Vicky Cristina Barcelona

Τίτλος: Vicky Cristina Barcelona

Σκηνοθέτης: Woody Allen

Παραγωγή: 2008

To Vicky Cristina Barcelona είναι μία ταινία που βλέπεται ευχάριστα. Είναι ανάλαφρη, πολύχρωμη, με ωραία φωτογραφία και ωραίες πρωταγωνίστριες. Ανήκει στην τελευταία -ανισόρροπη κατ' εμέ- περίοδο του Woody Allen που ξεκίνησε με το Match Point.

Τον εξοικειωμένο θεατή τον περιμένει ένα μικρό σοκ: ο σκηνοθέτης έχει βαλθεί να μας αφηγείται όχι μόνο το τι συμβαίνει στην οθόνη, αλλά να μας αναλύει και την προσωπικότητα των δύο πρωταγωνιστών. Έτσι, από την αρχή της ταινίας μαθαίνουμε ότι η Vicky (Rebecca Hall) είναι πιο λογική και ξέρει να χειρίζεται με πυγμή τα συναισθήματά της, ενώ η Cristina (Scarlett Johansson) είναι μια αθεράπευτα ρομαντική, συναισθηματικά αυθόρμητη γυναίκα. Σίγουρα θα ήταν προτιμότερο αυτό να μην μας το έλεγε από την αρχή ο σκηνοθέτης, αφού ένας θεατής με μέσο ΙQ μπορεί να το καταλάβει σταδιακά κατά τη διάρκεια της ταινίας. Όμως φαίνεται ότι, με το να αρχίσει την αφήγηση ο ίδιος ο Woody Αllen, μας προδιαθέτει να μην πάρουμε την ταινία ως ένα σοβαρό ψυχογράφημα, αλλά ως πιο light entertainment. Έτσι η αφήγηση του σκηνοθέτη αποκτά κάποια βάση, ωστόσο να τονίσω (όπως διάβασα και σε απάντηση μιας κριτικής στον ξένο Τύπο) ότι η αφήγηση είναι περιττή, πολλές φορές με τον σκηνοθέτη να μας λέει ότι, π.χ. η Vicky και η Cristina περπατάνε μαζί χαζεύοντας τα αξιοθέατα στη Βαρκελώνη, ενώ και μόνοι μας εκείνη τη στιγμή μπορούμε να το δούμε ξεκάθαρα στην οθόνη ότι όντως περπατάνε μαζί χαζεύοντας τα αξιοθέατα στη Βαρκελώνη...

Η πανέμορφη Scarlett Johansson κινείται στον χώρο με χάρη και κάνει χαριτωμένες γκριμάτσες, σε έναν ρόλο που δεν την διαφοροποιεί ερμηνευτικά από το Match Point. Η Rebecca Hall ίσως έχει μία λίγο πιο αξιόλογη ερμηνεία, αλλά κι αυτή περιορίζεται σε λίγες, συγκεκριμένες κινήσεις για να μας δείξει τον διστακτικό χαρακτήρα της. Γενικά το τρίο Javier Bardem, Johansson και Hall φαίνεται απλά να υπάρχει μπροστά από τον φακό, αφού μάλλον τον στυλ της ταινίας δεν είναι για πολλά-πολλά, όσον αφορά τις ερμηνείες. Τη διαφορά, ωστόσο, κάνει η Penelope Cruz (πραγματικά εκθαμβωτική) με τις συνεχείς αλλαγές στη διάθεση και το ταμπεραμέντο της να είναι αρκετά πειστικές. Τώρα για το αν άξιζε το όσκαρ ένας τόσο μικρός ρόλος (έστω κι ας ήταν Β' ερμηνείας) αμφιβάλλω. Οι τρεις πρωταγωνίστριες βέβαια είναι η Vicky, η Cristina και η Βαρκελώνη (εξ ου και ο τίτλος), αλλά και οι τρεις μας δίνουν κάπως επίπεδες ερμηνείες (μέρος του Όλα για τη Μητέρα Μου του Almodovar είναι γυρισμένο στην Βαρκελώνη, χωρίς ο σκηνοθέτης να δείχνει το παραμικρό αξιοθέατο, ωστόσο το κλίμα, η κουλτούρα, η ατμόσφαιρα της πόλης αποτυπώνονται πιο έντονα στο μυαλό του θεατή).

Οι παλαιότερες ταινίες του Woody Allen γινόντουσαν με σκοπό να καυτηριάσουν και να παρουσιάσουν με κωμικοτραγικό τρόπο υπαρξιακά ζητήματα ή θέματα ανθρωπίνων σχέσεων. Θα έβαζα τις πρώιμες ταινίες, Sleeper, Love and Death, Take the Money and Run, στη σουρεαλιστά κωμική περίοδο του (η αγαπημένη μου), όπου τα πάντα επιτρέπονταν. Μετά η σκηνοθεσία του έγινε λίγο πιο ώριμη, το χιούμορ πιο σαρκαστικό, κι έκανε τις καλύτερες του ταινίες όπως το Annie Hall και το Manhattan. Κι έπειτα ακολούθησαν ταινίες, ίσως όχι στο ίδιο επίπεδο, αλλά εξίσου αστείες, μέχρι περίπου το Small Time Crooks (2000). Από εκεί και πέρα το στυλ του με κάθε του ταινία φαίνεται να διαφοροποιείται, μέχρι που αλλάζει ριζικά με το Match Point. Από εκεί κι έπειτα ο Woody Allen φαίνεται να έχει χάσει κάπως τον προσανατολισμό του και θα έπρεπε να σκεφτεί ποιον σκοπό εξυπηρετούν οι ταινίες τους: αν θέλει κάτι να μας πει, τότε η τελευταία του ταινία δεν καταλήγει κάπου. Αν θέλει απλά να μας διασκεδάσει, τότε που είναι το χιούμορ που είναι τόσο αυθόρμητο και διάχυτο στις παλαιότερες ταινίες του; Από τη μία λοιπόν, ο Woody Allen έχει υιοθετήσει ένα πιο σοβαρό στυλ, από την άλλη μας ξεκαθαρίζει με την προσέγγιση του ότι δεν πρόκειται για σοβαρή ταινία... Μερικοί κριτικοί ένιωσαν αμήχανα με το Match Point, και ομολογώ ότι την ίδια αμηχανία νιώθω και με το Vicky Cristina Barcelona.

Προσωπική αξιολόγηση: 4 / 11