Saturday, February 28, 2009

Slumdog Millionaire

slumPost

 

Τίτλος: Slumdog Millionaire

Σκηνοθέτης: Danny Boyle

Παραγωγή: 2008

 

Από τις προηγούμενες δουλειές του Άγγλου σκηνοθέτη Danny Boyle έχω δει το Shallow Grave, το Trainspotting, και το The Beach. Καμία από αυτές δεν βρήκα αξιόλογη ταινία, με εξαίρεση ίσως το Shallow Grave απλά και μόνο επειδή είχε κάποιο σασπένς. Το Slumdog Millionaire κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας και συνολικά 8 Όσκαρ. Αναμενόμενο το αποτέλεσμα, γνωρίζοντας πως συνήθως ψηφίζει η ακαδημία: μάλλον το Slumdog Millionaire ήταν η χειρότερη από τις υποψήφιες ταινίες.

Οι αδυναμίες πολλές. Ξεκινώντας από το σενάριο, το οποίο ακροβατούσε ανάμεσα στα όρια του παράλογου και του γελοίου. Με λίγα λόγια μου θύμισε τα «λογοτεχνικά» βιβλία πρωτοεμφανιζόμενων Ελλήνων συγγραφέων που αποτελούνται από ανάλαφρες ιστορίες χωρίς ουσία. Η πλοκή διαδραματίζεται γύρω από ένα τηλεπαιχνίδι, ο ήρωας ένα φτωχός νεαρός που είναι μοιραίο να κερδίσει (η ταινία φροντίζει να το τονίσει αρκετές φορές), όπως επίσης μοιραίος είναι και ο έρωτας του για μία όμορφη κοπέλα που γνώρισε όταν έμεινε ορφανός. Ακούγεται αφελές και, πιστέψτε με, είναι. Υπήρχαν σκηνές παράλογες και αναφέρω ενδεικτικά τον τρόπο με τον οποίο ο ήρωας της ταινίας μαθαίνει για το όνομα του όπλου, ή την σκηνή όπου κλέβει τρόφιμα όσο βρίσκεται στο τρένο. Υπερβολικός, και καθόλου ρεαλιστικός, ο τρόπος που παρουσιάζεται ο παρουσιαστής του τηλεοπτικού παιχνιδιού. Καθόλου πειστικός και ψεύτικος και ο διάλογος μεταξύ των μικρών παιδιών.

slum1

Όσο για τις ερμηνείες, κυμαίνονται από κακές ως αδιάφορες. Ο πρωταγωνιστής Dev Patel ερμηνεύει με υπερβολή κι αυτός τον ρόλο του. Όσο συμμετέχει στο τηλεπαιχνίδι, οι αντιδράσεις του είναι πέρα για πέρα αφύσικες, σε σημείο που αναρωτιέσαι αν υποτίθεται ότι ο ήρωας πάσχει από κάποιο πρόβλημα υγείας (σωματικό ή διανοητικό). Ο αδερφός του από την άλλη, φαίνεται να αλλάζει διαθέσεις λες και πρόκειται για άτομο με πολλαπλή προσωπικότητα. Συμπαθητική, αλλά τελικά αδιάφορη και η πρωταγωνίστρια Freida Pinto.

Όσοι έχετε δει δείγμα από τις προηγούμενες ταινίες του Danny Boyle θα ξέρετε τι να περιμένετε. Γρήγορη σκηνοθεσία, με πολύχρωμα πλάνα, έντονη μουσική, μια τάση προς την υπερβολή: η σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής λούζεται μες στα κόπρανα παραπέμπει σε χοντροκομμένο χιούμορ και μου θύμισε την παρόμοια, αντιαισθητική σκηνή στο Trainspotting – ήταν, αλήθεια, απαραίτητη; Και μιας και μίλησα για χιούμορ, υπάρχει συχνά η εναλλαγή στις διαθέσεων όπως μας έχει συνηθίσει ο σκηνοθέτης: τη μία στιγμή βλέπεις την ανθρώπινη εξαθλίωση και μόλις με το που πας να νιώσεις τον πόνο τον πρωταγωνιστών, αμέσως ακολουθεί κάποιο πρόχειρο αστείο, λες και ο Danny Boyle θέλει να μας υπενθυμίζει συνεχώς πως πρόκειται εν τέλει για μια feel good ταινία.

slum2

Σε γενικές γραμμές ο επιφανειακός τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης ξεδιπλώνει τους χαρακτήρες των ηρώων του, ο γρήγορος ρυθμός, ο εύκολος και μπανάλ συναισθηματισμός, η έλλειψη κάποιου λόγου ύπαρξης αυτής της ταινίας, πέρα από το να διασκεδάσει τον θεατή παραπέμπουν σε προϊόν έτοιμο να καταναλωθεί από την γενιά του MTV (η απόδειξη; Η ταινία βρίσκεται ήδη στο top 250 του IMDB και το κοινό την έχει ψηφίσει στην θέση #39 !!!)

Έχοντας δει το Slumdog Millionaire έμεινα με την απορία: γιατί να γυριστεί μία τέτοια ταινία; Θέλει να μεταδώσει κάποιο μήνυμα ο σκηνοθέτης, να δημιουργήσει ένα καλό έργο Τέχνης, να μας μεταφέρει κάποια ερεθίσματα, να μας προβληματίσει ίσως; Τίποτα από αυτά! Προφανώς, όπως ανέφερα και παραπάνω η ταινία υπάρχει για να κρατήσει ικανοποιημένα τα πλήθη που θέλουν απλά να πάνε σινεμά ή να νοικιάσουν ένα DVD για να περάσει κάπως η ώρα τους. Το Slumdog Millionaire είναι αδύναμο παντού: αδιάφορο σενάριο, κακές ερμηνείες, φιλόδοξη (και ματαιόδοξη) σκηνοθεσία. Για άλλη μια φορά μία από τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς κερδίζει το Όσκαρ καλύτερη ταινίας, κάνοντας έτσι τον απαίδευτο θεατή να πιστεύει ότι πρόκειται για κάτι το ξεχωριστό. Κι εγώ θέλω να ρωτήσω: αξίζει κάποιος να σπαταλήσει δύο πολύτιμες ώρες από τη μέρα του που δεν θα τον οδηγήσουν πουθενά, ενώ μπορεί να καλλιεργηθεί με ένα προϊόν αυθεντική τέχνης;

Προσωπική αξιολόγηση:   1,5  /  11

 

ΥΓ. Όπως έγινε και με το Trainspotting, το soundrack του Slumdog Millionaire έκανε επιτυχία – φαντάζομαι κυρίως στο νεαρό καταναλωτικό κοινό. Προσωπικά, δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος θα μπορούσε να ακούσει αυτή την μουσική (σαχλή κατ’ εμέ) πάνω από μία φορά. Περί ορέξεως όμως, κολοκυθόπιτα…

11 comments:

  1. Καλησπέρα φίλε μου!
    Οφείλω να ομολογήσω, πως προσωπικά βρήκα το slumdog(μαζί με το Frost) τα χειρότερα της 5αδας! ο Boyle έκανε απλά μια feel good ταινία! Μεταφέρεται στην πολυπαθή Ινδία, και θα τη ξεζουμίσει, για να δώσει απλά ένταση-ρυθμό-πλοκή στην ταινία. Χωρίς την παραμικρή καλλιτεχνική ευαισθησία για αυτό που πραγματεύεται και για το Ανατολικό τοπίο. Νομίζω καπιταλίζουσα γενικότερα η νοοτροπία του.

    Οι ανακολουθίες υπάρχουν. Εύστοχες αυτές που αναφέρεις. Πάντως είναι δύσκολο σε μια ταινία(ακόμα και στα αθάνατα έργα του cinema) να μη βρεις αδύνατα σεναριακά σημεία. Η εξώφθαλμη διαφορά είναι ότι στο Slumdog, ο λόγος ύπαρξης τους είναι για χάρην κάποιου ευγλωττου εντυπωσιασμού(στο μέσο θεατή), με κάποια δόση ανηθικότητας...

    Εγω βλέπω και κάποια θετικά στοιχεία στην ταινία, που ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν μπορουν να σώσουν τη γενικότερη εντυπωσή μου.

    Σε αυτό που θα διαφωνήσω, είναι πως δεν πρόκειται για μια από τις χειρότερες της χρονιάς! Ελπίζω να μην πέσεις σε κάτι άλλα...

    Χαιρετώ! ;)

    ReplyDelete
  2. νομίζω ότι υπερβάλλεις! αν μη τι άλλο ελπίζω να είναι αυτή η πραγματική σου άποψη και να μην το κάνεις χάρην εντυπωσιασμού...
    ομολογουμένως το slumdog millionaire δεν ήταν οσκαρική ταινία, να σου πω την αλήθεια και εγώ απόρησα. αλλά θα μου επιτρέψεις να μην συμφωνήσω σχεδόν σε τίποτα από αυτά που είπες. καταρχάς η ερμηνεία του πρωταγωνιστή... δεν ήταν οσκαρική, αλλά δεν ήταν και τυχαία. ειδικά οι στιγμές στο παιχνίδι, μπορεί να φέρνουν το θεατή σε κάποια αμηχανία τύπου "τι κάνει τώρα, γιατί φέρεται έτσι;" με την απουσία συναισθήματος, γιατί κυρίως αυτό είναι που σε κάνει να έρχεσαι σε αμηχανία, αλλά εν τέλει μου άρεσε αυτή η απόδοση στο ρόλο, έστω και με παντελώς απουσία συναισθήματος.
    από την άλλη δεν συμμερίζομαι την άποψη σου σχετικά με την αληθοφάνεια της ιστορίας. προσωπικά όχι μόνο δεν με απασχόλησε η μερική έλλειψη ρεαλισμού, αλλά ίσα ίσα την απόλαυσα. πιστεύοντας ταυτόχρονα πως η ζωή είναι γεμάτη πιθανότητες, και στο κάτω κάτω δεν έδειξε και κανένα εξωγήινο.
    τα μηνύματα αισιοδοξίας και αξιοκρατίας που θέλει να περάσει η ταινία είναι ξεκάθαρα και θα πρέπει να είσαι αρκετά καταθλιπτικός και κυνικός για να μην σε αγγίξουν. απλώς no big deal, πολύ κακό για το τίποτα. άλλη μια ωραία ταινιούλα.
    προσωπικά μέχρι στιγμής (δεν έχω δει το milk, reader και wrestler) η αγαπημένη μου ταινία της χρονιάς ήταν τo vicky christina barcelona. απλός κλασσικός woody. επίσης το υποτιμημένο revolutionary road.

    ReplyDelete
  3. @Flonsavardu
    Ευχαριστώ για το σχόλιο.

    "ελπίζω να είναι αυτή η πραγματική σου άποψη και να μην το κάνεις χάρην εντυπωσιασμού..."

    Μα ακριβώς γι αυτό σε αυτό το blog ΔΕΝ κάνω κριτική σε ταινιούλες του Hollywood, επειδή θα αναγκαστώ να βαθμολογώ πάλι σε κλίμακα μείον (σε πολλές ταινίες βάζω βαθμολογία υπό το μηδέν απλά δεν το θεωρώ ότι αξίζει να γράψω κριτική). Ο μόνος λόγος που έκανα στο Slumdog Millionaire είναι επειδή πήρε το όσκαρ καλύτερης ταινίας.

    Για το θέμα της υπερβολής της κριτικής, απλά την ανάλυσα με αντικειμενικά κριτήρια πιστεύω. Υποκειμενικό το σχόλιο για το soundtrack, αλλά και πάλι ίσως...

    ReplyDelete
  4. Κατά τη γνώμη μου το μόνο θετικό της ταινίας είναι το feel good αίσθημα της για ένα δίωρο μικρής απόδρασης.
    Διαφωνώ με την όλη φιλοσοφία της (η αγάπη τα νικάει όλα κλπ,) αλλά διαβάζοντας τη συνέντευξη του σκηνοθέτη εξεπλάγην από τη δήλωση του ότι και ο ίδιος είναι ένας ρεαλιστής που μεγάλωσε σε μαρξιστικό περιβάλλον αλλά έκανε την ταινία για το ινδικό κοινό το οποίο πιστεύει ακράδαντα στο κάρμα.

    ReplyDelete
  5. Συμφωνώ ότι η ταινία έχει πολλές αδυναμίες τόσο στη δομή και στις ερμηνείες, όσο και στα 'μηνύματα' που θέλει να περάσει το απλοϊκό σενάριο.

    ReplyDelete
  6. Εγώ φυσικά διαφωνώ!
    Για μερικούς πολύ απλούς λόγους.

    Ο Boyle (τον οποίο εκτιμώ βαθύτατα):

    - δεν είχε καμμιά όρεξη να φτιάξει μια ρεαλιστική ταινία. Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρό σε όλη της τη διάρκεια.

    - Αν είχε σκοπό να φτιάξει ταινία που θα την θυμούνται οι επόμενες γενιές για τις ερμηνείες της, θα χρησιμοποιούσε superstars του Hollywwod και όχι κάποια άσχετα παιδάκια απ' την Ινδία.

    - Ο παρουσιαστής παρουσιάζεται ηθελημένα με υπερβολικό τρόπο, όπως υπερβολικοί είναι οι περισσότεροι τηλεπαρουσιαστές!
    (από που τηλεφωνείτε; από Σαλαμίνα; Πολλά φιλιά στην πανέμορφη Σαλαμίνα!)

    - Η γρήγορη σκηνοθεσία, τα πολύχρωμα πλάνα και η έντονη μουσική δεν είναι κατ' ανάγκη ανασταλτικοί παράγοντες για την ποιότητα μιας ταινίας. Πόσο μάλλον όταν είναι φτιαγμένα απ'τον Μαιτρ του είδους.

    - Καμιά ταινία και κανένα έργο τέχνης γενικότερα δεν είναι αναγκασμένο να προσπαθεί να περάσει κανένα βαθύτερο νόημα ή μύνημα. Αν καταφέρει να σε κάνει να νιώσεις πράγματα, τότε έχει πετύχει τον σκοπό του. Η συγκεκριμένη ταινία, προφανώς έκανε πολύ κόσμο να νιώσει καλά και να διασκεδάσει. Γιατί θα πρέπει να το θεωρούμε κατακριτέο;

    Αυτά, να δω πότε θα συμφωνήσουμε σε ταινία!
    (αν και νομίζω ότι συμφωνούμε στον Lynch)

    ReplyDelete
  7. @Teddyboy
    Ναι συμφωνώ ότι είναι ακριβώς αυτό το στυλ του Danny Boyle: γρήγοροι ρυθμοί, έντονη μουσική, λίγο βίντεο-κλιπ. Δεν είπα όμως ποτέ ότι κάποια ταινία πρέπει να έχει κάποιο μήνυμα (π.χ. ο Lynch που πράγματι αρέσει και στους δύο μας απ'ότι φαίνεται δεν προσπαθεί να περάσει κάποιο μήνυμα). Είπα ότι πρέπει να έχει κάποιον σκοπό ως τέχνη.

    To Slumdog Millionaire έχει μάλλον σαν σκοπό να διασκεδάσει τον θεατή και να τον κάνει να περάσει καλά. Όχι όμως τον κάθε θεατή, αλλά αυτόν που βλέπει το σινεμά ως βραδινή έξοδο, με άλλα λόγια τον μέσο θεατή. Οπότε και για μένα μια ταινία με σκοπό την διασκέδαση καθαυτή δεν είναι τέχνη.

    Σύμφωνα με τα κριτήρια μου στον τρόπο που βαθμολογώ χρόνια τώρα (πριν καν ανοίξω το blog) μια ταινία που βάζω 3 βλέπεται αν και με υπομονή. Το 4-5 είναι καλή ταινία. 6-7 πολύ καλή, και μετά, από 7 και πάνω μιλάω για πραγματικό κινηματογράφο. Γι αυτό και αποφεύγω να κάνω κριτική σε ό,τι βλέπω για στο 70% θα έβαζα αρνητική βαθμολογία σε μείον κλίμακα.

    ReplyDelete
  8. Εγώ πήγα στην ταινία περιμένοντας feel-good ‘bollywood meets European film-maker’ και ακριβώς αυτό πήρα.
    Να πω όμως ότι η κριτική σου είναι spot on για το original βιβλίο (Q&A) πάνω στο οποιο βασίστηκε η ταινία το οποιο είναι τελείως αφελές, ημιτελές, με απίθανες συμπτώσεις να κινούν την πλοκή και στερημένο κάθε συναισθηματικού βάθους. Κρίμα. Γιατί από τον (τώρα) βραβευμένο συγγραφέα περίμενα πολύ διαφορετικά πράγματα.

    ReplyDelete
  9. ΕτερώνυμοςJune 11, 2009 at 1:10 PM

    Μία άνοστη αμερικανικη τάρτα με εξωτικό άρωμα....!

    ReplyDelete
  10. Είναι επίσης μη ρεαλιστικό οτι τα παιδιά όταν μεγαλώνουν μιλάνε αγγλικά μεταξύ τους!

    ReplyDelete
  11. συμφωνώ 100% με το post. η ταινία του Boyle (τον οποίο δεν εκτιμώ ως σκηνοθέτη σε κάνενα επίπεδο) είναι απλά μια bollywood τσιχλόφουσκα για να χαρεί το mainstream κοινό και η ξεφτιλισμένη πλέον Ακαδημία. Αν και μου είναι ακόμα πιο αντιπαθής η ταινία λόγω του παρασκηνίου της και του άσχημου παιχνιδιού που έπαιξε ο Boyle παρουσιάζοντας τον εαυτό του σαν το "σωτήρα που θα σώσει τα παιδιά της Ινδίας από τη φτώχεια". Αίσχος. Και για το ηλίθιο δημιούργημα και για τα μέτρα στα οποία κατέφυγε η παραγωγή.

    υγ: ουφ! τα 'βγαλα και ηρέμησα.;)

    ReplyDelete