Λέω ΟΚ θα δω άλλη μία διασκεδαστική ταινία του Ταραντίνο και προετοιμάστηκα για μία χαλαρή βραδιά με ποπ κορν διαίτης και κόκα-κόλα light. Που να ξέρω τι με περιμένει;;; Από τις πιο ανέμπνευστες και προσβλητικές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια -- χωρίς υπερβολή. Γι αυτό και το ανεπίσημο review στο blog μου.
Η ταινία ξεκινά με κακόγουστη παραλλαγή του Fur Elise να ακούγεται στη γαλλική εξοχή κι εδώ να πω ότι βρήκα το soundtrack πιο αλαλούμ και από την πλοκή της ταινίας και τα αμέτρητα κενά στο σενάριο. (Πηγαίνοντας στο imdb θα διαπιστώσετε ότι σπάνια μία ταινία έχει τόσα λάθη, ανακρίβειες και κενά στο σενάριο όσο το Inglourious Basterds.) Έπειτα οι κακόγουστες σκηνές διακατέχονται η μία την άλλη. Χωρίς προειδοποίηση ο θεατής βλέπει τον Brad Pitt (η πιο άσχημη του ερμηνεία;) και την παρέα του να αφαιρούν τα σκαλπ των ναζί, σε μία σκηνή που προκαλεί αναγούλα, είναι περιττή και απευθύνεται σε 18χρονους φαν των σπλάττερ. Κανείς σοβαρός σινεφίλ δεν θα μπορούσε να εγκρίνει την ωμότητα αυτή της φρικαλέας σκηνής και από τις λίγες φορές που αναγκάζομαι και τάσσομαι είμαι υπέρ λογοκρισίας στην τέχνη όταν πρόκειται για τόσο κακόγουστες σκηνές χωρίς λόγο ύπαρξης. Με παρόμοιο τρόπο, η σκηνή στο κελάρι περιέχει μία συζήτηση για ουίσκι όπου ο διάλογος αγγίζει τα όρια σαπουνόπερας. Η σκηνή όπου ο Landa (Cristoph Waltz) τρώει ανάγωγα στο εστιατόριο είναι απίθανη και η συμπεριφορά του αδικαιολόγητη για ανώτερο στέλεχος (στην Ελλάδα στην σχολή Ευελπίδων από τις κατώτερες βαθμίδες μαθαίνουν να τρώνε σωστά) και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εκλεπτυσμένη συμπεριφορά που έδειξε στην αρχή της ταινίας. Η σκηνή προς το τέλος όπου η πρωταγωνίστρια βάφεται μπροστά από τον καθρέφτη θυμίζει διαφήμιση των 80s για μάσκαρα. Σταματάω όμως με τις ανακρίβειες, όπως είπα υπάρχει ολόκληρη λίστα στο imdb για όποιον ενδιαφέρεται, απλά ας πάει στο τμήμα με τίτλο “goofs”.
Οι ερμηνείες από κακές ως μέτριες. Το σενάριο γεμάτο κενά και λάθη. Η σκηνοθεσία ίσως η χειρότερη του Ταραντίνο μέχρι σήμερα. Μία ταινία όπου για άλλη μια φορά οι Αμερικάνοι φαντάζουν πιο πολιτισμένοι και ως σωτήρες του πλανήτη. Ενώ οι Ευρωπαίοι παρουσιάζονται ως καρικατούρες (η συνάντηση στο γαλλικό καφέ εμπεριέχει όλα τα δυνατά κλισέ για την μποέμ γαλλική ζωή), κάθε φορά που ένας Αμερικάνος εξολοθρευτής εμφανίζεται ακούγεται επική η μουσική. (Και όχι δεν είμαι προκατειλημμένος, αντιθέτως θαυμάζω την Αμερική).
Βαθμολογώ με μείον ταινίες που όχι μόνο είναι κακής ποιότητας, αλλά μπορούν να είναι είτε προσβλητικές για την νοημοσύνη και το ήθος του θεατή και των ανθρώπινων αξιών, είτε επικίνδυνες για την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Τo Inglourious Basterds πιστεύω ανήκει και στις δύο τελευταίες κατηγορίες, γι αυτό και δεν θα γράψω άλλο για αυτό. Ταινία για ηλικίες 15-20 ίσως (και άκρως επικίνδυνη η προβολή της σε άτομα τέτοιας ηλικίας). Είναι σαν ο σκηνοθέτης να φτύνει την Τέχνη και το αξίωμά της κατάμουτρα και να κινηματογραφεί απλά ένα τρίτης διαλογής προϊόν με το προσωπικό του στυλ.
Προσωπική Αξιολόγηση: -7/11
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ταινία επικίνδυνη, για όλες τις ηλικίες (από άποψη βίας, ρατσισμού και ιστορικής ανακρίβειας). Προτείνονται αντί αυτού -αν ενδιαφέρεστε για πρόσφατη σοβαρή τέχνη που καταπιάνεται με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο- από ταινίες Η Κάθοδος (Der Untergang) του Hirschbiegel και από βιβλία οι Ευμενίδες του Λίττελ (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη).
ΥΓ. Για όσους πιστεύουν ότι είμαι υπερβολικός ας διαβάσουν και κριτικές καταξιωμένων κριτικών στο εξωτερικό όπως της Guardian, των New York Times, των Times και αυτή του New Yorker (βέβαια ότι στην Ελλάδα τέτοιες ταινίες θεοποιούνται από το κοινό λέει πολλά και για την παιδεία του Έλληνα θεατή αλλά και για την ποιότητα της ταινίας). Τέλος, πριν κάποιος μου πει πάλι ότι δεν κατάλαβα την ταινία, η απάντηση μου είναι: δεν υπάρχει κάτι να καταλάβω – η ταινία είναι βατή παρά το πανζουρλισμό και τα σεναριακά λάθη.
Ε,ναι λοιπόν,την είδα την ταινία! Απίστευτο κι όμως αληθινό! Ενώ ήξερα τι με περιμένει,έκανα το λάθος να χάσω το χρόνο μου με αυτή τη νέα πομφόλυγα του Ταραντίνο! Μαζοχίστηκα,κοντολογίς.
ReplyDeleteΔεν έχω καμία διάθεση ν'αρχίσω εκτενείς Φιλιππικούς ενάντια στην ταινία και δεν πρόκειται να επεκταθώ ό,τι σχόλιο κι αν ακολουθήσει.Θα αρκεστώ να πω ότι προσυπογράφω τις θέσεις σου με εξαίρεση ίσως τις τελευταίες κινδυνολογίες.Μια μπούρδα και μισή η ταινιούλα! Και όπως πολύ σωστά επισημαίνεις(πες τα,χρυσόστομε!),ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ,σιγά το ερμητικό αριστούργημα που αδυνατούμε να εν-νοήσουμε!
"Δε θέλω να σε ξαναδώ,μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα!" που τραγουδούσε και η Αρλέτα! Αφιερωμένο στον Κουέντιν με πολλή αγάπη και πολλά μαρούλια!!!
Ώρες ώρες έχεις πολλή πλάκα ρε μαν.
ReplyDeleteΔε είμαι φαν του Ταραντίνο, την ταινια την ειδα εχθες το βραδυ και δεν μου αρεσε.
ReplyDeleteΠαντως νομιζω οτι κανεις λαθος αν προσπαθεις να βρεις ιστορικες ανακριβειες για να κατηγορησεις την ταινια. Ο σκηνοθετης ποτε δεν δεκδικεισαι τον χαρακτηρα ιστορικου ντοκυμαντερ για την ταινια του.
Κατα τ'αλλα,θα ελεγα οτι ειναι η λιγοτερο "Ταραντινικη" ταινια του. Ουτε ο ρυθμος ουτε η σκηνοθεσια θυμιζει πολυ τa Kill Bill, Reservoir dogs, ή Pulp Fiction.
Παντως ο Λαντα ήταν απολαυστικος!
ΥΓ. Γενικα νομιζω οτι προσπαθεις να δεις ολες τις ταινιες οπως θα εβλεπες, ας πουμε, τον Ταρκοφσκι ή τον Μπεργκμαν, οποτε ασφαλως τις αδικεις και τις βρισκεις κακογουστες. Αυτο ως γενικη παρατηρηση καθως εχω διαβασει κατα καιρους τις "κριτικες" σου και σε αλλες ταινιες. Προσωπική μου αποψη φυσικα:-)
@fidelio
ReplyDeleteΒλέπω τις ταινίες ως μορφή Τέχνης και όχι ως μέσο διασκέδασης (αλλιώς θα έβλεπα τηλεοπτικές σειρές).
Αναφέρεις τον Μπέργκμαν και τον Ταρκόφσκι, και θα πρόσθετα τον Μπρεσόν, τον Μπουνιουέλ, τον Αντονιόνι, τον Βισκόντι, τον Φελίνι, τον Παζολίνι, τον Κουροσάβα, αλλά και σύγχρονους όπως τον Χάνεκε, τον Εγκογιάν, τον Τεσινέ(για να αναφέρω ενδεικτικά και 3 σύγχρονους).. Η λίστα είναι μεγάλη από τους δημιουργούς καλου κινηματογράφου ως μορφή τέχνης. Οπότε δεν περιορίζομαι μόνο στους δύο που αναφέρεις. Ούτε περιορίζομαι αποκλειστικά σε Ευρωπαίους σκηνοθέτες (π.χ. είχα γράψει διθυραμβική κριτική για το "Θα Χυθεί Αίμα" του Άντερσον).
Dynx..
ReplyDeleteΔεν μπορω να καταλάβω τον διαχωρισμό(!) ανάμεσα σε μορφή Τέχνης και διασκέδαση. Μια ταινια δεν μπορεί να είναι διασκεδαστική; Οι κωμωδίες (ακόμα και από σκηνοθέτες όπως ο Μπεργκμαν ή ο Γούντι Αλεν) δεν πιανονται ως Τέχνη;
Είπα απλώς ότι ο Ταραντίνο δεν είναι ουτε στο ιδιο στυλ ούτε στην ιδια φιλοσοφια με τα ονοματα που αναφερεις. Αν τωρα βαζεις ολες τις ταινιες και ολους του σκηνοθετες σε μια κατηγορια και τους κρινεις με ενα μετρο μονο, τοτε ασφαλς ο Ταραντινο δεν θα σου αρεσε.
ΥΓ. Επιπλέον βρίσκω υπερβολικό να ζητάς λογοκρισία.
Η κωμωδία μπορεί να είναι και τέχνη και ψυχαγωγία, αρκεί να "άγει την ψυχή" όπως λέει και η ίδια η λέξη.
ReplyDeleteΌσον αφορά τη λογοκρισία, η άποψή μου είναι ότι χρειάζεται όταν πρόκειται για ωμή βία με σκοπό μόνο να σοκάρει ή να τρομάξει τον θεατή όπως στα περισσότερα σπλάττερ. Στην Αγγλια η βία υπάρχει σε διαφημίσεις-εκστρατείες κατά του τσιγάρου, του αλκοολισμου, κτλ, αλλά εκεί έχει έναν διδακτικό σκοπό. Στο σεξ δεν με αφορά η λογοκρισία αφού υπάρχει ήδη το πορνό που δεν είναι επικίνδυνο για τον θεατή (το πολύ πολύ να τον εθίσει στο σεξ, αλλά αυτό δεν είναι κάτι καταστροφικό). Πες με συντηρητικό, αλλά όσον αφορά τη βία πιστεύω ότι η προβολή της με τέτοιο τρόπο όπως στις ταινίες του Ταραντίνο ή σε αρκετά horror films/splatter ευθύνεται για πολλά περιστατικά βίας ανάμεσα στους νέους.
ετερωνυμε εισαι ασχετος και βλακας απτη στιγμη που δεν καταλαβαινεις το ΜΕΓΑΛΕΙΟ σκηνοθετων οπως ο Tarantino!!!!!!!!!!!!!!! Κ σιγά μη σαρεσει ο Bergman! Απλα μας το παιζεις κουλτουριαρης...
ReplyDeleteDynx..
ReplyDeleteΕπιχειρώ έναν πιό αναλυτικό σχολιασμό του κειμένου σου σε σχέση και με τα σχόλια που ακολούθησαν. Θα μείνω σε 5 σημεία:
1. Ξεκινας το ποστ γράφοντας: "Λέω ΟΚ θα δω άλλη μία διασκεδαστική ταινία του Ταραντίνο και προετοιμάστηκα για μία χαλαρή βραδιά με ποπ κορν διαίτης και κόκα-κόλα light". Σε 'ενα από τα σχόλιά σου γράφεις: " Βλέπω τις ταινίες ως μορφή Τέχνης και όχι ως μέσο διασκέδασης (αλλιώς θα έβλεπα τηλεοπτικές σειρές)". Μα στην πρώτη προταση λες οτι ήσουν ετοιμος για μια χαλαρη διασκεδαστικη βραδια! Κάτι αλλαξε στην πορεία; Και αραγε το ποπ κορν και η κοκακόλα ταιριάζει με το σινεμα που "ψυχαγωγεί" ή μονο με τηλεοπτικες σειρες;
2. Αναφερεσαι σε αμετρητα λάθη, ανακρίβειες και κενα στο σενάριο. Ο σκηνοθέτης είχε δηλώσει στις Κάννες (υπήρχε και σχετικό αρθρο στην εφημερίδα "Εθνος") ότι "η ιστοριά είναι ανοιχτή σε ερμηνείες και εγώ σας δίνω μια από αυτές που είναι προφανώς φανταστική!" Οι ιστορικές ανακρίβειες θα μπορουσαν να σε ενοχλούν σε μια ταινια που διεκδικει τίτλο ντοκυμαντερ, ή ιστορικης ταινίας. Αυτή η ταινια ήταν από την αρχή προϊον φαντασίας. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι ξεκινά με την φράση: "Μια φορα και έναν καιρό..". Γινεται φανερο εξ αρχής από τον τίτλο ακόμα, που είναι -εσκεμμένα- γραμμένος λάθος. Μια αναρθόγραφη αναγνωση της ιστορίας.
3. Για το θέμα της βιας. Εαν δεχεσαι τη βια μόνο όταν έχει διδακτικό σκοπό, τότε γυρνάς πίσω στην Πολιτεία του Πλάτωνα. Υπάρχουν πολλές αντιπολεμικές ταινίες (από το Πλατούν, μεχρι το Φορεστ Γκαμπ και την Διάσωση του στρατιώτη Ραιαν κ.α.) όπου η βία υπαρχει επίσης, αλλά, αραγε, εκεί είναι υποφερτή επειδή έχει καποιο διδακτικό χαρακτήρα; Η Ασιατικός κινηματογραφος μας έχει δωσει πολλές ταινιές τα τελευταία χρόνια (η τριλογία Sympathy for Mr. Vengeance, Old Boy, Lady Vengeance, για παράδειγμα) όπου η βία περισσεύει. Εκεί τί γίνεται αραγε;
Γενικότερα για το θέμα της βίας στον Ταραντίνο, είναι σίγουρα μία από τις εμμονές του και δεν το εχει κρύψει ποτέ και σε καμμιά τανία του, Από το Reservoir Dogs ως τα Kill Bill. Αυτο δεν σημαίνει οτι πρεπει να σου αρεσει, αλλα αφού ασχολείσαι με τον κινηματογράφο ξέρεις από πριν τί εστί Ταραντίνο και τί περιμένεις να δεις.
4. To σινεμα του Ταραντίνο είναι αυτοαναφορικό και ασφαλώς ναρκισιστικό. Λέγοντας αυτοαναφορικο εννοώ ότι παίρνει σκηνές από αλλες ταινίες (του παρελθόντος) και τις χρησιμοποιεί στις δικές του ταινίες. Επίσης, κανει αναφορές σε συγκεκριμένα κινηματογραφικά είδη, όπως π.χ. στις ταινίες τρόμου με το Grindhouse και το Deathproof. Ετσι και στο Inglorious Basterds κανει αναφορες σε ταινίες western της εποχής, αλλά και σε χαρακτήρες που τότε παρουσιάζονταν χοντροκομμένοι, προβλέψιμοί και χαρτινοι. Ενας τέτοιος χαρακτήρας είναι και ο Brad Pitt. Ο "καλός" Αμερικάνος που αναλαμβάνει να πάρει εκδίκηση. Η ερμηνεία του είναι οσο χοντροκομμενη και σχηματική χρειαζόταν για το ρόλο του.
"Η σκηνή όπου ο Landa (Cristoph Waltz) τρώει ανάγωγα στο εστιατόριο είναι απίθανη και η συμπεριφορά του αδικαιολόγητη για ανώτερο στέλεχος". Μα ακριβώς αυτός είναι ο στόχος! Είναι κυνηγός Εβραίων, αμείλικτος, αποτελεσματικό λαγωνικό, και όμως τόσο μα τόσο ευγενικός! Που ξανακουστηκε; Γερμανός ανακριτής τόσο υπεραναλυτικός; Μιλάει συνεχώς, αναλύει κάθε σκεψη και πραξη του. Αυτό πού ξανακούστηκε; Ο χαρακτήρας είναι εσκεμμενα γεμάτος αντιφάσεις. Οπως όλη την ταινία, έτσι και τους χαρακτήρες δεν μπορείς να τους δεις ρεαλιστικά και να ψάχνεις να δεις εαν ο τροπος που τρωει συμφωνει με τον στρατιωτικό του βαθμό.
Τέλος,
5. "Κανείς σοβαρός σινεφίλ δεν θα μπορούσε.." ασφαλώς αναφέρεσαι σε καποιον ορισμό του σοβαρού σινεφιλ που εκφράζει την δική σου άποψη. ".. προσβλητικές για την νοημοσύνη και το ήθος του θεατή και των ανθρώπινων αξιών, είτε επικίνδυνες για την εξέλιξη της ανθρωπότητας". Η ταινία απαιτεί γονική συναίνεση και είναι ακατάλληλη κάτω των 18 ετών. Επικίνδυνη για την εξέλιξη της ανθροπώτητας; Κομματάκι υπερβολικό.
Προσωπικές απόψεις είναι αυτές βέβαια. Και οι δικές σου και οι δικές μου.
ΥΓ. Συγνώμη για το σχόλιο "σεντόνι".
Fidelio,
ReplyDeleteΘα σου απαντήσω στις παρατηρήσεις σου μία προς μία:
1. Από τη στιγμή που πρόκειται για Ταραντίνο ξέρω ότι θα δω μία ταινία για να διασκεδάσω. Όπως π.χ. θα έβλεπα το "Κάτι Τρέχει με τη Μαίρη". Οι ταινίες του ανήκουν -για μένα- στο είδος διασκεδαστικών ταινιών που θα έβλεπα σε multi-plex με παρέα, ποπ κορν, κτλ. Χάνεκε, π.χ. θα έβλεπα σε ήσυχο σινεμά μόνος ή μόνος στο σπίτι.
2. Δεν με απασχολούν οι ιστορικές ανακρίβειες όσον αφορά την εξέλιξη του πόλεμου και των γεγονότων τόσο πολύ (άλλωστε όπως λες πρόκειται για fictional έργο και όχι ντοκιμαντέρ), αλλά περισσότερο οιτεχνικές ανακρίβειες: ρούχα και πράγματα που αλλάζουν θέση ή εξαφανίζονται μεταξύ διαφορετικών λήψεων, τα καστανά μάτια του Χίτλερ, κτλ. Λάθη δηλ. που έγιναν από απροσεξία -- ίσως ο Ταραντίνο να βιάστηκε πολύ στην παραγωγή τι να πω. Αυτά τα τεχνικά λάθη υπερβαίνουν κατά πολύ τα λάθη σε άλλες ταινίες (ακόμα και του ίδιου του σκηνοθέτη).
3. Πιστεύω ότι στον "Στρατιώτη Ryan" η βία ταιριάζει στις "ντοκιμαντεριστικες" σκηνές τις ταινίας (που τις βρίσκω και έξοχες). Για το Πλατούν δεν ξέρω, έχω καιρό να το δω. Για τις ασιατικές ταινίες που αναφέρεις εκεί βρίσκω τη βία τελείως περιττή. Χωρίς αυτήν οι ταινίες αυτές δεν θα είχαν και πολλά να προσφέρουν: η βία και το σπλάττερ είναι για μένα ο λόγος ύπαρξής τους (κυρίως για το Old Boy). Άλλωστε η άποψη μου είναι ότι αυτές οι ταινίες απευθύνονται α) κυρίως στο ανδρικό πολεμοχαρές κοινό, και β) σε ορισμένες ηλικίες (18-25 ίσως;)
4. Ο Ταραντίνο αναφαίρεται σε παλιές ταινίες, αυτό δεν το αμφισβητώ, αλλά αυτό δεν είναι κανένα σπουδαίο επίτευγμα αφού -όπως είπα και αλλού- πρόκειται για ταινίες β διαλογής ή κατώτερες. Σπαγγέτι γουέστερν, b movies, κλπ.
5. Εγώ δεν το βρίσκω υπερβολικό. Και αυτό γιατί εμπλέκει με την καρικατούρα (εσκεμμένα φυσικά). Μα είναι όμως ο Β' παγκόσμιος για γέλια; Το ίδιο είχε κάνει και ο Μπενίνι π.χ. με το "Η Ζωή είναι Ωραία". Μερικά πράγματα ας μην τα διακωμωδούμε με τέτοιο φθηνό τρόπο.
Φιλε μου,δυστυχώς διακρίνω μια επιτήδευση και μια έπαρση στα λόγια σου. Είσαι απόλυτος και εκθέτεις τις απόψεις σου ,μειώνοντας τον αναγνώστη(π.χ "κανένας σοβαρός άνθρωπος",τι εκφράσεις είναι αυτές!).Δε θα πω για την ταινία,που εμένα μου φάνηκε εξαιρετική.Πρέπει να σου πω, όμως ότι λατρεύω τον Μπέργκμαν, λατρεύω όμως και τον Ταραντίνο.Το ότι επιδιώκεις να μειώσεις με τέτοιον τρόπο τις ταινίες του,αναγάγοντάς τις σε επίπεδο χαμηλό και κοντόφθαλμο,με εξοργίζει. Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο σκοπός, αλλά αυτή η εντύπωση μένει:πως εννοείς ότι όποιος βλέπει ταινίες στυλ Ταραντίνο και Παρκ,είναι ή βίαιος ή ακαλλιέργητος.Απαράδεκτο αυτό.
ReplyDeleteΕπίσης,αν εννοείς κατώτερη ταινία ή B-movie, το Ο Καλός ο Κακός και ο Άσχημος,δε νομίζω να μπορούμε να μιλήσουμε περαιτέρω...
Φιλικά
@Fauntleroy
ReplyDeleteΔεν πιστεύω ότι είμαι απόλυτος. Και να εξηγήσω. Πάντα μα πάντα ακούω τις απόψεις των άλλων και συχνά αλλάζω γνώμη -όπως μου λένε οι φίλοι μου- αν με πείσουν με λογικά επιχειρήματα.
Να δώσω ένα παράδειγμα: μίλησες στην παραπάνω ανάρτηση για τη "Σιωπή" και είπες ακριβώς αυτό που πίστευα κι εγώ για την ταινία. Ίσως η χειρότερη και πιο επιτηδευμένη του Μπέργκμαν που είχα δει. Σκέφτηκα, δεν γίνεται οι κριτικοί (σε συντριπτική πλειοψηφία) να έχουν άδικο κι εγώ δίκιο, κάτι θα μου διαφεύγει. Οπότε και έστειλα e-mail στον "Ετερώνυμο" που σχολιάζει πιο πάνω. Δεν τον ξέρω προσωπικά, αλλά ξέρω ότι έχει δει πολλές ταινίες του Μπέργκμαν. Τον ρώτησα λοιπόν την άποψή του για τη Σιωπή. Μου απάντησε στο e-mail και πραγματικά βρήκα τα όσα είπε τόσο διαφωτιστικά που σκέφτηκα αμέσως, "Μα ναι, πως και δεν το είδα αυτό, αυτή την οπτική γωνία του σκηνοθέτη;" Από τότε (πάνε 3 βδομάδες περίπου) η Σιωπή είναι πλέον από τις αγαπημένες μου του Μπέργκμαν.
Οπότε είμαι ανοιχτός σε διάφορα σχόλια, απλά από τεχνική άποψη και μόνο η ταινία του Ταραντίνο έχει τόσα "λάθη" (βλ. παραπάνω σχόλιό μου) που μου δίνει την εντύπωση ενός γρήγορου και πρόχειρου έργου, σε σχέση π.χ. με το υπέροχα στυλιζαρισμένο Kill Bill, ή το πιο φιλοσοφημένο Pulp Fiction.
Αν εξακολουθήσεις να διαβάζεις το blog μου θα δεις ότι τις καλές ταινίες τις προωθώ στο ευρύ κοινό. Ίσως να μην έπρεπε να γράφω κριτικές για ταινίες που δεν θεωρώ κακές (όπως πολλοί με συμβούλευσαν για τους "Μπάσταρδους").
ΥΓ. Επίσης αν δεις στο τέλος κάθε ταινίας αναφέρομαι σε "προσωπική" αξιολόγηση.
Μπορείς να μου πεις κι εμένα για τη Σιωπή;Αν είναι πάντως η γνωστή μπούρδα που ακούω για την απουσία και τη σιωπή του Θεού, δε θα αλλάξω γνώμη...
ReplyDeleteΌπως και να έχει,έτσι μου φάνηκε...Διαπίστωσα,επιπλέον, πως έχεις ιδιαίτερο γούστο(Όλες οι ταινίες του Ταρκόφσκι στις αγαπημένες σου!!!Ο Καθρέφτης είναι λίγο πιο κάτω από τη Σιωπή στη λίστα...)Ο σνομπισμός σου για το Χόλιγουντ είναι υπερβολικός,καθώς και ηθοποιάρες έχει βγάλει και ταινιάρες. Χώρια που οι ταινίες του εκφράζουν κομμάτια και ιστορίες της ζωής, που ο "ποιοτικός" κινηματογράφος δεν τα αγγίζει καν.