“Δύο άνθρωποι δεν θα έπρεπε να γνωρίζονται πολύ καλά αν θέλουν να ερωτευθούν. ..Αλλά τότε ίσως να είναι καλύτερα να μην ερωτευθούν καν…”
Vittoria (Monica Vitti), απευθυνόμενη στον Piero (Alain Dellon)
Τίτλος: L’ Eclisse (H Έκλειψη)
Σκηνοθέτης: Michelangelo Antonioni
Παραγωγή: 1962
Δεν δημιουργούνται πλέον τέτοιες ταινίες. Και για να μην γίνομαι υπερβολικός: δημιουργούνται, αλλά ίσως από 2-3 σκηνοθέτες μόνο, αραιά και που. Το L’Eclisse του Αντονιόνι ανήκει στην (ανεπίσημη) τριλογία που σκηνοθέτησε στις αρχές του ‘60, με θέμα την αποξένωση των ανθρώπινων σχέσεων και την έλλειψη επικοινωνίας. Επίκαιρο θέμα δεν θα έλεγα ότι είναι, αφού το ζήτημα της έλλειψης επικοινωνίας υπήρχε ανέκαθεν στην ιστορία της ανθρωπότητας και δεν συνιστά αυξανόμενο φαινόμενο όπως δείχνουν τα σημάδια των καιρών (τεχνολογία, παγκοσμιοποίηση, καπιταλισμός, κτλ.) και όπως είναι της μόδας να πιστεύουμε. Ίσως απλά ο άνθρωπος να είναι γεννημένος ως ον ανίκανο να επικοινωνήσει ουσιαστικά με άλλα ανθρώπινα όντα, και να είναι ένας από τους στόχους του να επιτύχει αυτή την επικοινωνία με απώτερο σκοπό την πνευματική του ανάπτυξη.
Ας μιλήσω όμως και για την ταινία καθαυτή. Οι τίτλοι ξεκινούν με χαρούμενη χορευτική μουσική να τους συνοδεύει, μέχρι που η ίδια μελωδία σταδιακά σβήνει για να αντικατασταθεί από απόκοσμους, μυστηριώδεις ήχους πιάνου. Η ταινία ξεκινά και βλέπουμε ένα πανέμορφο ζευγάρι μέσα στο μοντέρνο διαμέρισμα τους, σε ένα πλούσιο προάστιο της Ρώμης: την όλο χάρη Vittoria (Monica Vitti) με τον πολύ γοητευτικό Riccardo (Francisco Rabal). Μετά βίας ανταλλάσσουν ορισμένες κουβέντες και αναφέρονται σε μία συζήτηση που φαίνεται να κράτησε όλο το βράδυ και που οδήγησε την Vittoria στην απόφαση της να χωρίσουν. Το παραπάνω το διαπιστώνει ο θεατής με τον πιο παράξενο τρόπο, αφού οι ήρωες πλανώνται στον χώρο χωρίς να κοιτάνε ο ένας τον άλλον, μιλάνε ελάχιστα ως καθόλου και η κάμερα του Αντονιόνι διαλέγει παράξενες, γεωμετρικές οπτικές γωνίες για να μας αποδώσει την απόσταση μεταξύ τους. Χαρακτηριστική (και άκρως εντυπωσιακή) είναι μία σκηνή όπου η Vittoria παρατηρεί τον Riccardo να κάθεται σε μία καρέκλα στο γραφείο εντελώς ακίνητος, με στητά όρθια την πλάτη και τα χέρια ακουμπισμένα στα πόδια του, σαν άγαλμα κυριολεκτικά, να κοιτά μπροστά το κενό. Η Vittoria περνά από μπροστά του και ο ίδιος δεν ανοιγοκλείνει καν τα βλέφαρα, είναι λες και ζει σε ένα δικό του χωροχρόνο τη στιγμή εκείνη. Τότε η Vittoria πηγαίνει στο διπλανό δωμάτιο, κοιτάζεται στον καθρέφτη και με φρίκη κρύβει το πρόσωπο της σαν να θέλει να ξεφύγει. “Με αγαπάς; Πότε έπαψες να μ’αγαπάς;”, θα ρωτήσει κάποια στιγμή ο Riccardo σαν να ξυπνάει από το κώμα του, όπου η Vittoria θα του απαντήσει δύο φορές, “Δεν ξέρω.”
Η παραπάνω σκηνή άνετα μπορεί να αποδώσει το κλίμα που διέπει αυτή την αριστουργηματική ταινία-μελέτη πάνω στις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις. Κι ας μην προσπαθεί ο Αντονιόνι να μας δώσει στοιχεία για το τι πραγματικά συμβαίνει, τις αιτίες αυτής της αποξένωσης.
Η ταινία βέβαια έχει και τα θορυβώδη και πληθωρικά τμήματά της και αυτά λαμβάνουν μέρος στο χρηματιστήριο της Ρώμης, όπου παρακολουθούμε εκατοντάδες κόσμο να κάνει τις συναλλαγές των μετοχών του μέσα σε ένα κλίμα που πιο πολύ ζούγκλα θυμίζει παρά οργανωμένο χώρο όπου συναλλάσσονται άνθρωποι. Ο κόσμος φαίνεται να βάζει τα δυνατά του για να κερδίσει την περιουσία του, ένα αδιάκοπο παιχνίδι που ούτε ο θάνατος δεν σταματά (όπως με πολύ ωραίο τρόπο μας παρουσιάζει ο Αντονιόνι σε μια σκηνή). Παραδόξως, όταν αφορά τα προσωπικά κέρδη του, ο άνθρωπος φαίνεται να βάζει τα δυνατά του να επικοινωνήσει με τους άλλους, κάτι που δεν ισχύει στον ίδιο χώρο και στην ίδια στιγμή, όταν δεν υπάρχει το προσωπικό όφελος. Έτσι και η αδυναμία της μητέρας της Vittoria να την ακούσει και να την καταλάβει.
Ο άλλος μεγάλος πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο επίσης γοητευτικός Alain Dellon στο ρόλο του χρηματιστή Piero, που όπως του λέει και η Vittoria σε κάποια στιγμή φαίνεται να μη μπορεί να σταθεί ακίνητος ούτε για ένα λεπτό, αφού τέτοια είναι η δουλειά του στον αγχωτικό τομέα των χρηματιστηριακών συναλλαγών. Ο ίδιος ένας αδίστακτος playboy (δεν θα αργήσει να παρατήσει κυριολεκτικά στον δρόμο την κοπέλα με την οποία βγαίνει, μόνο και μόνο επειδή άλλαξε το χρώμα των μαλλιών της), που όμως έχει την ικανότητα και την ανάγκη να αγαπήσει. Ο κόσμος του Piero είναι ένας κόσμος τόσο ξένος για την Vittoria. Η εμμονή του Αντονιόνι με το ξένο είναι διάχυτη σε αυτή του την ταινία. Κάποια στιγμή, αφού έχει χωρίσει με τον Riccardo, η Vittoria θα επισκεφθεί μία γειτόνισσα από την Κένυα. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι της τελευταίας πραγματικά μεταφέρει τον θεατή σε μία άλλη ήπειρο, με αποκορύφωμα τον ξέφρενο αφρικανικό χορό της Vittoria, μασκαρεμένη σαν ιθαγενής.
Οι παραπάνω εικόνες μπορεί να φαντάζουν στον αναγνώστη που δεν έχει δει την ταινία ως αλλόκοτες και αταίριαστες – και θα ήταν αν δεν επρόκειτο για την απίστευτη μαεστρία του Αντονιόνι. Γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με έναν απλό σκηνοθέτη αλλά με έναν auteur στην ιστορία του κινηματογράφου.
Οι εικόνες αυτές θα συνεχίσουν να τονίζουν τη σχέση (η καλύτερα τη μη-σχέση) των ανθρώπων με το περιβάλλον τους, γι αυτό και ο σκηνοθέτης επιμένει να τονίζει γεωμετρικά σχήματα: οι “ουρές” που αφήνουν τα αεροπλάνα στον ουρανό, οι συμμετρικές οικοδομές, οι παράλληλοι δρόμοι, τα σταυροδρόμια, μία μισοτελειωμένη οικοδομή, η ρυμοτομία της Ρώμης όπως φαίνεται πανοραμικά από το αεροπλάνο.
Ο Αντονιόνι λοιπόν φροντίζει να επικεντρωθεί περισσότερο στο φυσικό περιβάλλον των ηρώων σε συνάρτηση με το πως κινούνται και ενεργούν μέσα σε αυτό. Γι αυτό και ο διάλογος δεν επιχειρεί να αιτιολογήσει τις ενέργειες τους, παρά μόνο ελάχιστα. Καθώς συζητά με την φίλη της από την Κένυα, η Vittoria θα πει, “Εδώ τα πάντα είναι δύσκολα… Ακόμα και η αγάπη”, αναφερόμενη στην οργανωμένη ζωή μιας μεγαλούπολης, ενώ πρωτύτερα θα εκμυστηρευθεί, “Υπάρχουν στιγμές που το να κρατάς μία κλωστή και βελόνα, ή ένα βιβλίο, ή έναν άνδρα – είναι όλες το ίδιο.”
Η παραπάνω πρόταση μετουσιώνει το κλίμα όχι μόνο της συγκεκριμένης ταινίας αλλά και των υπόλοιπων της τριλογίας του Αντονιόνι. Όπου οι γυναίκες φαίνονται συνεχώς να προσπαθούν να αρνηθούν τα ερωτικά καλέσματα των ανδρών, και αφού εν τέλει ενδώσουν, προσπαθούν να δραπετεύσουν. Ο λόγος άγνωστος, μένει στον θεατή και το πως ερμηνεύει τη σκηνοθεσία του Αντονιίονι για να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Στη συγκεκριμένη ταινία, προς το τέλος, η Vittoria και ο Piero φαίνονται επιτέλους να ζουν τον έρωτα τους, σαν μικρά παιδία, κυλιούνται στο πάτωμα, φιλιούνται και ανανεώνουν το ραντεβού της για την επόμενη μέρα και την μεθεπόμενη, και για κάθε μέρα, όπως οι ίδιοι λένε. Μόνο που δευτερόλεπτα αργότερα, καθώς θα έχουν αποχαιρετιστεί, ο φακός του σκηνοθέτη θα εστιάσει στα πρόσωπα τους όπου ξαφνικά η αίσθηση χαράς και αγαλλίασης έχει αντικατασταθεί από έναν αόριστο μορφασμό ματαιότητας. Πώς είναι δυνατόν μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα, η ψυχική κατάσταση των ανθρώπων να αλλάξει και την χαρά να κυριεύσει η αβεβαιότητα, ο φόβος και η ματαιότητα; Νομίζω ότι κάθε ώριμος άνθρωπος που έχει εμπλακεί σε σοβαρή σχέση έστω και μία φορά στη ζωή του μπορεί να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση… Ή μήπως όχι;
Το φινάλε της ταινίας είναι και η ιδιόμορφη κατάληξη του τι έχει προηγηθεί. Ένας άγνωστος άνδρας κατεβαίνει από το λεωφορείο διαβάζοντας στην εφημερίδα για τα την εύθραυστη κατάσταση της ειρήνης - κάτι που δεν αναφέρθηκε διόλου κατά τη διάρκεια της ταινίας, αλλά το κλίμα αποξένωσης που φωτογραφίζει ο Αντονιόνι τα τελευταία 8 λεπτά της ταινίας, χωρίς κανένα διάλογο σε προϊδεάζουν για κάτι φριχτό: τρομακτικά πρόσωπα περαστικών στο δρόμο, άνθρωποι που μοιάζουν χαμένοι, κτίρια και δρόμοι χωρίς ψυχή, ένα γεμάτο βαρέλι με νερό να έχει τρυπήσει και να αδειάζει αργά…. Η “εξέλιξη” της αποξένωσης φαίνεται να απλώνεται πέρα από τις ερωτικές σχέσεις, και το μέλλον βουτηγμένο στο σκοτάδι να φωτίζεται μόνο από μία ηλεκτρική λάμπα.
Ίσως η καλύτερη στιγμή του Αντονιόνι, ένα αριστούργημα που επιβεβαιώνει πόσο μεγαλειώδης μπορεί να είναι η Τέχνη και πως ο σημερινός κινηματογράφος (με απειροελάχιστες εξαιρέσεις) αποτυγχάνει παταγωδώς να καταφέρει κάτι παρόμοιο.
Προσωπική Αξιολόγηση: 9,8 / 11*
*Στο σχόλια παρακάτω εξηγώ το 9.8 (το οποίο αρχικά ήταν 10).
Η σκηνή του αφρικάνικου χορού:
το δεκάρι που έβαλες ήταν πρόκληση, γι' αυτό κάθισα και την είδα σήμερα. :)
ReplyDeleteοι δύο στιγμές της ταινίας που μου άρεσαν περισσότερο ήταν όταν η πρωταγωνίστρια- πανέμορφη η monica vitti- ακολούθησε τον χαμένο του χρηματιστηρίου και η τελευταία σκηνή των πρωταγωνιστών την οποία περιγράφεις. παρόμοια συναισθήματα έχω νιώσει μόνο όταν υπήρξα πιο ερωτευμένη από ποτέ. και η λέξη ματαιότητα νομίζω περιγράφει εξαιρετικά τα συναισθήματα που πιθανόν ένιωθε εκείνη τη στιγμή η πρωταγωνίστρια- δεν αντιλήφθηκα το ίδιο για τον πρωταγωνιστή. όσο για τις τελευταίες σκηνές της ταινίας... προτιμούσα να λείπουν. αλλά δεν ξέρω πως να σου εξηγήσω το γιατί.
α. και συγχώρεσε με αν θα πω βλακεία, αλλά πραγματικά αν γνωρίζεις λύσε μου την απορία: γιατί στη σκηνή του αεροπλάνου το κολοσσαίο φαίνεται έτσι;
Γεια σου Flonsavardu. Χαίρομαι που είδες την ταινία. Και τώρα κάτι ανάρμοστο, ελπίζω να μη νευριάσεις. Θυμασαι που είπες ότι το 10άρι στάθηκε αφορμή να δεις την ταινία; Ε λοιπόν το έβγαλα (χιχιχι... στην έσκασα). Θα εξηγήσω το γιατί. Το σκεφτόμουν συνεχώς και επειδή λείπει κάτι από την ταινία αποφάσισα να μην βάλω 10.
ReplyDeleteΝομίζω ότι λείπουν δύο πράγματα για την ακρίβεια: το συναίσθημα και μία κάποια δόση πνευματικότητας. Βέβαια, θα μου πει κάποιος, εσκεμμένα λείπουν από την ταινία αυτά τα δύο, μιας και αναφέρεται τόσο παραστατικά στην αποξένωση. Ωστόσο για μένα αυτό μειώνει μία ταινία (ίσως είναι ιδέα μου, αλλά το συναίσθημα υπάρχει και στο La Notte και στο L'Avventura -- τις άλλες δύο ταινίες της τριλογίας). Το L'Eclisse παραμένει η αγαπημένη μου ωστόσο σε σχέση με τις άλλες δύο. Και γενικά την θεωρώ ένα αδιαμφισβήτητο αριστούργημα.
Τώρα γιατί 9.8 ως βαθμολογία; Γιατί πιστεύω ότι είναι καλύτερη από 9.5 και ότι αγγίζει το 10.
Τέλος: πώς φαίνεται το Κολοσσαίο; Δεν πρόσεξα...
φαίνεται... καινούργιο! θα έλεγα ότι είναι μακέτα, αλλά τα αυτοκίνητα κινούνται μια χαρά γύρω γύρω. δεν ξέρω τι να πω.
ReplyDeleteόσο για το 9,8 και πάλι θα την έβλεπα, καθώς αφορμή στάθηκε και η παρουσίαση και η περιγραφή της ταινίας.
α. επειδή είσαι λίγο αυστηρός- με την έννοια ότι δεν αντιμετωπίζουν όλοι τον κινηματογράφο ως μέσο τέχνης, ακόμα και εγώ σου ομολογώ ότι τον αντιλαμβάνομαι ως μέσο διασκέδασης πολλές φορές- και εγώ συμπαθώ και εκτιμώ τους αυστηρούς κριτές, θα ήθελα να μου πεις τι γνώμη έχεις για τον wes anderson.
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!! Η ύψιστη στιγμή του Αντονιόνι,ο οποίος σημειοτέον εμπνεύστηκε την ταινία κατά τη διάρκεια μιας πραγματικής έκλειψης!
ReplyDeleteΑυτή είναι μία από τις λίγες φορές που δε νιώθω την ανάγκη να αφήσω ελεύθρο τον αχαλίνωτο ενθουσιασμό μου και ν'αρχίσω να πλέκω εγκώμια για μια ταινία και αυτό οφείλεται στη σαφή,καίρια και σφαιρική παρουσίασή σου.Εύγε παιδί μου,εύγε!
Μια λοιπόν που δε βρίσκω λόγια για την μεγαλοσύνη αυτού του κορυφαίου κινηματογραφικού επιτεύγματος(πως να μιλήσεις για μια ταινία που το ουσιαστικό της θέμα είναι η σιωπή;),θα περιοριστώ σε κάποιες επιμέρους παρατηρήσεις-διαφωνίες πάνω στο κείμενό σου.
Πρώτον,διέκρινα μια μικρή μεροληψία υπέρ του Piero.Δε νομίζω πως είναι συναισθηματικά ωριμότερος από την Vittoria.Μάλλον κάτι σαν δείγμα πρώιμου γιάπη μου φαίνεται ο Ντελόν,ένα κοινωνικό παράγωγο της οικονομίστικης εποχής του,που δεν μπορεί,δεν έχει μάθει να επικοινωνεί.Επίσης,θεωρώ ότι στο έργο του Ιταλού auter οι γυναίκες διεκδικούν μεγάλο μερίδιο αυτεπίγνωσης,ωρίμανσης κι ευαισθησίας.Π.χ. στη "Νύχτα" η γυναίκα είναι αυτή που πρώτη συνειδητοποιεί το τέλος του γάμου της,εκείνη ψάχνει το νήμα του παρελθόντος όσο εκείνος ξοδεύεται στις κοινωνικές εκδηλώσεις ζητώντας επιβεβαίωση στις αυλικές κολακείες των θαυμαστών του.Και στο συγκλονιστικό κλείσιμο της ταινίας,ο άντρας σαν φοβισμένος έφηβος ψάχνει καταφύγιο στην ψευδασφάλεια της σεξουαλικής επαφής,η γυναίκα όμως,που βλέπει καθαρά το αδιέξοδο,τον απωθεί,μέχρι που οι δυο τους παγώνουν σε μια πέτρινη αγκαλιά(ή μήπως πάλη;) στη μέση του πουθενά...
Δεύτερον,ο ανέφικτος έρωτας των δύο γοητευτικών πρωταγωνιστών μάλλον δεν πραγματώνεται πουθενά μέσα στο φιλμ...Οι αγκαλιές και τα χαριεντίσματα στα οποία ασμένως επιδίδονται δεν αποπνέουν την ένταση και τη συγκίνηση μιας ένωσης,αλλά την αφέλεια και την ανεμελιά ενός ερωτικού παιχνιδιού στα όρια της αθωότητας....Μάλλον σαν μια σκηνή φυγής κι επιστροφής στην παιδικότητα μου φαίνεται,παρά σαν μια σκηνή αληθινού έρωτα.
Τρίτον.Μπορεί να ακουστεί παράλογο,αλλά η "Έκλειψη" είναι μία από τις πιο συναισθηματικές ταινίας που έχω δει,όμως με την πρωτογενή έννοια της λέξης "συναίσθημα".Κατά τον ίδιο τρόπο που ο πιο ισχυρός έρωτας είναι ο ανέφικτος,έτσι και μια ταινία που μιλάει για την φθορά των συναισθημάτων είναι εξόχως συναισθηματική! Εν ολίγοις,βάλ'το το ρημάδι το 10!!!!!!
Τελικά,παρασύρθηκα πάλι....
Α,και κάτι άλλο που θυμήθηκα....Σε ένα σχόλιό σου(νομίζω στον Kioy) δήλωσες πως σε ενοχλεί η ειρωνεία και ο σαρκασμός στην τέχνη.Τότε λοιπόν πώς δικαιολογείται η παρουσία της "Πιανίστριας" στη λίστα των σύγχρονων αγαπημένων σου βιβλίων; Η γραφή της Γέλινεκ είναι όχι απλώς ειρωνική,αλλά επιθετικά σαρκαστική και βιτριολική!!!! Για λύσε μου την απορία!
ReplyDelete@Flonsavardu
ReplyDeleteΔεν έχω δει καμία ταινία του Wes Anderson. Ταύρος πάντως, όπως είδα τώρα, αν και αυτό δεν λέει πολλά για τις ταινίες του (πάντως θα έχει δυναμικό χαρακτήρα) Ποια θα μου πρότεινες;
το the royal tenebaums κατέχει εξέχουσα θέση στη λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες, αλλά και το the darjeeling limited μου άρεσε αρκετά. το rushmore το είχα αρχίσει σε κάποια φάση, αλλά δεν έβρισκα υπότιτλους και δυσκολεύτηκα να το συνεχίσω.
ReplyDeleteαναμφισβήτητα είναι σκηνοθέτης με χαρακτήρα και μου αρέσει πολύ. θα μου άρεσε αν δεις κάποια από αυτές να κάνεις μια κριτική σου, ας πούμε για το the royal tenebaums που είναι και η αγαπημένη μου... :)
@Ετερώνυμος
ReplyDeleteΑς τα πάρω ένα-ένα:
1. Όχι δεν πιστεύω ότι ο Piero είναι πιο ώριμος από την Vittoria, αν και ναι του έχω μία συμπάθεια, όπως σε όλους τους άνδρες ηρωες της τριλογίας. Οι ηρωίδες από την άλλη με εκνευρίζουν αφάνταστα (δεν άφησα όμως αυτό να επηρεάσει την αξιολόγησή μου αφού πρόκειται για τελείως προσωπικό θέμα!) Ειδικά η Vitti με ενοχλεί αρκετά (είχα αναφέρει πόσο υπερβολική βρήκα την ερμηνεία της στο D. Rosso). Ωστόσο στο L'Eclisse κατάφερε να μην με ενοχλήσει καθόλου (στο L'Avventura πάλι και μόνο που ακούω το γέλιο της ανεβαίνει η πίεσή μου). Αυτά όπως είπα δεν επηρεάζουν την αξιολόγησή μου (αν και θα προτιμούσα άλλη πρωταγωνίστρια).
Επίσης ο Piero σε σχέση με τον Sandro και τον Giovanni (των άλλων ταινιών της τριλογίας) μου φάνηκε ο λιγότερο ανασφαλής.
2. Δεν είπα ότι πραγματώνεται.
3. Για το συναίσθημα δεν ξέρω, το ένιωσα έντονα μόνο στο φινάλε του Avventura και στο La Notte, αλλά εδώ καθόλου. Υποκειμενικό και αυτό.
Τέλος για Γέλινεκ, έχω διαβάσει το The Piano Teacher (στα αγγλικά αυτό) και τους Αποκλεισμένους αλλά δεν την θεωρώ σαρκαστική τόσο πολύ. Η ειρωνεία κρύβεται τόσο καλά μέσα από την μουσική της γλώσσα, δεν είναι άμεση και "in your face" (όπως λένε οι Άγγλοι) αλλά διακριτική με τον τρόπο που χειρίζεται τη γλώσσα.
ΥΓ. Κρατάω το δεκάρι για Μπέργκμαν, όσο για το 11, δεν τολμώ καν να σχολιάσω αυτές τις ταινίες.
ReplyDeleteΧα χα,δεν παίζεσαι! Την κακομοίρα την Vitti.....! Η αλήθεια είναι βέβαια ότι κι εμένα με εκνευρίζει καμιά φορά,αλλά μούσες είναι αυτές,τι να κάνουμε...!
ReplyDeleteΕ,αφού το κρατάς για τον Μπέργκμαν,χαλάλι! Είναι και η αδυναμία μου άλλωστε,πως μπορώ να διαφωνήσω;
Για την Ελφρίντε Γέλινεκ δεν είμαι σύμφωνος,αλλά δεν είναι αυτός ο κατάλληλος χώρος για να αναπτύξω τη διαφωνία μου...Ωραίοι πάντως και οι "Αποκλεισμένοι".Μ'άρεσε και η "Απληστία",αν και η ανάγνωσή της με εξόντωσε! Πολύ δύσκολο και στριφνό βιβλίο...!
Φίλε χαίρε.
ReplyDeleteΠολύ καλή η κριτική, για μια ταινία-σταθμό.