ο Ταρκόφσκι ήταν περισσότερο ποιητής τους κινηματογράφου παρ'ολα αυτά η Τέχνη του από οποιαδήποτε άποψη - τεχνική, καλλιτεχνική, φιλοσοφική- αγγίζει το τέλειο.

Ο Καθρέφτης όμως είναι ίσως η πιο προσωπική του ταινία. Εν μέρη αυτοβιογραφική, με τον πατέρα του να απαγγέλλει ποίηση και τη μητέρα του σκηνοθέτη να παίζει διπλό ρόλο. Γεμάτη αφηρημένες αναμνήσεις και σκηνές ασπρόμαυρες να διακόπτουν τα γήινα χρώματα της φωτογραφίας του. Και ακριβώς επειδή είναι και η πιο αφηρημένη του ταινία ο ενδοιασμός μου για το 10. Άλλωστε πιστεύω ότι έχει κάνει ακόμα καλύτερες ταινίες, όπως το κορυφαίο Αντρέι Ρουμπλιόφ! Αλλά όπως είπα είναι κάπως ανέντιμο να κρίνεις έναν τόσο μεγάλο σκηνοθέτη, οπότε και σταματάω.

Προσωπική Αξιολόγηση: 2/11
 

Οι προηγούμενες ταινίες της σειράς Indiana Jones ήταν απείρως καλύτερες. Η νέα ταινία είναι αξιόλογη για το μοντάζ και την τόσο ατμοσφαιρικά πετυχημένη ανάπλαση των 50ς. Γι αυτό και οι 2 βαθμοί.

Κατά τα άλλα τι να πρωτοπω: για το σενάριο που φαίνεται να πηδάει από τη μία σκηνή στην άλλη άρρυθμα και άτσαλα; Τις ξύλινες ερμηνείες; Tην σκηνοθεσία όπου αυτή τη φορά ο Spielberg φαίνεται να βάζει στο μίξερ όλα τα κλισέ και τις cool ατάκες των προηγούμενων ταινιών και να μας τις προσφέρει ως κάτι φρέσκο; Tα ρατσιστικά σχόλια/αντιμετώπιση των Ρώσων και οτιδήποτε μη-Αμερικάνικου ως κατώτερου και ξένου; Tην over the top ερμηνεία της Κate Blanchet? Την μουσική που πρέπει να είναι από τα χειρότερα και ανέμπνευστα soundtracks που έχει γράψει o John Williams απλά ανακυκλώνοντας το βασικό θέμα του Indiana Jones σε βαρετές παραλλαγές; Aν ξαναέβλεπα την ταινία θα μπορούσα να βρω κι άλλα πολλά, αλλά α) δεν θέλω να σπαταλήσω έτσι τον χρόνο μου, β) μερικές φορές αν κάτι είναι τόσο κακό είναι προτιμότερο να μην του δίνεις τόση σημασία. Κρίμα πάντως ο σκηνοθέτης που μας έδωσε ταινίες όπως το Saving Private Ryan και το Schindler's List να φτιάξει κάτι τόσο κακό μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τα πλήθη.


My Own Private Idaho, Gus van Sant, 1991

Προσωπική Αξιολόγηση: 8/11

Έκπληξη η ταινία του Gus van Sant! Περίμενα να δω κάτι πρόχειρο και ανώριμο (σε σχέση με τα πρόσφατα αριστουργήματα του σκηνοθέτη). Και όμως το Μy Own Private Idaho είναι μία εξαιρετική ταινία.

Το κύριο χαρακτηριστικό που σου μένει είναι η μοναδική ερμηνεία του River Phoinix. Πολυτάλαντος ηθοποιός, κρίμα που έφυγε τόσο νωρίς... Η σκηνοθεσία είναι -όπως μας συνηθίζει ο σκηνοθέτης- άμεση, αργή, οι σκηνές να λούζονται από μια μεστότητα. Το σενάριο βασίζεται εν μέρη στον Henry IV του Shakespeare, με διαλόγους να χρησιμοποιούνται ατόφιοι σε μερικές σκηνές. 
Η ταινία περιγράφει τη ζωή δύο hustlers (στα ελληνικά η μόνη μετάφραση που μου έρχεται πρόχειρη στο μυαλό είναι "αρσενική πόρνη"), που υποδύονται ο Κeanu Reeves και ο River Phoenix -- ο τελευταίος μάλιστα στην ταινία υποφέρει από ναρκοληπτικές κρίσεις. Είναι δύο τόσο διαφορετικές προσωπικότητες και όμως είναι καλύτεροι φίλοι. Ο Scott (Keanu Reeves) προέρχεται από πλούσια οικογένεια, είναι πιο απόμακρος και δεν εκφράζεται συναισθηματικά. Ο Mike (River Phoenix) από την άλλη, από φτωχή, διαλυμένη οικογένεια, ψάχνει στον Scott τη στοργή που του έχει λείψει. Στην ταινία κυριαρχεί η διάχυτη ποίηση του σκηνοθέτη, πιο ωμή και απότολμη απ'ότι μας έχει συνηθίσει, συνοδευόμενη όπως συνηθίζεται στις ταινίες του Gus van Sant, από ένα πολύ πετυχημένο soundtrack. Είναι μία ταινία τόσο ευαίσθητη και με τόσο συναίσθημα που αποκλείεται να μην συγκινήσει ακόμα και τους πιο macho, σκληροτράχηλους άνδρες θεατές της, παρά την θεματολογία της.

6 comments:

  1. Πολλές και ωραίες ταινίες βλέπω. Δυστυχώς δε μπορώ να εκφέρω για όλες άποψη, καθώς πολλές δεν έχω δει και ορισμένες έχω δει σε εξαιρετικά παιδική ηλικία για να έχουν σχηματισμένη εικόνα στο μυαλό μου!

    Οι ζωές των άλλων. Εδώ για μένα το 3 στα 11 είναι μέγιστη απογοήτευση. Και απ 'όσα τις προσάπτεις μπορώ να συμφωνήσω μόνο για τον πρόχειρο μελλοδραματισμό και μόνο εφόσον την παρατηρήσεις εκ της θέσεως του στεγνού "παρατηρητή". Σ΅κηνοθετικά προσωπικά την βρήκα υπερολοκληρωμένη. Νομίζω πως έκανε ένα πάντρεμα του κορυφαίου Ευρωπαικού κινηματογράφου της δεκαετίας του 80 με αυτόν του σύγχρονου ανεξάρτητου. Ως σενάριο δεν είναι απλά μια ταινία κατασκοπίας. Αυτό βρίσκεται σε πρώτο επίπεδο. Δεν είναι ένα πολιτικό σχόλιο(θα ήταν εξαιρετικά ατελής αν την παίρναμε μόνο έτσι) είναι η περιγραφή του ανθρώπινου παράγοντα μέσα σε συνθήκες ασφυκτικές, όπως σε όλες τις εποχές η μορφή αλλάζει, και ο τρόπος προσαρμογής του σε αυτές. Με την παραμικρή λεπτοιμέρεια να ανοίγει μια πόρτα στο στοχασμό... Γιατί φωτογραφια τι έχεις να πεις; Εγώ την είδα κινηματογραφικότατη, και όχι ταγμένη στο να εντυπωσιάσει, αλλά στα χέρια της αφήγησης. Για τη μουσική πάλι θα διαφωνήσουμε; Δε γνωρίζω αν κρίνεις τη μουσική αισθητικά. Για μένα η μουσική σε μια ταινία, όπως και κάθε άλλο κομμάτι, δεν έχει την ουσία του να εντυπωσιάσει ή να ξεχωρίσει. Αντίθετα οφείλει να είναι ένα πιόνι στα όποια σχέδια της όποιας ταινίας! Συγνώμη αν ακούστηκα επιθετικός, δεν είχα καμία τέτια πρόθεση...

    Persona. Συμφωνώ με όσα λες. Σχεδόν απόλυτα. Το 8 μου φαίνεται λίγο φτωχό. Όταν την (πρωτο) είχα δει είχα μείνει μα@@κ@ς! Μου άρεσε και η σύνδεση σου με τον πολύ ύστερο Lynch ωστόσο θέλω να αποσαφηνίσω μια ευδιάκριτη διαφορά. Ο
    Bergman σε αντίθεση με τον Lynch, ο οποίος μας οδηγεί σε μια αλλόκοτη συνιρμική τροχιά πολλές φορές και άλυτη, επιστρατεύει όποιο στοιχείο του φανταστικού σινεμά για έναν ξεκάθαρο λόγο. Ο οποίος γίνεται σαφέστατος με το αριστουργηματικά δραματαικό φινάλε. Επίσης , νομίζω πως ο Bergman για να εκτιμηθεί όπως του αρμόζει χρειάζεται αναγκαία να μελετηθεί και το ιστορικό επίπεδο πάνω στο οποίο έκανε τις ταινίες. Σε πολλές εκ των οποίων εφάρμοσε ανήκουστες για την εποχή του καινοτομίες. Π.χ
    ο τρόπος που σημαδεύει η κάμερα τις 2 περσόνες
    στο φινάλε δεν είναι μόνο καινοτομικός. Είναι ένα ουσιαστικότερο άνοιγμα και μια κατάκτηση στα θεμέλια του κινηματογράφου!

    Για το Indiana Jones δε θα διαφωνήσουμε, αν και έχω την αίσθηση πως θα ξεσηκώσουμε το μένος των θαυμαστών του. Νομίζω πως γενικά τα σήκουελς δεν έχουν οντολογική θέση στο cinema
    και είναι αποτέλεσμα μόνο εμπορικής κερδοφορίας. Ωστόσο δεν θέλω να είμαι απόλυτος. Για την ακρίβεια στον τρόπο που εξελίσσεται μου θύμισε την αρχετυπική μορφή των blockbusters(αν καταδείξουμε το Ben Hur ως ένα τέτοιο) και συνάμα τον αλλόκοτο και αλληλοαναιρούμενο παράγοντα νεότερων(αν καταδείξουμε Πειρατές). Ειδικά η σκηνή του κυνηγητού μες στα αμάξια μου έβγαλε καρμπόν την αντίστοιχη των Πειρατών το 2.

    Ελπίζω να μην σε κούρασα, Καλό μήνα εύχομαι!

    ReplyDelete
  2. @kioy
    Ας αρχίσω με τη μουσική στο "Οι Ζωές των Άλλων". Ναι, την κρίνω αισθητικά σε κάθε ταινία. Δεν αρκεί απλά να συνοδεύει πετυχημένα κάθε σκηνή. Οι ταινίες του Hitchcock π.χ. θα μπορούσαν να έχουν μία οποιαδήοπτε μουσική θρίλλερ για να εντείνουν την αγωνία και τη δράση. Όμως η μουσική στον Hitchcock λειτουργεί ως αναπόσπαστο στοιχείο, κυρίως με τα score του Herrmann. Το ίδιο μπορώ να πω και για άλλους σκηνοθέτες (Lynch, Egoyan, Greenaway, Kieslowski, Visconti). Δεν μπορώ να πω ότι θα έβρισκα κάποια διαφορά ανάμεσα στη μουσική του Η Ζωή των Άλλων και κάποιες σειρές στην τηλεόραση (αν και οι σειρές τύπου Lost και Prison Break έχουν πιο εξελιγμένα scores). Μήπως αν η μουσική υπάρχει αδιάφορα και είναι τόσο μέτρια, μήπως τότε είναι καλύτερο η ταινία να μην έχει καν μουσική (βλ. Haneke).

    Όσο για φωτογραφία και σκηνοθεσία, για μένα δεν είχαν κάτι το ξεχωριστό, απλή, βατή, σκηνοθεσία που απλά ακολουθεί τη ροή της ιστορίας.

    ΥΓ. Δεν γίνεσαι επιθετικός, μου αρέσει να διαφωνούν με τις απόψεις μου όταν μπορούν να υποστηρίξουν την γνώμη τους.

    ReplyDelete
  3. Κοίτα κι εγώ την λάτρεψα την ταινία "Οι ζωές των άλλων" αλλά δεν ήξερα να επισημάνω κάν αυτά που λές οπότε ως ερασιτέχνης ίσως εντυπωσιάστηκα χωρίς λόγο. Πάντως ήταν ενδιαφέρον να διαβάσω και μια κακή κριτική για αυτή την ταινία. Καλή σου μέρα.

    ReplyDelete
  4. Έχουμε συνηθίσει στη λουστραρισμένη αμερικανική εικόνα και δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε ταινίες όπως "οι ζωές των άλλων", που σαν ταινία ήταν ζοφερά ατμοσφαιρική, συμβολική, με στιβαρές ερμηνείες χειρουργικής ακρίβειας και flip side του "Goodbye Lenin". Βαθιά ανθρώπινη, ειλικρινής και ευαίσθητη προκύπτει από τον προβληματισμό των Γερμανών να καταδικάσουν, αφού σχολιάσουν, το ένοχο παρελθόν τους, χωρίς να το εξωραϊσουν με φιλοσοφικές και ψευδοϊστορικές αναφορές δραματοποιημένων ντοκιμαντέρ.

    ReplyDelete
  5. @L'Aesthete Soleil

    Εγώ πάλι πιστεύω το αντίστροφο. Ο λόγος που δεν μου άρεσε τόσο η ταινία ήταν ακριβώς επειδή είχε αυτό που αποκαλείς "λουστραρισμένη αμερικανική εικόνα", αλλά σε πιο μέτριο βαθμό. Πιστεύω ότι γενικά στον κόσμο που αρέσει ο αμερικάνικος κινηματογράφος θα του αρέσει και το "Η Ζωή των Άλλων". Στιβαρές ερμηνείες δεν θα έλεγα ότι έχει. Καλές είναι, στιβαρές όχι.

    Παρεμπιπτόντως, επειδή το ανέφερες, το Goodbye Lenin μου άρεσε πολύ περισσότερο.

    ReplyDelete
  6. Συμφωνώ με τον Kioy,πολύ φτωχό το 8 για ένα συγκλονιστικό αριστούργημα όπως η Persona.Εγώ θα έβαζα 11,άντε 10...Αυτή την τανία έτυχε να την παρουσιάσω μια βραδιά σ'ένα φιλικό σπίτι,όπου είχαμε μαζευτεί μια παρέα φοιτητών.Καθώς έγραφα το κείμενο της παρουσίασης,διαπίστωσα ότι είναι αδύνατον όχι μόνο να την εξαντλήσει κανείς,αλλά ακόμα και να θέσει σύντομα τα βασικά θέματα που θίγει! Δυο σελίδες και μοιάζαν με ένα φτωχό υπόμνημα....Ο Μπέργκμαν κατάφερε να εγκαθιδρύσει έναν αγωνιώδη,συνταρακτικό διάλογο ανάμεσα στο περιεχόμενο και τη φόρμα κι έδωσε στην ταινία του το πιο σημαντικο:Πολυσημία! Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τυχαία,το πρώτο που μου 'ρχεται στο νου,όταν η εικόνα "κολλάει" και σχίζεται στα δύο σαν από ανάφλεξη του φιλμ! Τι σύλληψη! Δεν είναι μεταμοντερνιστικό τερτίπι,δεν είναι ελιτίστικη επίδειξη,η ίδια η αφήγηση οδηγεί σ'αυτό το ακραίο σημείο.Μοιάζει σαν ο κινηματογράφος,στην προσπάθειά του να εκφράσει τα πάντα,να κάνει αισθητό το άφατο,υπερβαίνει τα όριά του,αποδομείται,διαλύεται!!! Η γλώσσα και η αναίρεσή της...ΓΙΓΑΝΤΑΣ!!!!
    Ετερώνυμος(κάτι κόλλησε και δεν μπορούσα να γράψω τ'ονομα...)

    ReplyDelete