tag:blogger.com,1999:blog-20114107562301250112024-03-08T12:31:12.473+02:00Cinessencedshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.comBlogger46125tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-63338050599514506572016-07-14T19:40:00.000+03:002016-07-14T19:51:56.547+03:00Irrational Man (Παράλογος Άνθρωπος)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h4 style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><div style="text-align: justify;">
Τίτλος: Irrational Man (Παράλογος Άνθρωπος)</div>
</span></h4>
<h4 style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"> Σκηνοθέτης: Woody Allen</span></h4>
<h4 style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"> Παραγωγή: 2015</span></h4>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-wqqyCBhjhME/V4fCUZGIfUI/AAAAAAAACGM/_PfNS4rNeNcE3fnHKQBcpXzSwqPn7eKpgCK4B/s1600/1222415_Irrational%2BMan%2B0.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://3.bp.blogspot.com/-wqqyCBhjhME/V4fCUZGIfUI/AAAAAAAACGM/_PfNS4rNeNcE3fnHKQBcpXzSwqPn7eKpgCK4B/s1600/1222415_Irrational%2BMan%2B0.jpg" /></a></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
Μερικές φορές είναι δύσκολο να γράψεις για κάτι ανούσιο ή βαρετό. Πρόκειται ωστόσο για ταινία του Woody Allen γι΄αυτό και αποφάσισα να δώσω διπλή βαθμολογία στο τέλος, μία για το πώς αξιολογώ την ταινία υπό την σκηνοθεσία του Woody Allen και μία για το πώς θα την αξιολογούσα εάν επρόκειτο για δημιούργημα άλλου σκηνοθέτη. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι αν δεν είχε υπάρξει σεναριογράφος ο Woody Allen η ταινία ίσως να μη γινόταν ποτέ. Έχοντας πει αυτά, θα ήθελα να πληροφορήσω τον αναγνώστη ότι ο Woody Allen έχει σκηνοθετήσει μερικές από τις πιο αστείες και αγαπημένες μου κωμωδίες (Love and Death, Sleeper), οπότε θα είμαι επιεικής τόσο στις απόψεις μου όσο και στη βαθμολογία.</div>
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Είναι η ταινία κακή; Όχι, αλλά είναι σχεδόν αδιάφορη. O Joaquin Phoenix είναι ο αμφιλεγόμενος, ανατρεπτικός, αλλά και γοητευτικός καθηγητής πανεπιστημίου με το όνομα Abe, τον οποίο ερωτεύονται η φοιτήτριά του Jill (Emma Stone) και η συνάδελφός του Rita (Parker Posey). Ο φαινομενικά βαρετός Abe λίγο πριν τη μέση της ταινίας, κρυφακούγοντας μία συζήτηση, θα αποφασίσει να διαπράξει ένα έγκλημα, περνώντας απαρατήρητος. Συγκεκριμένα: ένα φόνο. Διάβασα ότι το σενάριο έχει επιρροές από το Έγκλημα και Τιμωρία, ότι η ταινία θυμίζει το Strangers on a Train της Patricia Highsmith (και την ομώνυμη ταινία του Χίτσκοκ). Τίποτα από αυτά δεν ισχύει κατά την άποψή μου. Αν στα προηγούμενα έργα ο φόνος υπήρχε ως τέχνασμα για μια βαθύτερη ηθικο-φιλοσοφική σκέψη, εδώ το αδύναμο σενάριο με τα κάπως σαχλά twists σε απωθεί από κάτι τέτοιο. Επιπλέον, το στυλ των παραπάνω έργων δεν αντικατοπτρίζεται με κανέναν τρόπο στην παρούσα ταινία. </span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Οι ερμηνείες είναι κανονικές. Τι σημαίνει αυτό; Οι ηθοποιοί παίζουν σωστά τον ρόλο τους, αφού η ταινία δεν έχει απαιτήσεις από αυτούς. Η σκηνοθεσία του Woody Allen, επίπεδη, όπως πάντα, σύμφωνα με το στυλ των τελευταίων του δημιουργιών, δυστυχώς δεν επιτρέπει στο είδος του θρίλερ να εξελιχθεί. Πρόκειται για ένα ισοπεδωτικά καυστικό στυλ που πραγματικά ξεχώριζε τις κωμωδίες του, αλλά που ωστόσο δεν ταιριάζει στο genre του μυστηρίου. Και επειδή ανέφερα το χιούμορ, υπάρχουν κάποιες αμήχανες ατάκες, οι οποίες ωστόσο με προβλημάτισαν στο αν πρόκειται για αστεία ή παράξενο διάλογο. Με την ευκαιρία, λέγοντας για αμήχανες ατάκες, θα ήθελα να επισημάνω κάποιες υπερβολές στο σενάριο: οι ήρωες συχνά λένε ότι θέλουν να μετακομίσουν στην Ευρώπη. Αναφέρουν την Οξφόρδη και την Ισπανία, μέρη που φαντάζουν ίσως εξωτικά, αλλά είναι μη ρεαλιστικά για να χρησιμοποιήσω την έκφραση ενός άλλου κριτικού. Ίσως να φάνταζαν ιδανικά για κάποιο ροζ μυθιστόρημα του περασμένου αιώνα, αλλά στο παρόν, οι αναφορές αυτές βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου — ίσως αυτή η εμμονή του σκηνοθέτη με κάποιες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες να είναι επηρεασμένη και από λογοτεχνία του προ-περασμένου αιώνα, ποιος ξέρει.</span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Μια ταινία λοιπόν που ολοκληρώθηκε για να προσφέρει τίποτα, απλά για να ολοκληρωθεί. Περνάει ευχάριστα ο χρόνος; Νομίζω ότι αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Υπάρχουν σαφώς καλύτερα θρίλερ. Θα το πρότεινα μόνο στον θεατή που θέλει να εντυπωσιάσει λέγοντας ότι είδε μια ταινία του Woody Allen.</span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h4 style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Βαθμολογία ως ταινία Woody Allen (έχει άλλη βαρύτητα): 4/10</span></h4>
<h4 style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Βαθμολογία εάν ήταν από άλλο σκηνοθέτη: 2/10</span></h4>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-23694460301182610002012-02-02T00:57:00.000+02:002016-07-14T19:52:44.577+03:00Το Άλογο του Τορίνο<p align="justify"><font size="2"></font></p> <p align="justify"><font size="2"></font></p> <p align="justify"><b><font size="2"></font></b></p> <p align="justify"> <br /> <br /><a href="http://lh3.ggpht.com/-6I64tdO5VNI/TynDicV4HfI/AAAAAAAABMs/LM6wL5mJvRU/s1600-h/TurinPoster%25255B4%25255D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="TurinPoster" alt="TurinPoster" src="http://lh5.ggpht.com/-p3-dh5Gtars/TynDlGcvDwI/AAAAAAAABM0/_EnDHAB7lvQ/TurinPoster_thumb%25255B2%25255D.jpg?imgmax=800" width="310" height="475" /></a></p> <p><strong> <br /> <br /><font size="4" face="Arial">Τίτλος: A Torinói ló (Το Άλογο του Τορίνο)</font></strong></p> <p><strong><font size="4" face="Arial">Σκηνοθέτης: Béla Tarr</font></strong></p> <p><strong><font size="4" face="Arial">Παραγωγή: 2011</font></strong></p> <p align="justify"><b><font size="2"> <br /> <br />«Στο τέλος, τα φώτα είχαν σβήσει…και η σκέψη να δω κάποια άλλη ταινία, εκείνη τη στιγμή ή ποτέ ξανά, φάνηκε σχεδόν παράλογη». Αυτό διατύπωσε η Shane Danielson, πρώην διευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου, με το που είδε <em>To Άλογο του Τορίνο.</em> <br />Υπερβολική δήλωση; Δεν θα το έλεγα. Αν και προσέγγισα την ταινία με πολύ σκεπτικισμό –γνωρίζοντας τον κινηματογράφο του Tarr, φοβόμουν μήπως το βάρος της ταινίας έπεφτε στην αισθητική προσέγγιση- τελικά έμεινα έκπληκτος. </font></b></p> <b><font size="2"> <p align="justify"> <br />Δεν πρόκειται για μια απλώς καλή ταινία ή ένα αριστούργημα. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, για το είδος του αριστουργήματος που ορίζει την ίδια την ουσία του κινηματογράφου ως τέχνης. Μια ταινία που ξεφορτώνεται καθετί περιττό και επικεντρώνεται στην άμεση προσέγγιση του αντικειμένου μέσα από την ευρηματική χρήση διαφόρων λήψεων στον χώρο με κύριο άξονα τη βραδύτητα του χρόνου μέσα σε αυτόν. Η σκηνοθετική προσέγγιση -αν και διαφέρει αρκετά- μου θύμισε Μπρεσσόν με τον φορμαλισμό των κινηματογραφικών λήψεων.</p> <p align="justify"> <br />Το σενάριο, όπως και τα πάντα στην ταινία, άκρως μίνιμαλ: παρακολουθούμε κάποιες μέρες από την καθημερινότητα ενός πατέρα και της κόρης του σε ένα απομονωμένο αγροτόσπιτο, πλάι σε έναν λόφο, όπου ο άνεμος ποτέ δεν σταματά να φυσά με θυμό, παρασέρνοντας τα πάντα μανιασμένα. Ο καθαυτός διάλογος είναι ελάχιστος, μιας και ο Tarr μαζί με τον εικονολήπτη του, Fred Kelemen, έχουν εφεύρει ένα νέο είδος διαλόγου που επιτυγχάνεται με την χρήση αργών λήψεων της κάμερας από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Τα μεγάλα μονοπλάνα ήταν φυσικά ανέκαθεν κύριο χαρακτηριστικό του σκηνοθέτη, ωστόσο με αυτή την τελευταία του ταινία φαίνεται να έχει επινοήσει ένα μοναδικό είδος χειρισμού τους: σημασία δεν έχουν πλέον τα εντυπωσιακά αργά μονοπλάνα που στις προηγούμενες ταινίες του σου έκοβαν την ανάσα, αλλά ο τρόπος που κινείται η κάμερα ανάλογα με το συναίσθημα και τη διάθεση που θέλει να εκφράσει. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Keleman σε συνέντευξή του,δεν μιλάμε πλέον για το πόσο όμορφο είναι ένα πλάνο ή τι σχέση έχει με το σενάριο. Αντιθέτως, η κάθε λήψη έχει να κάνει με ένα διαφορετικό είδος ενέργειας, αναλόγως με το αντικείμενο που έχεις μπροστά σου και το τι θέλεις να εκφράσεις με το πλάνο. Και συνεχίζει υποστηρίζοντας ότι το να πλησιάζει αργά η κάμερα έναν από τους πρωταγωνιστές υποδηλώνει ένα τελείως διαφορετικό συναίσθημα από όταν η ίδια κάμερα απομακρύνεται από αυτούς. Γι' αυτό και καθόλη τη διάρκεια της ταινίας ο ελάχιστος διάλογος μεταξύ των πρωταγωνιστών, αυτή η σιωπή, δίνει χώρο για τον διάλογο που εκφράζει η κίνηση της κάμερας. Αυτό από μόνο του δημιουργεί μια μοναδικά σαγηνευτική κινηματογραφική γλώσσα. Κι εδώ σημειώνω τα λόγια του ίδιου του Kelemen καθώς τονίζει πόσο ενδιαφέρον έχει η ίδια η κίνηση της κάμερας, συγκεκριμένα, «πώς η κάμερα κινείται μέσα στο χώρο, πώς αποκαλύπτει πράγματα με την κίνησή της. Είναι σαν την κίνηση των σκέψεων, οι σκέψεις σου κινούνται και κάτι αποκαλύπτεται. Κινούμαστε μέσα στον κόσμο, και μέσω αυτή της κίνησης ανακαλύπτουμε και κατανοούμε. Το ανθρώπινο ον είναι ένα ον εν κινήσει –σωματικά και πνευματικά- κι όχι ένα στάσιμο ον. Συνεπώς, η κινούμενη εικόνα είναι μία σκεπτόμενη εικόνα.» <br /> <br /> <br /> <br /></p> <p align="justify"><a href="http://lh3.ggpht.com/-c2u1tgJvOHI/TynDtB9FfcI/AAAAAAAABM8/IREEIeqlWEI/s1600-h/turinhorseman%25255B12%25255D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="turinhorseman" alt="turinhorseman" src="http://lh3.ggpht.com/-lYq9Tuj_TXg/TynDwRcYvTI/AAAAAAAABNE/P_gqN6GJYk4/turinhorseman_thumb%25255B6%25255D.jpg?imgmax=800" width="403" height="305" /></a> <br /> <br />Αυτή η κινηματογραφική γλώσσα περιέχει κι άλλες καινοτομίες: πέρα από τους τρεις πρωταγωνιστές (πατέρας, κόρη, άλογο), υπάρχουν άλλοι δύο: ο άνεμος και η μουσική. Η ταινία δεν νοείται χωρίς αυτούς τους δύο. Η μουσική αποτελείται από ένα-δύο κομμάτια μόνο, η σύνθεση των οποίων ανήκει στον πιστό συνεργάτη του σκηνοθέτη Mihály Vig (ένα υπνωτικό, ρυθμικό θέμα, με μικρή ορχήστρα μουσικής δωματίου και όργανο). Αυτό το ίδιο θέμα ακούγεται σχεδόν αδιάκοπα σε όλη την ταινία. Ο άνεμος παίζει έναν εξίσου σημαντικό ρόλο: σαν συμπληρωματικό soundtrack παίρνει σχεδόν πρωταγωνιστική σημασία υποδηλώνοντας μια διαφορετική, αλλά εξίσου σημαντική παρουσία, ίσως και μια δύναμη εντροπίας. Σαν την ανίκητη δύναμη που παραμονεύει διαρκώς, δεν σταματά να βουίζει κάνοντας ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του (από τεχνική άποψη φαίνεται ότι επιτηδευμένα το soundtrack του ανέμου επαναλαμβάνεται σταθερά για σύντομα χρονικά διαστήματα).</p> <p align="justify"> <br />Ο ίδιος ο Tarr δηλώνει ότι ήθελε να μιλήσει για τα απολύτως απαραίτητα στη ζωή. Ίσως γι’ αυτό και η καταγραφή του να έχει τόσο μινιμαλιστικούς τόνους. Το σπίτι, οι πατάτες ως μοναδικό είδος διατροφής, η σόμπα που μονίμως καίει, το κρεβάτι, ο πατέρας και η κόρη που είναι έρμαια της καθημερινής ρουτίνας τους, και φυσικά το… άλογο. Σαν το γαϊδουράκι του Μπρεσσόν, ο πόνος της ανθρωπότητας ή μήπως και η ελπίδα σωτηρίας της (ή μήπως ακόμα και η αδυναμία της φύσης να επικοινωνήσει ουσιαστικά με τον άνθρωπο ή το αντίστροφο άραγε);</p> <p align="justify"> <br />Η ταινία σίγουρα είναι πεσιμιστική και "μίζερη" κατά κάποιον τρόπο,ενώ τα αργόσυρτα πλάνα της καθημερινότητας ίσως κουράσουν αρκετούς (άραγε πόσες φορές παρακολουθούμε τον πατέρα να ντύνεται και να ξεντύνεται;;;), ωστόσο το αποτέλεσμα θα δικαιώσει εκείνους που μένουν πιστοί στην αλήθεια της τέχνης. Τα πάντα κτίζονται με αργούς ρυθμούς, οι κλιμακώσεις, δεν γίνονται ορατές πριν από το τέλος της. Αν οι προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη ήταν συμφωνίες, τότε <em>Το Άλογο του Τορίνο</em> είναι μουσική δωματίου. Ο δυναμισμός του Beethoven με την γειωμένη μελαγχολία του Schubert. <br /> <br /> <br /> <br /></p> <p align="justify"><a href="http://lh6.ggpht.com/-BCuEYtnSAAI/TynDw82djLI/AAAAAAAABNM/-5cEliyz-bw/s1600-h/TurinWindow%25255B4%25255D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="TurinWindow" alt="TurinWindow" src="http://lh6.ggpht.com/-DQ0ukIKSsIE/TynDxo9SS7I/AAAAAAAABNU/cBh__EukTsw/TurinWindow_thumb%25255B2%25255D.jpg?imgmax=800" width="458" height="317" /></a> <br /> <br />Σε αυτό το ιστολόγιο προσπαθώ να επιλέγω ταινίες οι οποίες ως επί το πλείστον θεωρώ ότι είναι κάτι παραπάνω από καλές, οπότε είναι λογικό συχνά να καταφεύγω σε επευφημίες. Ωστόσο αυτή τη φορά δεν ξέρω τι παραπάνω να πω: Το <em>Άλογο του Τορίνο</em> είναι πέραν κάθε προσδοκίας. Αν και ιδεολογικά διαφωνώ με τον Bela Tarr και με τη θεματολογία της ταινίας (επιμένει στον αθεϊσμό του και τονίζει σε συνεντεύξεις ότι αυτή είναι και η ουσιαστική διαφορά του με τον Tarkovsky, με τον οποίο και συχνά συγκρίνεται), δεν μπορώ παρά να μείνω έκπληκτος από αυτό που κατάφερε με την, δυστυχώς τελευταία για την καριέρα του, ταινία. Σπάνια να δεις κάτι ανάλογο. Πρόκειται για <em>τέτοια</em> ταινία, αν και το "τέτοια" καθίσταται οξύμωρο σε αυτήν την περίπτωση: όμοιά της δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί τα τελευταία χρόνια. <br /> <br /> <br /> <br /></p> <p align="justify"></p> <p align="justify"></p> </font></b> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-24022978167909199452012-01-06T18:51:00.000+02:002016-07-14T19:52:44.580+03:00Ordet<p align="justify"><font size="2"></font></p> <p><strong><font size="3" face="Arial"></font></strong></p> <p><a href="http://lh4.ggpht.com/-LojFBZDcKog/TwcmtHLwj7I/AAAAAAAABMI/jvYXJMFuiB8/s1600-h/Ordet%25255B6%25255D.jpg"><img style="display: inline" title="Ordet" alt="Ordet" src="http://lh3.ggpht.com/-CJ9u5v8dwtY/TwcmtzQUYOI/AAAAAAAABMM/ua6rOw_8_MA/Ordet_thumb%25255B4%25255D.jpg?imgmax=800" width="496" height="293" /></a></p> <p><strong><font size="3" face="Arial"></font></strong></p> <p><strong><font size="3" face="Arial"> <br /> <br />Τίτλος: Ordet (Ο Λόγος)</font></strong></p> <p><strong><font size="3" face="Arial">Σκηνοθέτης: Carl Theodor Dreyer</font></strong></p> <p><strong><font size="3" face="Arial">Παραγωγή: 1955</font></strong></p> <p><strong><font size="3" face="Arial"></font></strong></p> <p align="justify"><font size="2"> <br /> <br />Το να παρακολουθείς το Ordet είναι σαν να ακούς τις Παραλλαγές Goldberg του Μπαχ: μια καθαρτική εμπειρία. Όταν η αρχική άρια επιστρέφει στο τέλος, ξέρεις πώς είναι να νιώθεις ότι ωρίμασες μέσα σε λίγα μόνο λεπτά. Αλήθειες που ήταν καλά φυλαγμένες έχουν γίνει κατά κάποιον τρόπο ορατές.</font></p> <font size="2"> <p align="justify"> <br />«Πατέρα, ο Γιοχάνες είναι έξω στους αμμόλοφους ξανά».  Με αυτές τις φράσεις ξεκινά η ταινία του Dreyer. Σύντομα βλέπουμε τον Γιοχάνες πάνω σε έναν λόφο, το βλέμμα καρφωμένο, υπνωτισμένο θα έλεγες, ευθεία μπροστά, το χέρι παρατεταμένο σαν να απευθύνεται σε πλήθος:</p> <blockquote> <p align="justify"> <br />«Αλίμονο σε σας, υποκριτές...Και σε σένα... και σε σένα...Αλίμονο σε σας, για την απιστία σας...Αλίμονο σε σας γιατί δεν πιστεύετε σε μένα...τον Αναστημένο Χριστό...που έρχεται από Αυτόν...που δημιούργησε...τον Ουρανό και τη Γη...Αλήθεια σας λέγω...Η Μέρα της Κρίσης πλησιάζει...Ο θεός με κάλεσε...για να είμαι ο Προφήτης Του πριν τον Ερχομό του....Αλίμονο σ' όσους πιστεύουν λίγο...γιατί μόνο εκείνοι που πιστεύουν...θα εισέλθουν στη Βασιλεία των Ουρανών.» <br /> <br /> <br /></p> </blockquote> <p align="justify"></p> <div style="padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; width: 448px; padding-right: 0px; display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto; padding-top: 0px" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:5939597b-503d-4d1e-af73-9db7720957fe" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="ee6b67af-2391-472a-9f48-2c39d55a62a0" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.dailymotion.com/video/xit48w_ordet-1955-1_shortfilms" target="_new"><img src="http://lh6.ggpht.com/-jNc-lZfVyWg/TwcmusYoiSI/AAAAAAAABMg/NcjZ8A9YY90/video2ac0e12f7925%25255B17%25255D.jpg?imgmax=800" style="border-style: none" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('ee6b67af-2391-472a-9f48-2c39d55a62a0'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"448\" height=\"252\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.dailymotion.com/swf/xit48w&related=0\"><\/param><param name=\"allowFullScreen\" value=\"true\"><\/param><param name=\"allowScriptAccess\" value=\"always\"><\/param><embed src=\"http://www.dailymotion.com/swf/xit48w&related=0\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"448\" height=\"252\" allowFullScreen=\"true\" allowScriptAccess=\"always\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt=""></a></div></div><div style="width:448px;clear:both;font-size:.8em">Απόσπασμα από με τον παραπάνω μονόλογο</div></div> <p align="justify"> </p> <p align="justify">Να λοιπόν ο Γιοχάνες. Και ο δικός Του Λόγος. Ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ο Γιοχάνες παρερμηνεύεται από το περιβάλλον του ως παράφρων - άλλη μια περίπτωση ενός Holy Fool (μια προσωπικότητα που έχει άλλωστε εμπνεύσει πολλά έργα σε όλες τις μορφές τέχνης). </p> <p align="justify"> <br />Η κάμερα του Dreyer ακολουθεί γεωμετρικές λήψεις και καδραρίσματα, συνήθως σε διαρκή και αργή κίνηση, πολλές φορές περιτριγυρίζοντας τους ήρωές της. Το παράδοξο με τον Dreyer είναι ότι καταφέρνει να μας αποκαλύψει το μεταφυσικό, μέσα από ένα νέο είδος ρεαλιστικής αφήγησης, έναν υπνωτικό ρεαλισμό όπως θα τον χαρακτήριζα (άλλοι πάλι κάνουν λόγο για μπρεχτική αποστασιοποίηση). Από τη μία θα έλεγε κάποιος ότι όλη η ταινία είναι γυρισμένη σαν να επρόκειτο για ένα μακρινό όνειρο: ο φωτισμός είναι αφύσικος αλλά ταυτόχρονα φαντάζει τόσο φυσικός (ή το αντίστροφο), οι αμέτρητες παύσεις σε ό,τι λέγεται προσδίδουν μια ένταση στο λόγο από τη μια, από την άλλη επαναφέρουν στο νου την ατμόσφαιρα ονείρου, ενώ οι αυστηρά γεωμετρικές λήψεις και η εστίαση στις εκφράσεις των προσώπων παραπέμπουν σε άκρως ρεαλιστική καταγραφή των δρώμενων. Αυτές οι αντιφάσεις φαίνονται να συνυπάρχουν τόσο αρμονικά, όσο η σκηνοθετική τεχνική υφαίνει αργά, υπόκωφα και με έναν μυστηριώδη τρόπο το καλλιτεχνικό νήμα-υπόβαθρο της ταινίας. Όλα αυτά ίσως να συμβαίνουν επειδή ακόμα και από το ξεκίνημα της ταινίας δεν γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα στο τι είναι ικανό να συμβεί και τι όχι: όλα ακολουθούν την πορεία της μεγαλύτερης, πιο ύψιστης και δυνατής δύναμης της Αγάπης. Κι αυτό άλλωστε αποτελεί από μόνο του μια μορφή υπέρβασης.</p> <p align="justify"> <br />Αυτή η υπέρβαση είναι διάχυτη από την αρχή της ταινίας μέχρι το μοναδικό, στην ιστορία του κινηματογράφου, φινάλε. Η ταινία δεν είναι η απλή καταγραφή μιας ιστορίας, ούτε μια θρησκευτική παραλογή. Είναι το Θαύμα το ίδιο της πίστης, το Θαύμα της ανιδιοτελούς αγάπης. Η αγάπη η ίδια, θα μπορούσε να πει κανείς χωρίς υπερβολή. </p> <p align="justify"> <br />Για τέτοιες ταινίες δεν μπορείς και δεν πρέπει να λες πολλά. Ακόμα και ο χαρακτηρισμός «αριστούργημα» την προσβάλλει, υποβαθμίζοντας την αξία της. Συνεπώς, τελειώνω με τον διάλογο μεταξύ του Γιόχανες και του νέου πάστορα, την στιγμή που πρωτογνωρίζονται:</p> <blockquote> <p align="justify"> <br />- Είμαι ο νέος πάστορας, το όνομά μου είναι... <br />-Το δικό μου όνομα είναι Ιησούς από τη Ναζαρέτ. <br />-Πώς μπορείς να το αποδείξεις; <br />-Εσύ, άνθρωπος της πίστης, όμως τη στερείσαι! Οι άνθρωποι πιστεύουν στο νεκρό Χριστό...αλλά όχι στο ζωντανό. Πιστεύουν σε θαύματα παλιά έως και δύο χιλιάδες χρόνια...αλλά δεν πιστεύουν σήμερα σε μένα. Έχω έρθει ξανά μάρτυρας για τον πατέρα μου στον ουρανό...και να για κάνω θαύματα. Δεν συμβαίνουν πια θαύματα. Έτσι μιλάει...η εκκλησία μου πάνω στη γη. Η εκκλησία που με πρόδωσε...με δολοφόνησε στο όνομά μου. Εδώ στέκομαι, και ξανά με εξοβελίζετε. Αλλά αν με καρφώσετε στο σταυρό για δεύτερη φορά...αλίμονο σε σας! <br /> <br /></p> </blockquote> </font><font size="2"> <p align="justify"></p> </font> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-35733389680628233562011-10-17T23:48:00.001+03:002011-10-17T23:52:47.830+03:00Melancholia<p align="justify"><font size="2"></font></p> <p><strong><font size="4" face="Arial"></font></strong></p> <p> <br /> <br /><a href="http://lh6.ggpht.com/-EdSgMscHLXw/TpyUhA0F2cI/AAAAAAAABHs/A2NR0T1Fhjs/s1600-h/melPost%25255B8%25255D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="melPost" alt="melPost" src="http://lh6.ggpht.com/-ADcadDAlp-U/TpyUiEi5IrI/AAAAAAAABH0/qwvGt653Twc/melPost_thumb%25255B6%25255D.jpg?imgmax=800" width="338" height="466" /></a></p> <p><strong><font size="4" face="Arial"> <br /> <br /></font></strong></p> <p><strong><font size="4" face="Arial">Τίτλος: Melancholia</font></strong></p> <p><strong><font size="4" face="Arial">Σκηνοθέτης: Lars von Trier</font></strong></p> <p><strong><font size="4" face="Arial">Παραγωγή: 2011</font></strong></p> <p> </p> <p align="justify"><font size="2">Ίσως η καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη τα τελευταία χρόνια (κάπου εκεί με το <i>Dogville</i>). Ένας πλανήτης πλησιάζει την Γη και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη (την παρακολουθούμε στην αρχή της ταινίας με ένα μουσικό βίντεο κλιπ, υπό τη συνοδεία του <em>Τριστάνου</em>). Πρωταγωνίστριες δύο αδερφές, η Justine και η Claire, καθεμία κουβαλάει ολόκληρο τσουβάλι ψυχικών διαταραχών -αλλιώς τι Τριερ θα ήταν- τόσο αλλόκοτων που ίσως να μην έχουν καν μελετηθεί από την ψυχιατρική. Η ταινία είναι άνισα χωρισμένη σε δύο μέρη, από θεματική άποψη, κάθε μέρος με τίτλο το όνομα μιας από της δύο  δερφές.</font></p> <font size="2"> <p align="justify"> <br />Δυστυχώς το πρώτο μέρος είναι από τις χειρότερες δουλειές του σκηνοθέτη. Σκεφτείτε φθηνή σαπουνόπερα γυρισμένη εν μέρει σε Dogma 95 (αν και ο σκηνοθέτης έχει προ πολλού παρατήσει αυτό του το εγχείρημα), όπου κυριαρχεί η χειροκίνητη κάμερα και τα γκρο πλαν. Επίπεδες ερμηνείες, δραματικό σενάριο (στα όρια του κιτς), απίστευτα αφελής διάλογος. Σε αυτό συμβάλλουν αναμφίβολα και πολλοί τεχνικοί λόγοι: το σενάριο και οι διάλογοι προφανώς έχουν μεταφραστεί από τα δανέζικα σε αμερικάνικα, το καστ είναι μείγμα Αμερικάνων, Άγγλων, Δανών, Σκανδιναβών, Γερμανών κ.α. ηθοποιών, οι τοποθεσίες και τα σκηνικά δεν σε πείθουν ότι η ταινία διαδραματίζεται στην Αμερική (βέβαια μπορεί να διαδραματίζεται στην Ευρώπη - ωστόσο, αυτό θα καθιστούσε ανεξήγητη την τόση “αμερικανιά” που διέπει την ταινία). Ακόμα όμως κι αν θέλαμε να δικαιολογήσουμε τις αδυναμίες του πρώτου μέρους ψάχνοντας για τεχνικά σφάλματα, δεν μπορούμε παρά να μείνουμε άφωνοι με διαλόγους του στυλ, «Μην κοιμάσαι, χάνεις τον γάμο σου» (κι αυτό επειδή η πρωταγωνίστρια αποφάσισε την ώρα του γαμήλιου πάρτυ της να πάει να ρίξει έναν υπνάκο - ήμαρτον Κύριε!) <br /> <br /> <br /></p> <p align="justify"><a href="http://lh3.ggpht.com/-jVNR4EszE9s/TpyUjOe68AI/AAAAAAAABH8/7oPjiiidQsI/s1600-h/melan%25255B5%25255D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="melan" alt="melan" src="http://lh5.ggpht.com/-4aGaGZdpnLY/TpyUj0ORczI/AAAAAAAABIE/IEx_btz6koc/melan_thumb%25255B3%25255D.jpg?imgmax=800" width="479" height="285" /></a> <br /> <br />Το δεύτερο μέρος αποκτά λίγο βάρος επιτέλους. Η Justine πάσχει πλέον από κατάθλιψη (αδικαιολόγητο να βραβευτεί η Dunst στις Κάννες για την ερμηνεία της, καλή μεν, αλλά «μικρή» από όλες τις απόψεις). Αξιοθαύμαστο, είναι το μάλλον τυχαίο γεγονός ότι η κάθε μία από τις δύο αδερφές φαίνεται να παίρνει μορφή μέσα από το μέρος που δεν αναφέρεται στην ίδια, αλλά στην αδερφή της. Είναι η προσωπική μου άποψη, ωστόσο, ότι το πιο μεγάλο ενδιαφέρον κατά της διάρκεια της ταινίας πραγματικά βρίσκεται στο τι θα συμβεί με τον πλανήτη, όπου και το δημιούργημα αυτό του Τρίερ λειτουργεί απλώς σαν είδος επιστημονικής φαντασίας και όχι ως ψευτοψυχολογικό δράμα. Είναι οι λίγες στιγμές που η ταινία πάει κάπως να απογειωθεί και να αποκτήσει λίγο ενδιαφέρον: στιγμές αγωνίας, όπου η ταινία τολμά να λειτουργήσει λίγο υπαρξιακά, αν και σε πολύ μικρό βαθμό. Όμορφες, επίσης, κάποιες έντονα επεξεργασμένες φωτογραφίες, ειδικά υπό τη συνοδεία της βαγκνερικής μουσικής. </p> </font> <p align="justify"><font size="2">Ο Τρίερ δήλωσε ότι επηρεάστηκε πολύ από τον γερμανικό ρομαντισμό. Σε ελληνικά blog διάβασα ότι η ταινία έχει συναίσθημα. Η αλήθεια είναι ότι βλέποντάς την, μου προκαλεί τρόμο για το τι θα συμβεί αν ένας μετεωρίτης χτυπήσει τη γη, καθώς και φόβο μπροστά στην κατάθλιψη (αν και σε αυτή εντρυφήσαμε νομίζω αρκετά με την <a href="http://cinessence.blogspot.com/2009/10/blog-post.html" target="_blank">προηγούμενη ταινία</a> του σκηνοθέτη.). Αν αυτό έννοουν συναίσθημα, ναι, τότε το ένιωσα. Κατά τα άλλα, οι εμμονές του Τρίερ έχουν αρχίσουν να κουράζουν και φαίνονται να έχουν απήχηση στους λίγους. Παραδόξως, αν και στην Ευρώπη δύσκολα η κριτική <br /> <br /> <br /><a href="http://lh6.ggpht.com/-r9DISck7gcc/TpyUlALxDJI/AAAAAAAABIM/iP6ZJbhkNAk/s1600-h/melancholia8%25255B8%25255D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="melancholia8" alt="melancholia8" src="http://lh5.ggpht.com/-SBdUog4i-iU/TpyUl9AhGcI/AAAAAAAABIU/wkxq_UlLS38/melancholia8_thumb%25255B4%25255D.jpg?imgmax=800" width="527" height="244" /></a> <br /> <br />και το κοινό παίρνουν τον Τρίερ στα σοβαρά, στην Ελλάδα φαίνεται να ισχύει το αντίθετο: υπάρχει κόσμος που πραγματικά πιστεύει ότι πρόκειται για σοβαρό σκηνοθέτη - παρεμπιπτόντως ο ίδιος φαίνεται να διασκεδάζει με τον τρόπο που προκαλεί στις Κάννες και το σόου που δίνει κάθε φορά στις συνεντεύξεις Τύπου- αν και ξένοι κριτικοί δηλώνουν πλέον ότι έχουν καταλάβει αυτές τις τακτικές του σκηνοθέτη.</font></p> <p align="justify"><font size="2"> <br />Ευτυχώς, πάντως, στη συγκεκριμένη ταινία ο Τρίερ δεν προκαλεί με την υπερβολική βία και τους δογματισμούς που είχαν οι προηγούμενές του ταινίες. Αυτό το αναγνωρίζω και το επικροτώ. Άλλωστε η ταινία δεν είναι κακή. Είναι κακή προς μέτρια (εξου και η επιεικής βαθμολογία μου). Σε αφήνει με μια κάποια μελαγχολία (δεν το εννοώ ειρωνικά) και έχει μία ιδιόμορφη ατμόσφαιρα. Έχει καλή φωτογραφία, η λίγο faux ατμόσφαιρα συνηθίζεται, όσο για την θεϊκή μουσική, αν και καταντά κουραστική* μετά από τόση επανάληψη, δένει με κάποιες εικόνες. Κι ας ευχηθούμε ότι, αν ίδιος ο Βάγκνερ έβλεπε τη χρήση της στην ταινία του Τρίερ, δεν θα στριφογύριζε στον τάφο του. <br /></font></p> <p align="justify"><font size="2">*</font><font size="1">Να ξεκαθαρίσω ότι δεν εννοώ ότι η μουσική του Βάγκνερ είναι κουραστική, αντιθέτως ο Βάγκνερ είναι από τους αγαπημένους μου συνθέτες. Η επανάληψη ωστόσο του πρελούδιου μέσα στην ταινία είναι αυτή που κουράζει. <br /> <br /></font></p> <p align="justify"><font size="1"></font></p> <p align="justify"><strong><font size="4" face="Arial"></font></strong></p> <p align="justify"><strong><font size="4" face="Arial"> <br /> <br />Προσωπική Αξιολόγηση:      4  /  11 <br /> <br /> <br /> <br /></font></strong></p> <p align="justify"><strong><font size="4" face="Arial"></font></strong></p> <div style="padding-bottom: 0px; margin: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; display: inline; float: none; padding-top: 0px" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:f25fbd1f-3bb0-4fbc-864d-00cb7d013d6b" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="3db297bf-ba0a-43f7-931a-8408a0120c81" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=wzD0U841LRM" target="_new"><img src="http://lh3.ggpht.com/-17mifEPlK68/TpyUmpZIz1I/AAAAAAAABIk/1YAiMm0stSE/videoc7cc327f564d%25255B25%25255D.jpg?imgmax=800" style="border-style: none" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('3db297bf-ba0a-43f7-931a-8408a0120c81'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"448\" height=\"252\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.youtube.com/v/wzD0U841LRM?hl=en&hd=1\"><\/param><embed src=\"http://www.youtube.com/v/wzD0U841LRM?hl=en&hd=1\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"448\" height=\"252\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt=""></a></div></div><div style="width:448px;clear:both;font-size:.8em">Το trailer της ταινίας</div></div> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-88986859630502319992011-10-08T22:05:00.001+03:002011-10-10T23:53:46.057+03:00The Tree of Life<p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"><font size="3"> <br /> <br /></font></p> <p align="justify"><font size="3"><a href="http://lh6.ggpht.com/-vH1BOxkT3LQ/TpCfBWjsAQI/AAAAAAAABHI/t8T_S6sIhzM/s1600-h/The-Tree-of-Life-trailer%25255B8%25255D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="The-Tree-of-Life-trailer" alt="The-Tree-of-Life-trailer" src="http://lh4.ggpht.com/-1RP9MjmszPk/TpCfCLenWQI/AAAAAAAABHM/36_Laukktk4/The-Tree-of-Life-trailer_thumb%25255B6%25255D.jpg?imgmax=800" width="499" height="320" /></a></font></p> <p align="justify"><font size="3"><strong> <br /> <br /></strong></font></p> <p align="justify"><font size="3"><strong>Ι. Το Δέντρο της Ζωής</strong></font></p> <p align="justify"><font size="3">Πριν λίγο καιρό <a href="http://cinessence.blogspot.com/2011/06/2001.html" target="_blank">γράφοντας για το <em>2001</em></a>, αναρωτιόμουν πώς θα ήταν άραγε για το κοινό της εποχής να βιώσει μία ταινία τέτοιας «έκτασης». Ποια θα ήταν η αντίδρασή του στο σινεμά και πώς θα ένιωθε όταν θα έβγαινε από την σκοτεινή αίθουσα; Θα είχα άραγε την τύχη να βιώσω μία τέτοια εμπειρία, όπου βλέποντας μία ταινία μένεις τόσο μαγεμένος από αυτό που ξετυλίγεται μπροστά σου που δεν σε νοιάζει τόσο το τι θα ακολουθήσει στην ταινία, ούτε πώς και γιατί, αλλά το ποιος είσαι εσύ και γιατί, ποιοι είναι οι άλλοι, Ποιος μας καθορίζει. Ήδη έχεις ξεκινήσει να νιώθεις ένα είδος επικοινωνίας με αυτό που βλέπεις ή που νομίζεις ότι βλέπεις – μία επικοινωνία που είχε ξεκινήσει πολύ πριν την ταινία, απλώς τώρα επιβεβαιώνεται (ίσως για πρώτη, ίσως για πολλοστή φορά). <br /> <br /></font><font size="3">Εν μέρει μόνο, αυτού του είδους η «αφύπνιση» αιτιολογείται από το γεγονός ότι το <em>Δέντρο της Ζωής</em> δεν στέκεται μόνο σε κινηματογραφικά πλαίσια και δεδομένα. </font><font size="3">Ναι, η ταινία έχει υπέροχη φωτογραφία, δεξιοτεχνικές και εμπνευσμένες λήψεις, υπέροχη μουσική (ακούγονται αδιάκοπα πολλά από τα αριστουργήματα του δυτικού πολιτισμού), ελλειπτική σκηνοθεσία που αφήνει χώρο για διάφορες ερμηνείες... Μόνο που αυτός ο χώρος είναι άπειρος: το έργο του Μάλικ δεν περιορίζεται στα στενά όρια καμίας Τέχνης. Είναι η τέχνη που υπερβαίνει αυτά τα όρια για να γίνει μέρος της ζωής καθαυτής. Ένας συνεχώς διαστελλόμενος, συνεχώς άφταστος Κόσμος, καθόλου διαφορετικός από το όραμα της δημιουργίας του Μάλικ που βρίσκεται εντός της ταινίας (και ταυτόχρονα, όσο τη βλέπουμε, διαρκώς επεκτείνεται εκτός της). <br /> <br /></font><font size="3">Το περιεχόμενό της δεν αποτελεί πλέον το δεδομένο-αυτονόητο αλλά το προς εξερεύνηση-αυτονόητο. Ταινία για τους λίγους,  μιας και δεν είναι όλοι σε θέση να αντιληφθούν πολλαπλές αλήθειες, οι οποίες συνήθως δεν φθάνουν καν στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Υπάρχει μία διαφορά μεταξύ μιας κρυμμένης και μιας μη συνειδητοποιημένης αλήθειας. Αυτοί που έχουν επίγνωση αυτής της διαφοράς είναι κι αυτοί που πιο πιθανώς θα εντρυφήσουν στο όραμα και τη δημιουργία του Μάλικ. <br /> <br /></font><font size="3">Η κάμερα του τελευταίου  φαίνεται να παρατηρεί κάθε έμβιο ον, ανθρώπους, ζώα και φυτά, λες και τα βλέπει για πρώτη φορά, μόνο και μόνο για να αναρωτηθεί το πιο απλό και αρχέγονο ερώτημα κάθε φιλοσοφίας: Τι είναι και γιατί υπάρχει;  </font><font size="3"> <br /> <br />Επική, λυρική, συναισθηματική, οικουμενική, είναι επίθετα που μειώνουν την ταινία. Όπως επίσης οποιαδήποτε απόπειρα ερμηνείας περιορίζει με τις λέξεις κάτι τόσο μεγαλειώδες και συνάμα ταπεινό! <br /></font><font size="3"> <br />Αναπάντητα ερωτήματα και ταυτόχρονα γνωστά κατακλύζουν <em>Το Δέντρο της Ζωής</em>. <br /> <br /></font><font size="3">Και η ταινία, αλήθεια, πού τελειώνει και πού αρχίζει; Και η μέση πότε προκύπτει; Σε πόσα επίπεδα κινείται ο χρόνος και ο χώρος… εντός ή εκτός αυτής; Στο τέλος στην ταινία του Μάλικ το νόημα δεν γεννιέται, αλλά επιστρέφει. Στην αρχή της ταινίας του Μάλικ το νόημα δεν γεννιέται, αλλά επιστρέφει.</font></p> <p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"> </p> <div style="padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; width: 448px; padding-right: 0px; display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto; padding-top: 0px" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:f6de6ee1-a574-4093-86d9-7620e32496fc" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="6acb5468-7048-41d4-976a-6022bbfe167a" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=1WvuJwMFPz4" target="_new"><img src="http://lh5.ggpht.com/-FbAMF-btxbw/TpNbHFctv_I/AAAAAAAABHo/6Klif0tEfXU/video6c8d6b7dc0f1%25255B12%25255D.jpg?imgmax=800" style="border-style: none" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('6acb5468-7048-41d4-976a-6022bbfe167a'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"448\" height=\"336\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.youtube.com/v/1WvuJwMFPz4?hl=en&hd=1\"><\/param><embed src=\"http://www.youtube.com/v/1WvuJwMFPz4?hl=en&hd=1\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"448\" height=\"336\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt=""></a></div></div><div style="width:448px;clear:both;font-size:.8em">Το Lacrimosa του Preisner–τροποποιημένο από τον συνθέτη ειδικά για την ταινία.</div></div> <p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"><font size="3"><strong></strong></font></p> <p align="justify"><font size="3"><strong> <br /> <br />ΙΙ. Το Δέντρο της Ζωής στην Ελλάδα:</strong></font></p> <p align="justify"><font size="3">Στην Ελλάδα η υποδοχή της ταινίας δεν υπήρξε εξίσου θερμή με εκείνη των ξένων κριτικών κινηματογράφου. Πράγμα λογικό, αν λάβουμε υπόψη την αποστροφή του αυτοαποκαλούμενου «διανοούμενου» Έλληνα για οτιδήποτε μπορεί να εκλαμβάνεται ως «χριστιανικό» ή θρησκευτικό, για να μην πω πνευματικό. Επιπλέον, δυστυχώς ο Μάλικ υπήρξε πανεπιστημιακός καθηγητής Φιλοσοφίας και όχι cult Αμερικάνος σκηνοθέτης που φτιάχνει ταινίες για ναρκωτικά, σεξ και διαστροφή, βία, κύκνους, μαφία και παράλληλες πραγματικότητες με τρισδιάστατα εφέ σε συνδυασμό με πολεμικές τέχνες. Δεν προκαλεί με δηλώσεις, αντιθέτως σπάνια δίνει συνεντεύξεις και ποτέ σχεδόν δεν εμφανίζεται σε φεστιβάλ. <br /> <br /></font><font size="3">Σε αυτή τη χώρα ό,τι δεν προκαλεί, δεν είναι και κουλ - αν κρίνουμε από το γεγονός ότι οι περισσότερο «σινεφίλ» (lol)  είναι εικοσάρηδες με σχεδόν ανύπαρκτη κινηματογραφική παιδεία. Για να επιστρέψουμε στο θέμα του Χριστιανισμού, όμως, ο Άγγλος κριτικός κινηματογράφου Peter Bradshaw έγραψε: «Ο κόσμος ερχόταν επανειλημμένα να με επικρίνει για τα καλά μου λόγια για την ταινία. Μου έλεγαν ότι η ταινία είναι βαρετή, προσποιητή και –κυρίως- χριστιανική! "Δεν συνειδητοποίησες", με ρωτούσαν, "ότι ο Μάλικ είναι χριστιανός;"» Ωστόσο ο ίδιος ο Bradshaw παραβλέπει αυτό το γεγονός (άλλωστε ο Μάλικ είναι περισσότερο ένας ουμανιστής φιλόσοφος που αναφέρεται σε όλες τις θρησκείες) και κλείνει την κριτική του συμπεραίνοντας ότι, «η ταινία μπορεί να μην είναι για τον καθένα, αλλά κάνει πολλούς άλλους σκηνοθέτες να φαίνονται αδύναμοι και συνεσταλμένοι». <br /> <br /></font></p> <p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"><font size="3"></font></p> <p align="justify"></p> <p align="justify"><font size="3"></font></p> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-36198922640187659752011-09-14T02:08:00.001+03:002011-09-14T11:43:31.099+03:00Το Δέντρο της Ζωής του Μάλικ και γιατί αποφεύγω να πηγαίνω σινεμά<p align="justify"> </p> <p align="justify"><a href="http://lh6.ggpht.com/-EMIwje9v-iE/Tm_iZA62sdI/AAAAAAAABGw/utA4ICUmkTc/s1600-h/treeWarn%25255B4%25255D.png"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="treeWarn" alt="treeWarn" src="http://lh4.ggpht.com/-qmFRheQrTQc/Tm_iajrGj2I/AAAAAAAABG0/TbnwOYXI2X8/treeWarn_thumb%25255B2%25255D.png?imgmax=800" width="306" height="410" /></a></p> <p align="justify"> <br /><font size="3">Έχω διαβάσει αρκετά για τις αντιδράσεις του κοινού κατά την προβολή του <i>Δέντρου της Ζωής </i>του Μάλικ. Φαίνεται ότι πολύς κόσμος αποχωρούσε από το σινεμά κατά τη διάρκεια της ταινίας. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι: βρήκαν την ταινία βαρετή, δύσκολη, πειραματική, ακαταλαβίστικη, προσποιητή, “δήθεν”. Στην Αμερική πολλοί ήταν αυτοί οι θεατές που, αφού αποχωρούσαν από την αίθουσα, ζητούσαν τα λεφτά τους πίσω. Το παράδοξο είναι ότι αρκετοί ιδιοκτήτες κινηματογράφων για να αποφύγουν κάτι τέτοιο έσπευσαν να αναρτήσουν πόστερ δίπλα από αυτό της ταινίας προειδοποιώντας το κοινό ότι το <i>Δέντρο της Ζωής </i>δεν ακολουθεί μία τυπική, γραμμική δομή και, συνεπώς,  από τη στιγμή που οι θεατές έχουν προειδοποιηθεί γι’ αυτό, δεν έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν αποζημίωση σε περίπτωση που αποφασίσουν να φύγουν στη μέση της ταινίας. Όπως και να έχει, δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να δω την ταινία του Μάλικ σε μία γεμάτη αίθουσα, ύστερα από απίστευτες μαρτυρίες για τη συμπεριφορά των θεατών, τις οποίες έχω διαβάσει σε διάφορα κινηματογραφικά forum.</font></p> <p align="justify"><font size="3"> <br /></font><font size="3">Η αλήθεια είναι ότι πλέον δεν πάω παρά σπάνια σινεμά: αποφεύγω τα Multiplex και μέρες-ώρες προβολής που μαζεύουν πολύ κόσμο. Έχω ρωτήσει αρκετές φορές στο ταμείο πόσο γεμάτο είναι το σινεμά πριν πάρω εισιτήριο για μια ταινία, και άλλες φορές δεν αγοράζω καν εισιτήριο αν εντοπίσω παρέες από φασαριόζους νεαρούς στην ουρά. Βέβαια, όσο ήμουν φοιτητής δεν με πείραζε το κοινό όσο θορυβώδες κι αν ήταν, εάν επρόκειτο για κάποια πρόχειρη ταινιούλα ή καμιά χαζοκωμωδία. Πλέον τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει. Και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό το κοινό έχει γίνει πολύ ενοχλητικό - ίσως από την άλλη, βέβαια, να ήταν ανέκαθεν έτσι.</font></p> <font size="3"> <p align="justify"> <br />Έχει να κάνει με την κουλτούρα και την παιδεία του κάθε λαού ως ένα βαθμό. Στην Αγγλία εκλαμβάνουν συχνά την πνευματώδη ποιότητα μιας ταινίας ως σαρκασμό και χιούμορ: είχα πάει, θυμάμαι, σε ειδικό αφιέρωμα στον Κισλόφσκι όπου είχε προβληθεί η τριλογία του. Στο φινάλε, όπου με απολύτως ευφυή τρόπο ο σκηνοθέτης μας παρουσιάζει τους ηθοποιούς της τριλογίας το κοινό ξέσπασε σε γέλια. Σε γέλια ξεσπούσε επίσης όποτε ο σκηνοθέτης μας αποκάλυπτε μια από τις πολλαπλές “συμπτώσεις” στις ταινίες του - κάτι που ερχόταν τελείως σε αντίθεση με την σοβαρότητα της <i>Μπλε</i> και της <i>Κόκκινης</i> ταινίας.  Σε μία άλλη περίπτωση, όταν έβλεπα τη <i>Δασκάλα του Πιάνου</i> του Χάνεκε σε αγγλικό σινεμά, με το που έπεσαν οι τίτλοι του τέλους, άκουσα κάποιον από πίσω μου να σχολιάζει: «Αυτοί οι Γάλλοι σκηνοθέτες πάντα επιλέγουν τόσο απότομο τέλος» (φυσικά ο Χάνεκε δεν είναι καν Γάλλος). Σε μία άλλη ταινία, γαλλική αυτή τη φορά, η κοπέλα που καθόταν από πίσω μου είχε σπαράξει στο κλάμα σε μια σκηνή βιασμού (που αν είχε διαβάσει για την ωμότητα της ταινίας, έπρεπε να ήξερε τι μας περιμένει όλους – και η αλήθεια είναι ότι ένας Θεός ξέρει γιατί εμείς που ξέραμε, αποφασίσαμε να ζήσουμε τέτοιο μαρτύριο για μιάμιση ώρα).</p> <p align="justify"> <br />Η αντίδραση του κοινού - είτε λεκτική, είτε με γέλια και κλάματα, δεν με αφορά. Μπορεί εγώ να ερμηνεύσω ως άκρως συγκινητική μία σκηνή που ο διπλανός μου θα βρει αστεία (για δικούς του ακατανόητους λόγους) και να γελάσει, προσβάλλοντας ταυτόχρονα και τις προθέσεις του σκηνοθέτη ("είμαι πιο εξυπνάκιας από τον Μάλικ, οπότε ας κοροϊδέψω λίγο το έργο του") αλλά και επηρεάζοντας τη δική μου διάθεση ως θεατή.</p> <p align="justify"> <br />Αυτά όσο ήμουν στην Αγγλία. Στην Ελλάδα μπορούμε να προσθέσουμε επιπλέον ενοχλητικές συμπεριφορές στη λίστα: κινητά που όχι μόνο τα αφήνουν και χτυπάνε, αλλά τα απαντάνε κιόλας! Πολύ περισσότερο ποπ κορν και νάτσος (τουλάχιστον στην Αγγλία οι θεατές δεν πάνε σινεμά για να φάνε - το κάνουν πριν ή μετά). “Δήθεν” κόσμο που αναλύει τις προθέσεις του σκηνοθέτη στο φουαγιέ ή στην ουρά για την αίθουσα. Και πολλά άλλα. </p> <p align="justify"> <br />Σε γενικές γραμμές παντού όλο και κάποιος στο τέλος της ταινίας θα την σχολιάσει ως “ψευτοκουλτουριάρα” και σπουδαιοφανή. Όλο και κάποιος θα βρει την ευκαιρία να γελάσει, τονίζοντας την παρουσία του στο χώρο (περιμένει καραδοκώντας την ευκαιρία να βρει κάτι που ίσως να θεωρηθεί έστω και λίγο αστείο, ώστε ο ίδιος να ακουστεί!)</p> <p align="justify"> <br />Λοιπόν, όταν πληρώνω χ ευρώ εισιτήριο για να πάω σινεμά, όταν έχω κάνει τόση απόσταση και θυσιάζω τον πολύτιμο χρόνο μου για να δω μια ταινία, θέλω να μπορώ να την απολαύσω σε απόλυτη ησυχία. Θα μου πείτε, φίλε πολλά ζητάς. Για την ελληνική νοοτροπία ίσως. Γνωστός μου στην Ολλανδία μου είπε ότι το κοινό εκεί παραμένει βουβό κατά την αρχή, τη μέση και το τέλος της ταινίας. Ίσως να υπερβάλλει. Κι όμως το πιστεύω. «Τότε μείνε σπιτάκι σου και μην μας τα πρήζεις», θα προσθέσετε. Μα αυτό ακριβώς και κάνω τα τελευταία χρόνια. Χίλιες φορές να δω την ταινία σε DVD, μες στην ησυχία μου, με τις σημειώσεις μου, να μπορώ να επαναλάβω σκηνές και διαλόγους, να κάνω παύση, να ψάξω μία γρήγορη αναφορά στο internet. Μειωμένη εμπειρία; Ποια; Ότι δεν θα απολαύσω τη <i>Λευκή Κορδέλα</i> σε Dolby Surround ή ότι δεν θα δω Bela Tarr σε 3D (Θεός φυλάξοι!)</p> </font> <p align="justify"><font size="3">Όπως βλέπω μια όπερα, ακούω μια ορχήστρα, ή παρακολουθώ μια χορευτική παράσταση σε ένας σαφώς πιο ήσυχο περιβάλλον, έτσι θέλω να βλέπω και ταινίες. Δυστυχώς είναι γεγονός ότι σε σχέση με άλλες εκδηλώσεις τέχνης το σινεμά παραμένει λιγότερο ελιτίστικο (ακόμα και σε καλές ταινίες, άξιες να θεωρηθούν τέχνη) και περισσότερο εκλαϊκευμένο. Γι’ αυτό και <i>εν συγκρίσει</i> το κοινό είναι λιγότερο διαπαιδαγωγημένο και μυημένο στο σινεμά, με αποτέλεσμα να δείχνει και λιγότερο σεβασμό σε αυτή την Τέχνη.</font></p> <p align="justify"><font size="3"> </font></p> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-79316281369690450992011-07-13T12:47:00.001+03:002011-07-13T12:47:41.194+03:00Anywhere<p> </p> <div style="padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; width: 448px; padding-right: 0px; display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto; padding-top: 0px" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:9a976e61-71f0-41af-a819-c497d0add471" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="57c5dbcf-287b-4dc7-b57f-085b9f622067" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=E3cPbxCBGVo" target="_new"><img src="http://lh4.ggpht.com/-ofbBn-2CByU/Th1pvAWmOwI/AAAAAAAABFU/BF639w3uko0/videofcabf9a63bff%25255B11%25255D.jpg?imgmax=800" style="border-style: none" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('57c5dbcf-287b-4dc7-b57f-085b9f622067'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"448\" height=\"336\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.youtube.com/v/E3cPbxCBGVo?hl=en&hd=1\"><\/param><embed src=\"http://www.youtube.com/v/E3cPbxCBGVo?hl=en&hd=1\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"448\" height=\"336\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt=""></a></div></div></div> <p> </p> <p align="justify">Τις προάλλες κάποιος με ρώτησε ποια είναι η χειρότερη ταινία που είδα τα τελευταία δύο χρόνια. Το σκέφτηκα για λίγο, και ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία: Το <em>Somewhere </em>της Sofia Coppola. Δεν θα έλεγα ότι είναι ταινία κακή ή προσβλητική (βλ. <em>Inglourius Basterds</em>), απλώς είναι ό,τι πιο ανούσιο έχω δει τα τελευταία χρόνια. Τι είχε στο μυαλό της άραγε η Coppola; Ήθελε μήπως η έλλειψη πλοκής, οι σιωπές και τα στατικά πλάνα να θυμίζουν ευρωπαϊκό κινηματογράφο; Κι αν ναι, είναι αυτά τα χαρακτηριστικά και οι τεχνικές αρκετές από μόνες τους για να παραπέμπουν σε Αντονιόνι (γιατί εκεί πήγε το μυαλό μου βλέποντας την ταινία – κάτι σε στυλ <em>Επάγγελμα Ρεπόρτερ</em> ή ίσως και σε <em>Παρίσι-Τέξας</em> του Βέντερς); Σαφώς και όχι. Για μένα η Coppola έκανε μια τρύπα στο νερό, μια ταινία χωρίς ουσία - κρίμα αν σκεφτείς ότι αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να διατεθούν γι' άλλο σκοπό (ή και για άλλη ταινία). Αυτό που "δημιούργησε" δεν είναι ούτε τέχνη, ούτε διασκέδαση, ούτε αστείο, ούτε σοβαρό, ούτε ουσιαστικό, ούτε επιφανειακό, είναι ένα τίποτα, ένα anywhere, γι' αυτό και είναι χειρότερο από τις χειρότερες ταινίες.</p> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-41075975136723502132011-06-11T01:19:00.001+03:002011-06-11T01:23:00.905+03:00Φόρος τιμής: 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος<p> </p> <p> </p> <div style="padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; width: 448px; padding-right: 0px; display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto; padding-top: 0px" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:079a95a5-a3a7-4ee8-a197-573e86d7d3c1" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="4ae4c7c1-750a-4ecd-a28b-ea7c7417c6a3" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=ou6JNQwPWE0" target="_new"><img src="http://lh4.ggpht.com/-wcmDjQHgAM0/TfKYYoC7XKI/AAAAAAAABDw/mP519smTomw/video3c3870d860d6%25255B5%25255D.jpg?imgmax=800" style="border-style: none" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('4ae4c7c1-750a-4ecd-a28b-ea7c7417c6a3'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"448\" height=\"336\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.youtube.com/v/ou6JNQwPWE0?hl=en&hd=1\"><\/param><embed src=\"http://www.youtube.com/v/ou6JNQwPWE0?hl=en&hd=1\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"448\" height=\"336\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt=""></a></div></div><div style="width:448px;clear:both;font-size:.8em">Η αγαπημένη μου σκηνή από την ταινία: σε ολόκληρο το τελευταίο μισάωρο βρίσκεται, κατά τη γνώμη μου, η ουσία της ταινίας. (Δυστυχώς πρέπει να πατήσετε στο σύνδεσμο που θα εμφανιστεί, ώστε να δείτε το βίντεο στο YouTube).</div></div> <p> </p> <p align="justify">Μα είναι δυνατόν να έγινε αυτή η ταινία το 1968; Πώς στο καλό κατάφερε ο Kubrick να πει τόση αλήθεια για το τι συμβαίνει; Πώς σκαρφίστηκε να χρησιμοποιήσει τόσο ευφάνταστα τη μουσική του Ligeti, την εποχή μάλιστα που ο ίδιος ο Ligeti ήταν γνωστός μόνο σε έναν ελίτ κύκλο μουσικολόγων (πλέον βέβαια έχει αναγνωριστεί ως κορυφαίος συνθέτης – πράγμα δύσκολο στη σύγχρονη μουσική). Ταινία όμορφη και συνάμα εφιαλτική – αλήθεια πώς πάλι κατάφερε ο Kubrick να μετατρέψει σε εικόνα και ήχο τα όνειρά μου;</p> <p align="justify">Δεν μπορώ να πω ότι ο Kubrick είναι καν από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Ωστόσο, θεωρώ το 2001 τόσο σπουδαία ταινία και επιπλέον με αγγίζει τόσο σε προσωπικό επίπεδο, που από μόνη της αρκεί για να έχω τον σκηνοθέτη της στο μυαλό μου ως από τους σπουδαιότερους. Τι είναι για μένα το 2001; Αριστουργηματικό, σπάνιο, θρυλικό, απίστευτα ρεαλιστικό, προφητικό, μοναδικό.</p> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-71857465791487496522011-05-09T14:00:00.001+03:002011-10-17T23:52:47.833+03:00Werckmeister harmóniák<p align="justify"> </p> <p align="justify"><a href="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TcfJIYo_8KI/AAAAAAAABC4/NqoedJZngrI/s1600-h/938147hpt2%5B4%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="938147hpt2" alt="938147hpt2" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TcfJJI6TPtI/AAAAAAAABC8/qUl8-HTOdxY/938147hpt2_thumb%5B2%5D.jpg?imgmax=800" width="326" height="465" /></a></p> <p><strong><font size="4" face="Arial"></font></strong></p> <p><strong><font size="4" face="Arial"></font></strong></p> <p><font face="Arial"><font size="4"><strong> <br /> <br />Τίτλος: Werckmeister harmóniák  (Οι αρμονίες του Werckmeister)</strong></font></font></p> <p><strong><font size="4" face="Arial">Σκηνοθέτης: Béla Tarr</font></strong></p> <p><strong><font size="4" face="Arial">Παραγωγή: 2000 </font></strong></p> <p><strong><font size="4" face="Arial"> <br /> <br /></font></strong></p> <p><strong></strong></p> <p align="justify">Ή πορεία του Bela Tarr είναι ιδιόμορφη. Ξεκίνησε ομολογουμένως να σκηνοθετεί ταινίες στο ύφος του Cassavetes και του Mike Leigh και κατέληξε σε αργόσυρτα πλάνα που θυμίζουν Αγγελόπουλο. Ειδικά τα ατέλειωτα μονοπλάνα αποτελούν σήμα-κατατεθέν του σκηνοθέτη μαζί με την ασπρόμαυρη φωτογραφία, τη ρομαντική μουσική του Mihály Vig, τη μεγάλη διάρκεια των ταινιών (το <em>Satantango</em> κρατάει 7 ώρες!)</p> <p align="justify">Το σενάριο υπόσχεται μυστήριο και ατμόσφαιρα (κάτι που ο σκηνοθέτης καταφέρνει να αποδώσει εξαιρετικά): βρισκόμαστε σε μια μικρή κωμόπολη στην Ανατολική Ευρώπη, είναι χειμώνας και φαίνεται να υπάρχει ένα υπόκωφο κύμα αναστάτωσης στη μικρή αυτή κοινωνία. Αφίσες αναγγέλλουν τον ερχομό ενός τσίρκου με δύο μόνο θεάματα. Μια πελώρια βαλσαμωμένη φάλαινα και τον "Πρίγκιπα", μια αινιγματική φιγούρα με την ικανότητα να σαγηνεύει τα πλήθη. Πρωταγωνιστής είναι ο νεαρός Janoς, ταχυδρόμος της κωμόπολης, ο οποίος καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας διατηρεί εκφράσεις περιέργειας και αγωνίας στον πρόσωπό του. <br /> <br /> <br /></p> <p align="justify"><a href="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TcfJJ1HRPVI/AAAAAAAABDA/LF_hOtnOOFE/s1600-h/tarr_werckmeister_harmonies%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="tarr_werckmeister_harmonies" alt="tarr_werckmeister_harmonies" src="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TcfJM_J2CUI/AAAAAAAABDE/H6n9wLHClQE/tarr_werckmeister_harmonies_thumb%5B2%5D.jpg?imgmax=800" width="451" height="308" /></a></p> <p align="justify"> <br />Κάποιες από τις σκηνές του Tarr είναι δεξιοτεχνικά και αισθητικά εντυπωσιακές, ωστόσο η μέθοδος του καταντά προβλέψιμη και κουραστική: μετά από ένα μακρύ μονοπλάνο που μπορεί να κρατά από 5 έως 10 λεπτά, ακολουθεί ένα άλλο με παρόμοια διάρκεια, μετά ένα άλλο, κ.ο.κ. Με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια, δηλαδή, είναι σαν να παρακολουθούμε αυτόνομες 10λεπτες σκηνές να διαδέχονται η μία την άλλη που, όσο και ατμοσφαιρικές κι αν είναι, κατά την άποψή μου δεν καταλήγουν σε κάτι ολοκληρωμένο. Σε αυτό ίσως να οφείλονται και οι ίδιες οι βλέψεις του σκηνοθέτη. Για να γίνω πιο σαφής, συχνά γίνεται λόγος για το μεταφυσικό και το πνευματικό στοιχείο στις ταινίες του Tarr. Ο ίδιος, ωστόσο, το αρνείται κατηγορηματικά στις συνεντεύξεις του λέγοντας ότι δεν έχει τίποτα θεωρητικό ή φιλοσοφικό κατά νου όταν σκηνοθετεί και ότι απλά γυρίζει σκηνές για να αναδείξει και να αποτυπώσει "τους ανθρώπους". Προσωπικά αμφιβάλλω αν κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται μιας και σε όλη τη διάρκεια της ταινίας η κάμερα ακολουθεί τους πολυάριθμους χαρακτήρες χωρίς ποτέ να καταφέρνει να μας πει κάτι για τον καθένα (ή να έστω αφήνει κάτι να εννοηθεί). Είναι τέτοιο το πλήθος των ανθρώπων που συναντάμε στην ταινία που αν αναλογιστούμε ότι στον καθένα αναλογούν λίγα μόνο κινηματογραφικά λεπτά (σε μια ταινία που ο διάλογος είναι ελάχιστος) τότε πραγματικά δεν μας μένει τίποτα από τα πρόσωπα που παρακολουθούμε (πόσο μάλλον οι ανύπαρκτες προσωπικότητές τούς) Τι μας μένει τότε; Εκπληκτική φωτογραφία, παραμυθένια ατμόσφαιρα (ή μάλλον κάτι μεταξύ εφιάλτη και παραμυθιού), μονοπλάνα που από άποψη δεξιοτεχνίας σε αφήνουν άφωνο (μόνο η σκηνή στο νοσοκομείο, όπου η κάμερα μπαινοβγαίνει από τα δωμάτια, αξίζει για να δεις την ταινία). <br /></p> <p align="justify"><a href="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TcfJN-HzDII/AAAAAAAABDI/IowV5MdSLro/s1600-h/werckmeister-2%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="werckmeister-2" alt="werckmeister-2" src="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TcfJOQhAgHI/AAAAAAAABDM/AN_gN5GIpe4/werckmeister-2_thumb%5B2%5D.jpg?imgmax=800" width="473" height="307" /></a></p> <p align="justify"> <br />Η μόνη ένσταση μου είναι ότι σε προσωπικό επίπεδο ζητάω κάτι παραπάνω από μία ταινία πέρα από εντυπωσιακή τεχνική και όμορφη φωτογραφία. Σίγουρα η καφκική ατμόσφαιρα επιτυγχάνει το στόχο της, όμως έχοντας ήδη δει την ταινία δύο φορές ένιωθα ότι έλειπε το κέντρο βάρους. Επίσης, οι ασαφείς δηλώσεις του σκηνοθέτη για τον κάπως τεχνικό και πρακτικό τρόπο που σκηνοθετεί, αρνούμενος κάθε φιλοσοφικό στοχασμό, γίνονται αισθητές και μέσα στην ταινία όπου η προβλεψιμότητα της τεχνικής δεν έχει κάτι ουσιώδες να δώσει στον θεατή. Όπως και να 'χει όμως πρόκειται για μια πολύ καλά δουλεμένη ταινία, και για ένα γενναίο έργο τέχνης (από την άποψη ότι χρησιμοποιεί κάπως παλιομοδίτικες τεχνικές και στυλ που λίγοι σύγχρονοι σκηνοθέτες θα τολμούσαν). Αξίζει λοιπόν να δει κάποιος την ταινία αυτή για να βιώσει το μοναδικό στυλ και την σπάνια κινηματογραφική ματιά αυτού του σκηνοθέτη.</p> <p align="justify">Δεν έχω δει ακόμα το Άλογο του Τορίνου. Ο ίδιος ο Tarr δήλωσε ότι ένας κύκλος έκλεισε και ότι πρόκειται για την τελευταία του ταινία. Αν είναι αλήθεια (μιας και στο παρελθόν, μετά από παρόμοιες δηλώσεις, σκηνοθέτες έχουν αλλάξει γνώμη), είναι πολύ κρίμα μιας και έχουμε να κάνουμε με μια σπάνια φωνή στον παγκόσμιο κινηματογράφο.</p> <p align="justify"> </p> <p><strong><font size="4">Προσωπική Αξιολόγηση:      7  /  11</font></strong></p> <p> </p> <div style="padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; width: 448px; padding-right: 0px; display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto; padding-top: 0px" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:54698e0f-9307-411c-a9b1-86d425575525" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="ef6439e8-f8f8-45fc-9495-dca6afefc979" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=VFmu7BYbthY" target="_new"><img src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TcfJO_qL0XI/AAAAAAAABDQ/LD8z_D8dqtA/video743a864c7ca1%5B5%5D.jpg?imgmax=800" style="border-style: none" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('ef6439e8-f8f8-45fc-9495-dca6afefc979'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"448\" height=\"336\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.youtube.com/v/VFmu7BYbthY?hl=en&hd=1\"><\/param><embed src=\"http://www.youtube.com/v/VFmu7BYbthY?hl=en&hd=1\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"448\" height=\"336\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt=""></a></div></div><div style="width:448px;clear:both;font-size:.8em">Η εντυπωσιακή αρχή της ταινίας</div></div> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-87663809799884920422011-04-27T01:59:00.001+03:002011-04-27T01:59:20.497+03:00Ο Θείος Μπούνμι Θυμάται τις Προηγούμενες Ζωές του<p> </p> <p><a href="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TbdONHbKBRI/AAAAAAAABCc/qLO0Q2KPNi0/s1600-h/Uncle%20Boonmee%20who%20can%20recall%20his%20past%20lives%20poster%20sg%5B4%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="Uncle Boonmee who can recall his past lives poster sg" alt="Uncle Boonmee who can recall his past lives poster sg" src="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TbdON_aejtI/AAAAAAAABCg/IhcsGmlQcQk/Uncle%20Boonmee%20who%20can%20recall%20his%20past%20lives%20poster%20sg_thumb%5B2%5D.jpg?imgmax=800" width="333" height="489" /></a></p> <p> </p> <p><font size="4"><strong>Τίτλος:     </strong>Loong Boonmee raleuk chat (Ο Θείος Μπούνμι Θυμάται τις Προηγούμενες Ζωές του)</font></p> <p><strong><font size="4">Σκηνοθέτης:  Apichatpong Weerasethakul</font></strong></p> <p><strong><font size="4">Παραγωγή:  2010 <br /> <br /> <br /> <br /></font></strong></p> <p><strong></strong></p> <p align="justify">Το ότι ο Weerasethakul ξάφνιασε με τη νίκη του στις Κάννες κάποιους Έλληνες κριτικούς είναι λογικό – ο σκηνοθέτης ήταν σχεδόν άγνωστος στην Ελλάδα, ενώ στο εξωτερικό ταινίες του ήδη είχαν χαρακτηριστεί ως από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων (μπορείτε να διαβάσετε <a href="http://cinessence.blogspot.com/2011/01/sud-pralad.html">εδώ κριτική μου για προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη</a>).</p> <p align="justify">Ο θείος Μπούνμι είναι ετοιμοθάνατος. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών που περνάει ζωντανός στον κόσμο μας, δέχεται επισκέψεις από πνεύματα συγγενών του (όχι όλα σε ανθρώπινη μορφή). Όπως συμβαίνει συνήθως με τους μεγάλους σκηνοθέτες το σενάριο δεν παίζει σημαντικό ρόλο, δεν είναι καν η αφορμή για τη δημιουργία της ταινίας. Και όπως και με τις προηγούμενες δουλειές του σκηνοθέτη δεν μιλάμε πλέον για δρώμενα επί της οθόνης, αλλά για μια πνευματική εμπειρία που ο θεατής μπορεί να βιώσει αν είναι αρκετά ανοιχτόμυαλος – τόσο απέναντι στην Τέχνη όσο και σε φιλοσοφικό/πνευματικό επίπεδο. <br /> <br /> <br /></p> <p align="center"><a href="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TbdOPL-krXI/AAAAAAAABCk/vYLAWxLAPWo/s1600-h/boon-spi%5B4%5D.jpg"><img style="display: inline" title="boon-spi" alt="boon-spi" src="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TbdOP84StZI/AAAAAAAABCo/YwKDG5rHZJA/boon-spi_thumb%5B2%5D.jpg?imgmax=800" width="505" height="381" /></a> <br /><em><font size="2">Στο τραπέζι μ' ένα πνεύμα…</font></em></p> <p align="justify"> <br />Άψογα κινηματογραφημένο μες στη ζούγκλα και άκρως μυστηριακό με πολύ καλή χρήση της μουσικής και των ηλεκτρονικών ήχων, εν μέρει υπνωτικό, και άλλες φορές τελείως παραμυθένιο (η σκηνή με την πριγκίπισσα στον καταρράκτη και ο τρόπος που ερωτοτροπεί με το γατόψαρο δεν μπορούσε να είναι πιο σαγηνευτική!) Άνθρωποι, φύση και πνεύματα γίνονται το ένα και το αυτό, συνυπάρχοντας αρμονικά. Και σε όλη αυτή την απόκοσμη ατμόσφαιρα έρχεται να προστεθεί το τελευταίο μέρος της ταινίας, πιο σύγχρονο, λες και διαδραματίζεται ξαφνικά στο μέλλον. Όπου μετά τον θάνατο του θείου Μπούνμι παρακολουθούμε έναν νεαρό μοναχό με την κουνιάδα (;) του Μπουνμι και την κόρη της να συζητάνε και να παρακολουθούν τηλεόραση σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, προτού ο ίδιος μοναχός γδυθεί για να μπει στο ντους. Προσωπικά τη βρήκα από τις σημαντικότερες σκηνές στην ταινία, μιας και θα μπορούσε να αποτελεί ταυτόχρονα και ένα επιπλέον βάρος αλλά και το αντίβαρο σε ό,τι έχει προηγηθεί. Όπως και να 'χει η ταινία φαίνεται να διαδραματίζεται σε πολλές εποχές παράλληλα (κι ας διαδραματίζεται μόνο στο παρόν). Εκεί βρίσκεται κατ' εμέ και η μαγεία με τις ταινίες του Weerasethakul: με μοναδικό τρόπο σου ξεδιπλώνουν και απεικονίζουν τις παράλληλες ζωές μας, την πολλαπλή ύπαρξή μας μέσα στον χώρο και τον χρόνο, στις διάφορες μορφές μας. Η έννοια του πνεύματος, της αιώνιας ύπαρξης, θνητής και μη, παρουσιάζεται από τον σκηνοθέτη σαν δεδομένη αλήθεια, όπου δεν χωράνε ερωτήματα. Σαν μία απλή καθημερινότητα. Ο θεατής που είναι ανοιχτός σε διαφορετικές υπαρξιακές φιλοσοφίες ή γενικότερα ο απελευθερωμένος από στενά θρησκευτικά δόγματα άνθρωπος θα εισπράξει κάτι περισσότερο από δύο απολαυστικές ώρες βλέποντας την ταινία. <br /> <br /> <br /></p> <p align="justify"><a href="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TbdOQ9yoQYI/AAAAAAAABCs/mBgF63Cc56I/s1600-h/boon-hotel%5B4%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="boon-hotel" alt="boon-hotel" src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TbdORUm7M6I/AAAAAAAABCw/RbG97_L-dBc/boon-hotel_thumb%5B2%5D.jpg?imgmax=800" width="499" height="341" /></a></p> <p align="justify"> <br />Παραδόξως και σε αυτή την ταινία η ελληνική κριτική δεν ήταν τόσο ενθουσιώδης σε σχέση με το πως αντιμετωπίστηκε η συγκεκριμένη ταινία στην Ευρώπη (παρόμοιο trend ισχύει με διάφορες άλλες ταινίες των τελευταίων χρόνων, από τη <em>Λευκή Κορδέλα</em> του Χάνεκε μέχρι το <em>Άλογο του Τορίνο</em> του Ταρ – πράγμα διόλου παράξενο αν σκεφτεί κανείς ότι αμερικανικές ταινίες τύπου Κοεν ή πιο ανεξάρτητες όπως το πρόσφατο <em>Winter's Bone</em> ή ακόμα και μετριότατες αγγλικές παραγωγές όπως ο <em>Λόγος του Βασιλιά</em> θεωρούνται εδώ αριστουργήματα). Πραγματικά κρίμα μιας σε αυτή την περίπτωση και πρόκειται από τις σημαντικότερες πρόσφατες ταινίες.</p> <p align="justify"> </p> <p align="justify"><strong><font size="4">Προσωπική Αξιολόγηση:      9.5  /  11</font></strong></p> <p align="justify"><strong><font size="4"></font></strong></p> <p align="justify"> </p> <div style="padding-bottom: 0px; margin: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; display: inline; float: none; padding-top: 0px" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:7bde3919-3e77-441a-a6e3-24a3e88f1ddb" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="755a9f47-c059-483b-a1a0-9e15b555a19d" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=tlPRe9peigI" target="_new"><img src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TbdOR6FV5cI/AAAAAAAABC0/uMwHtxXUGE0/videoe5eec0ae85f4%5B7%5D.jpg?imgmax=800" style="border-style: none" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('755a9f47-c059-483b-a1a0-9e15b555a19d'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"448\" height=\"252\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.youtube.com/v/tlPRe9peigI?hl=en&hd=1\"><\/param><embed src=\"http://www.youtube.com/v/tlPRe9peigI?hl=en&hd=1\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"448\" height=\"252\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt=""></a></div></div><div style="width:448px;clear:both;font-size:.8em">Το trailer της ταινίας</div></div> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-7307281946998876402011-01-28T23:59:00.001+02:002011-01-30T23:31:30.557+02:00Black Swan<p align="justify"> </p> <p align="justify"><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TUM8RdE4R5I/AAAAAAAABBw/YVqSC6IjWgM/s1600-h/blackswan-poster4.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="blackswan-poster" alt="blackswan-poster" src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TUM8Rz3d1ZI/AAAAAAAABB0/r_1sagytl5s/blackswan-poster_thumb2.jpg?imgmax=800" width="305" height="459" /></a></p> <p> </p> <p><strong><font size="3" face="Arial">Τίτλος: Black Swan (Μαύρος Κύκνος)</font></strong></p> <p><strong><font size="3" face="Arial">Σκηνοθέτης: Darren Aronofsky </font></strong></p> <p><strong><font size="3" face="Arial">Παραγωγή: 2010</font></strong></p> <p align="justify"> </p> <p align="justify">Η νέα ταινία του Aronofsky ξεκινά με μία καταπληκτική σκηνή όπου παρακολουθούμε την πρωταγωνίστρια να χορεύει μπαλέτο κάτω από το φως ενός προβολέα και γύρω το απόλυτο σκοτάδι. Από μόνη της αυτή η αρχή υπόσχεται πολλά για την εξέλιξη της ταινίας και σε βάζει στο κλίμα: η ταινία είναι αρκετά σκοτεινή, με μεταμοντέρνες πινελιές, και μία συγκεκριμένη παλέτα χρωμάτων που φαίνεται να έχει έξυπνα επιλέξει ο σκηνοθέτης για να αποδώσει τις βασικές διαθέσεις της ηρωίδας. Η χρήση της κάμερας επίσης –η οποία ακολουθεί την πρωταγωνίστρια σε κάθε της κίνηση-, εντείνει την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα σε όλη την ταινία (ίσως λίγο υπερβολικά). Τα παραπάνω αποτελούν τα δυνατά σημεία της σκηνοθεσίας του Aronofsky. Από εκεί και πέρα όμως ξεκινά το χάος με τις αμέτρητες αδυναμίες της ταινίας. </p> <p align="justify">Ας ξεκινήσω από το σενάριο… Καταρχάς να αναφέρω ότι η ταινία έχει να κάνει με το ανέβασμα της <em>Λίμνης των Κύκνων, </em>κι εμείς παρακολουθούμε την πρωταγωνίστρια, Νίνα, να παίρνει τον κεντρικό ρόλο και να προσπαθεί να αντεπεξέλθει στις δύσκολες απαιτήσεις του. Με κάπως αφελές και λίγο προσβλητικό τρόπο βλέπουμε ότι: οι μπαλαρίνες είναι συνεχώς αγχωμένες και δεν έχουν κοινωνική ζωή, ο σκηνοθέτης του μπαλέτου είναι γοητευτικός, αυστηρός και πρέπει να κοιμηθείς μαζί του για να πάρεις τον ρόλο, υπάρχει πάντα η αντίπαλη χορεύτρια που θέλει να κλέψει τον ρόλο σου – κι αυτά δεν είναι παρά μόνο μερικά από τα κλισέ που παρατηρεί η κριτικός χορού Sarah Kaufman σε άρθρο της για την ταινία.</p> <p align="justify"> </p> <p align="justify"><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TUM8TPHRrXI/AAAAAAAABB4/l7BEsweXbvM/s1600-h/swan-both5.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="swan-both" alt="swan-both" src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TUM8UIHqgrI/AAAAAAAABB8/9kxNAI5oL2k/swan-both_thumb3.jpg?imgmax=800" width="472" height="253" /></a></p> <p align="justify"> <br />Έπειτα, ο σκηνοθέτης φαίνεται να υποτιμά τη νοημοσύνη μας: από την αρχή κιόλας της ταινίας βάζει έναν από τους πρωταγωνιστές (τον σκηνοθέτη μπαλέτου σε αυτή την περίπτωση) να περιγράψει συνοπτικά την ιστορία της<em> Λίμνης των Κύκνων</em> στις μπαλαρίνες - επιπόλαιο τέχνασμα του Aronofsky σε μία απόπειρα να εξηγήσει τι συμβαίνει στον θεατή της ταινίας, μιας και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μπαλαρίνα που να μην γνωρίζει τι συμβαίνει στο συγκεκριμένο μπαλέτο. (Αυτό σε βάζει σε περαιτέρω σκέψεις: αν ο σκηνοθέτης απευθύνει την επεξήγηση στον τελείως ανυποψίαστο θεατή που δεν έχει επαφή με την τέχνη, τότε γιατί να θέλει να προορίζεται η ταινία του σε τέτοιο target group;) Επιπλέον, υπάρχουν κάποια τεχνικά λάθη όσον αφορά το μπαλέτο: στην ταινία μαθαίνουμε ότι η πρωταγωνίστρια μπορεί να υποδυθεί άπταιστα τον λευκό κύκνο, αλλά πρέπει να γίνει πιο αυθόρμητη και προκλητική για να υποδυθεί τον μαύρο κύκνο. Στην πραγματικότητα ο ρόλος του μαύρου κύκνου είναι πιο απαιτητικός από <em>τεχνική </em>άποψη και το να γίνεις απλά πιο σκληρή και ανέμελη (όπως ζητά ο σκηνοθέτης του μπαλέτου) δεν βοηθά καθόλου μια πραγματική μπαλαρίνα.</p> <p align="justify">Επιπλέον, κάποιες στιγμές μένουν ανεξήγητες και φαίνονται γελοίες. Η μητέρα της Νίνα (την οποία υποδύεται η εξαιρετική Barbara Hershey) αγοράζει μία τούρτα για να γιορτάσουν το γεγονός ότι η κόρη της κέρδισε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όταν η Νίνα λέει με τον πιο αθώο τρόπο ότι δεν έχει όρεξη για τούρτα, η μητέρα της αλλάζει διάθεση <em>εντελώς </em>απότομα και αδικαιολόγητα, λες και μεταμορφώνεται σε άλλον άνθρωπο, και ετοιμάζεται να πετάξει την τούρτα στα σκουπίδια (!!!) Σε άλλη σκηνή η Νίνα δέχεται την πρόταση του σκηνοθέτη της να τον ακολουθήσει σπίτι του, ενώ προηγουμένως είχε δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση από αυτόν. Διάλογοι όπως αυτός στην σκηνή που ο ίδιος σκηνοθέτης πάλι την ρωτάει, "You' re not a virgin are you? Do you enjoy making love?", πρέπει να περιλαμβάνονται στα σημεία που έκαναν τον κριτικό του New Yorker, David Denby, να αναφέρει ότι συχνά η ταινία αγγίζει το γελοίο.</p> <p align="justify">Όσον αφορά την ερμηνεία της Natalie Portman (κέρδισε στις Χρυσές Σφαίρες και έχει σίγουρο το Όσκαρ γυναικείας ερμηνείας) ταιριάζει η παροιμία "όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι". Με άλλα λόγια, δεν είναι ότι η Portman δεν παίζει καλά. Παίζει <em>ικανοποιητικά.</em> Αλλά ως εκεί. Κι αυτό γιατί αν και καλή ηθοποιός, η ίδια η ταινία και, συγκεκριμένα, η σκηνοθεσία, περιορίζουν τον ρόλο της σε μερικές γκριμάτσες: η Νίνα συνεχώς είναι δακρυσμένη, τρέμουν τα χείλη της, μιλάει με σιγανή φωνή, σουφρώνει τα φρύδια της. Έχουμε δηλαδή μία ερμηνεία που περιορίζεται σε 4-5 εξωτερικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης συμπεριφοράς. <br /></p> <p align="justify"><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TUM8U0JOUBI/AAAAAAAABCA/HCXGOIzY84E/s1600-h/natalie_portman_ballerina_black_swan.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="natalie_portman_ballerina_black_swan" alt="natalie_portman_ballerina_black_swan" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TUM8WLKb0qI/AAAAAAAABCE/Juq7gyUqrFc/natalie_portman_ballerina_black_swan%5B1%5D.jpg?imgmax=800" width="267" height="426" /></a></p> <p align="justify"> <br />Κάτι άλλο σημαντικό είναι ότι ο σκηνοθέτης δεν δίνει την ευκαιρία στον θεατή να απολαύσει τον κόσμο του μπαλέτου κι ας πρόκειται για μία ταινία όπου αυτό αποτελεί τον κεντρικό άξονα. Ο σκηνοθέτης μπαλέτου της ταινίας μιλάει με τόσο ενθουσιασμό για το τελικό αποτέλεσμα που θα έχει η παράσταση, αλλά όταν αυτή ξεκινήσει δεν βλέπουμε παρά ελάχιστες βιαστικές σκηνές που δεν αποδίδουν καθόλου το κλίμα της<em> Λίμνης των Κύκ</em>νων: αντιθέτως βλέπουμε πολλά εφέ και υπερβολές καθώς η Νίνα μεταμορφώνεται σε μαύρο κύκνο.</p> <p align="justify">Το σενάριο είναι προβλέψιμο, χιλιοειπωμένο (όχι ότι αυτό αποτελεί πρόβλημα, αν φυσικά γίνει σωστή δουλειά) και κυρίως απλοϊκό – ο έμπειρος σινεφίλ θεατής θα νομίζει ότι η ταινία προορίζεται για το νεανικό κοινό. Τα μηνύματα της ταινίας (γιατί δεν γίνεται ταινία του Aronofsky χωρίς μηνύματα) είναι συγκεχυμένα και μπορούν εύκολα να αποπροσανατολίσουν τους νεαρούς θεατές, προς λάθος κατευθύνσεις. Όσοι γνωρίζουν από χορό και μπαλέτο θα βρούνε κάποια λάθη – τόσο βασικά που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Τα κλισέ στο σενάριο αμέτρητα.</p> <p align="justify">Τέλος, όσοι πιστεύουν ότι αδικώ την ταινία μιας και στην Ελλάδα πήρε γενικά καλές κριτικές, προτείνω να ρίξουν και μια ματιά <em>και </em>σε κριτικές του ξένου Τύπου. Επίσης, αν και δεν θέλω να δικαιολογούμαι, η ταινία δεν έχει μόνο αδυναμίες, γι' αυτό και στην πρώτη παράγραφο αναφέρομαι στα δυνατά της σημεία. Παρ' όλα αυτά δεν παύει, κατά την άποψή μου, να είναι από τις χειρότερες δουλειές του σκηνοθέτη, σαφώς κατώτερη από τον <em>Παλαιστή</em>.</p> <p align="justify"> </p> <p><strong><font size="4" face="Arial">Προσωπική Αξιολόγηση:      2  /  11</font></strong></p> <p><strong><font size="4"> </font></strong></p> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com28tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-43001189574330811462011-01-20T14:02:00.001+02:002011-01-30T18:34:28.069+02:00Sud Pralad<p align="justify"> </p> <p align="justify"><a href="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TTgkNskkLXI/AAAAAAAABBU/tkvw1S_ZfcU/s1600-h/tropical%20malady%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="tropical malady" alt="tropical malady" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TTgkO_JDCPI/AAAAAAAABBY/Y0criV5HAvQ/tropical%20malady_thumb%5B2%5D.jpg?imgmax=800" width="332" height="450" /></a></p> <p align="justify"> </p> <p><font size="3"><strong>Τίτλος: Sud Pralad (Τροπική Ασθένεια)</strong></font></p> <p><font size="3"><strong>Σκηνοθέτης: Apichatpong Weerasethakul</strong></font></p> <p><font size="3"><strong>Παραγωγή: 2004</strong></font></p> <p><strong><font size="3"> <br /></font></strong></p> <p align="justify">Η κινηματογραφική κριτική στην Ελλάδα είναι λίγο πίσω σε σχέση με άλλες χώρες τις Ευρώπης. Τι εννοώ με αυτό; Υπάρχουν ταινίες που δεν προβάλλονται καν στην Ελλάδα, ωστόσο τα media δεν φροντίζουν καν να τις καλύψουν. Αυτή είναι και η περίπτωση του Sud Pralad (Τροπική Ασθένεια). To 2004 δεν προβλήθηκε καν στην Ελλάδα. Την στιγμή που ο ευρωπαϊκός Τύπος έγραφε διθυραμβικές κριτικές και την στιγμή που η ταινία είχε ήδη πάρει το βραβείο επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών!!! Ίσως το όνομα του σκηνοθέτη (Apichatpong Weerasethakul) να τρόμαξε τους Έλληνες διανομείς, ίσως η ταινία να ήταν πολύ «πειραματική» και αφηρημένη για το ελληνικό κοινό. Ευτυχώς γνώριζα για την ταινία όσο ήμουν στην Αγγλία και είχα φροντίσει να την δω. <br /> <br />Δυστυχώς, όμως, δεν μπορώ να μπω σε πολλές λεπτομέρειες. Ούτε να προσπαθήσω να κάνω κριτική. Κι αυτό γιατί η σκηνοθετική ματιά του Weerasethakul είναι τόσο ιδιαίτερη, τόσο ποιητική και συγκεκριμένη, που το αποτέλεσμα, παραδόξως, είναι πολύ… αφηρημένο! Κι αυτό είναι που κάνει την ταινία τόσο μαγευτική!  Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι η ταινία είναι σίγουρα ένα αριστούργημα. <br /> <br />Χωρίζεται σε δύο μέρη, όπου στο πρώτο μέρος παρακολουθούμε την αγάπη που εξελίσσεται ανάμεσα σε δύο Ταϊλανδούς στρατιώτες. Σε κάποια στιγμή, στη μέση της ταινίας, ο ένας από αυτούς αποχωρεί από το πλάνο (πού πάει και γιατί δεν ξέρουμε, ούτε πότε ακριβώς συμβαίνει αυτό!) και, μετά από μία σύντομη διακοπή, ξεκινά το δεύτερο μέρος της ταινίας. Όπου ο στρατιώτης που έμεινε πίσω κυνηγάει ένα πνεύμα-θρύλο της περιοχής μές στην πυκνή και σκοτεινή ζούγκλα. Μια ζούγκλα που κρύβει πολλά μυστήρια: έναν άνθρωπο με ουρά (η αναφορά στον θρύλο;;;), το πνεύμα μιας νεκρής αγελάδας να αφήνει το σώμα της, την πάλη σώμα με σώμα με τον γυμνό σύντροφό του… Κι όλα αυτά μέσα σ' ένα κλίμα φόβου για ό,τι κρύβει η ζούγκλα, ορατό και μη… <br /></p> <p align="justify"><a href="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TTgkPQYGKLI/AAAAAAAABBc/P9CpAjWlveE/s1600-h/tropical-malady-2004%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="tropical-malady-2004" alt="tropical-malady-2004" src="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TTgkQA10QeI/AAAAAAAABBg/IzjC-Iy9msU/tropical-malady-2004_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="476" height="279" /></a> <br /> <br />Δεν ξέρουμε αν το δεύτερο μέρος της ταινίας επεξηγεί το πρώτο. Ούτε είμαστε σίγουροι τελείως αν το πνεύμα του συντρόφου είναι αυτό που κυνηγά ο πρωταγωνιστής και στο οποίο αναφέρεται ο θρύλος. Μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Πολλοί είναι και οι παραλληλισμοί του δεύτερου μέρους με την άγρια και πρωτόγονη φύση του έρωτα. Όλες αυτές οι άλυτες απορίες, η μη επιτηδευμένη σκηνοθεσία, οι ήχοι της ζούγκλας και το μυστήριό της, συνθέτουν μία σαγηνευτική ατμόσφαιρα. Το φινάλε είναι μεγαλειώδες μέσα σε όλη την απλότητά του. <br /> <br />Ό σκηνοθέτης πήρε τον Χρυσό Φοίνικα φέτος στις Κάννες για τη νέα του ταινία ("Ο Θείος Boonmee θυμάται τις προηγούμενες του ζωές"). Προφανώς και γι' αυτό και το Sud Pralad επιτέλους προβλήθηκε στην Ελλάδα με  έξι χρόνια καθυστέρηση. Και για να επανέλθω στο θέμα της ελληνικής κριτικής και πόσο πίσω είναι, έχω να πως το εξής:  η ταινία πέρασε απαρατήρητη από τα περισσότερα blogs, ενώ οι ελάχιστες κριτικές στα ελληνικά media ήταν μέτριες (!!!), την στιγμή που το Sight and Sound την τοποθετεί μέσα στις σημαντικότερους ταινίες της δεκαετίας που πέρασε, και οι ξένες κριτικές είχαν γράψει τα καλύτερα όταν πρωτοκυκλοφόρησε. Πρόκειται για ένα σπάνιο αριστούργημα, μια πολύ ποιητική ταινία με πολύ προσωπικό στίγμα που σε μαγεύει. Δείτε την οπωσδήποτε! </p> <p align="justify"> </p> <p><strong><font size="4">Προσωπική Αξιολόγηση:      9,5 /  11</font></strong></p> <p><strong><font size="4"> <br /> <br /></font></strong></p> <div style="padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; width: 448px; padding-right: 0px; display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto; padding-top: 0px" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:64af8269-9d61-4525-bf9c-1f314e213f2a" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="9960066a-e81c-4392-9060-009c0372af17" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=YNIzXgOoRZM" target="_new"><img src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TTgkQ7U2dZI/AAAAAAAABBo/1ZlR0WL9nNg/videodbceb156d250%5B22%5D.jpg?imgmax=800" style="border-style: none" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('9960066a-e81c-4392-9060-009c0372af17'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"448\" height=\"336\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.youtube.com/v/YNIzXgOoRZM?hl=en&hd=1\"><\/param><embed src=\"http://www.youtube.com/v/YNIzXgOoRZM?hl=en&hd=1\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"448\" height=\"336\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt=""></a></div></div><div style="width:448px;clear:both;font-size:.8em">Το trailer της ταινίας.</div></div> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-39216711782345631732011-01-20T13:06:00.001+02:002011-01-30T18:34:34.495+02:00Les amours imaginaires<p align="justify"> </p> <p align="justify"><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TTgXEUvfgyI/AAAAAAAABBI/vLLJ5pPHmvs/s1600-h/amoursPoster%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="amoursPoster" alt="amoursPoster" src="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TTgXFJfYY7I/AAAAAAAABBM/Hs11UABAw3s/amoursPoster_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="319" height="453" /></a></p> <p align="justify"> </p> <p><strong><font size="3" face="Arial">Τίτλος: Les Amours Imaginaires (Φανταστικές Αγάπες)</font></strong></p> <p><strong><font size="3" face="Arial">Σκηνοθέτης: Xavier Dolan</font></strong></p> <p><strong><font size="3" face="Arial">Παραγωγή: 2010</font></strong></p> <p align="justify"> </p> <p align="justify">Η ταινία του Dolan είναι αρκετά ευφάνταστη και άρτια από τεχνική άποψη δεδομένου ότι πρόκειται για την δεύτερη «έπίσημη» ταινία ενός 21χρονου σκηνοθέτη, η οποία έγινε μάλιστα δεκτή στο μη διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών. <br /> <br />Δεν πρόκειται για κάποιο αριστούργημα και ο θεατής δεν θα πρέπει να έχει υψηλές απαιτήσεις πριν πάει να δει την ταινία. Ωστόσο, βλέποντάς την δεν μπορείς παρά να νιώσεις ευχάριστα. Προσωπικά, πέρα από κάποιες έντονες αδυναμίες στο σενάριο, μπορώ να πω ότι όχι μόνο η ταινία δεν με ενόχλησε, αλλά αντιθέτως την βρήκα τόσο διασκεδαστική που την είδα δύο φορές. <br /> <br />Το σενάριο αφορά ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε δύο αγόρια κι ένα κορίτσι: η Marie και ο Francis (τον ρόλο του οποίου υποδύεται πολύ εκφραστικά ο ίδιος ο σκηνοθέτης ), δύο πολύ καλοί φίλοι, ερωτεύονται ταυτόχρονα τον γοητευτικό Nicolas, που σαν νεαρός Άδωνις προσγειώνεται μια νύχτα στις ζωές του. Μπορεί να ακούγεται κλισέ και βαρετό, ωστόσο η τόσο ζωντανή σκηνοθεσία του Dolan κάνει την ταινία απόλαυση από την αρχή ως το τέλος της! Κι αυτό γιατί ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί μία έντονη παλέτα χρωμάτων, εξαιρετική rock και pop μουσική (που συχνά συνοδεύει πλάνα σε αργή κίνηση) και πολύ ιδιαίτερη φωτογραφία. Ως αποτέλεσμα η ταινία σφύζει από ζωή, νεανικότητα και ζωντάνια. </p> <p align="justify">Γι' αυτές του τις τεχνικές ο Dolon έχει συγκριθεί με τον Kar Wai Wong – μία σύγκριση που βρίσκω ατυχή και άκυρη. Έχει επίσης χαρακτηριστεί ως το νέο παιδί-θαύμα του ανεξάρτητου κινηματογράφου, χαρακτηρισμό τον οποίο επίσης βρίσκω υπερβολικό και ανώριμο. Είναι ακόμα πολύ νωρίς για τέτοιες βαρυσήμαντες δηλώσεις και η ταινία έχει τα αδύναμα σημεία της, κυρίως όσον αφορά την πλοκή και το σενάριο, όπως έχω ήδη πει. Ωστόσο, τέτοια είναι η χημεία των τριών πρωταγωνιστών μεταξύ τους και τόσο πετυχημένο το «δέσιμό» τους με τα πολύχρωμα πλάνα, που δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις το εξαιρετικό αποτέλεσμα, το θάρρος και την τόλμη του τόσου νεαρού σκηνοθέτη. Μπορεί, λοιπόν, η ταινία να μην είναι σπουδαία, είναι ωστόσο πιο ευφάνταστη και αισθητικά ικανοποιητική από τις περισσότερες μέτριες ταινίες του είδους. <br /> <br /></p> <p align="justify"><strong><font size="4">Προσωπική Αξιολόγηση:      5  /  11</font></strong></p> <p align="justify"> </p> <p align="center"> </p> <div style="padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; width: 448px; padding-right: 0px; display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto; padding-top: 0px" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:b530687d-83c1-4f0e-a368-cbfd02389b15" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="6dbb4cbc-4b04-4a2b-a10e-cee92e204a35" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=wfC6E2zUT-w" target="_new"><img src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TTgXFzeXUzI/AAAAAAAABBQ/mP52c5ZcaGc/video51d0113b06be%5B16%5D.jpg?imgmax=800" style="border-style: none" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('6dbb4cbc-4b04-4a2b-a10e-cee92e204a35'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"448\" height=\"336\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.youtube.com/v/wfC6E2zUT-w?hl=en&hd=1\"><\/param><embed src=\"http://www.youtube.com/v/wfC6E2zUT-w?hl=en&hd=1\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"448\" height=\"336\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt=""></a></div></div><div style="width:448px;clear:both;font-size:.8em">Σκηνή από την ταινία: οι δύο φίλοι, θαυμάζουν το αντικείμενο του πόθου τους να χορεύει με την μητέρα του…</div></div> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-17781397107926198282010-12-05T22:31:00.001+02:002011-01-30T18:38:41.858+02:00Io Sono L' Amore<p align="justify"> </p> <p align="justify"><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TPv2eUAswGI/AAAAAAAABAQ/BlxBqZtO1M4/s1600-h/iosonolamore%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="iosonolamore" alt="iosonolamore" src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TPv2fVj7xrI/AAAAAAAABAU/Re9hhVyyesA/iosonolamore_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="337" height="494" /></a></p> <p align="center"><font face="Arial"><em>"I Am Love" is an odd experience.  -</em> Mick LaSalle, San Francisco Chronicle</font></p> <p align="justify"> </p> <p align="justify"><font size="3" face="Arial"><strong>Τίτλος: Io Sono L' Amore</strong></font></p> <p align="justify"><font size="3" face="Arial"><strong>Σκηνοθέτης: Luca Guadagnino</strong></font></p> <p align="justify"><font size="3" face="Arial"><strong>Παραγωγή: 2009</strong></font></p> <p align="justify"> </p> <p align="justify">Να και μία ταινία που <em>αναγκάστηκα </em>να δω δύο φορές. Η αλήθεια είναι ότι γνώριζα πως αυτό θα συνέβαινε από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Κι αυτό γιατί με το που ξεκίνησε η ταινία, έπιανα τον εαυτό μου να μη δίνει καθόλου σημασία στο διάλογο, στο τι λένε οι πρωταγωνιστές, παρά μόνο προσπαθούσα να προλάβω να θαυμάσω τα διάφορα σκηνοθετικά τεχνάσματα, τις συνεχόμενες αλλαγές στην οπτική γωνία της κάμερας, διακριτικές και μη τεχνικές σκηνοθετικές λεπτομέρειες, αλλά και όλη την αισθητική της ταινίας: πλούσια, βαριά, με απίστευτη προσοχή στην λεπτομέρεια – είτε αφορά τα σετ, τα ρούχα και τα αξεσουάρ των πρωταγωνιστών, τις εσωτερικές και εξωτερικές τοποθεσίες: ένας πλούσιος Vogue κατακλυσμός, που ωστόσο δεν ήταν ούτε κιτς, ούτε αναχρονιστικός, ούτε φορτικός, ήταν απλά υπέροχος. Και σε όλα αυτά επίκεντρο η art deco κατοικία όπου ζούσαν οι ήρωες της ταινίας, η οικογένεια Recchi. </p> <p align="justify">Ίσως να φαίνεται παράξενο που γράφω για μια ταινία ξεκινώντας από την αισθητική της, όμως πραγματικά το <em>Io Sono L' Amore</em> θέτει την αισθητική ως κεντρικό του άξονα. Η σκηνοθεσία του άγνωστου σε μένα Luca Guadagnino είναι ό,τι πιο στυλιζαρισμένο έχω δει τα τελευταία χρόνια, χωρίς υπερβολή. Ωστόσο, αυτό δεν είναι απαραιτήτως καλό. Ο σκηνοθέτης αρκετές φορές δίνει την εντύπωση ότι αυτός αποτελεί τον βασικό πρωταγωνιστή και ήρωα της ταινίας, λες και είναι ο ίδιος που συνεχώς φωνάζει "Να, δείτε με, εγώ είμαι ο έρωτας!" Οι τεχνικές του αψεγάδιαστες και η επιρροή του από μεγάλους σκηνοθέτες (όπως ο Αντονιόνι με τις γεωμετρικές του λήψεις, και ο Βισκόντι με την εμμονή στην αισθητική λεπτομέρεια) είναι εμφανείς. Ωστόσο, αυτή η συνεχής επίδειξη σκηνοθεσίας μπορεί να κουράσει τον μυημένο θεατή, μιας και αποσπά την προσοχή του από την πλοκή. Από την άλλη, τόσο από καλλιτεχνική όσο και από τεχνική άποψη, η σκηνοθεσία  είναι τόσο επιδέξια που πραγματικά σε κάνει να βγάζεις το καπέλο στον κ. Guadagnino  και να τον θαυμάζεις για το αποτέλεσμα που έχει πετύχει. Εγωκεντρική λοιπόν σκηνοθεσία, που κάποιους σίγουρα θα ενοχλήσει, πιθανώς εμπνευσμένη από τους μεγαλύτερους ιταλούς σκηνοθέτες, αλλά δοσμένη με τόσο μοντέρνο και φρέσκο τρόπο… Ίσως αυτό να είχε κατά νου ο κριτικός της <a href="http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/films/reviews/i-am-love-luca-guadagnino-120-mins-15-1941109.html">Independent, Jonathan Romney,</a> όταν είπε ότι η ταινία "αποκαλύπτει δυνατότητες που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν στον αφηγηματικό κινηματογράφο (narrative cinema)". <br /></p> <p align="center"><a href="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TPv2gWQ5JyI/AAAAAAAABAY/GMLmKdcjze0/s1600-h/sono1%5B6%5D.jpg"><img style="display: inline" title="sono1" alt="sono1" src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TPv2g-GzuHI/AAAAAAAABAc/jZMEhYYBi6g/sono1_thumb%5B4%5D.jpg?imgmax=800" width="459" height="321" /></a></p> <p align="justify"> <br />Σε μία άλλη online κριτική (ελληνική αυτή τη φορά) διάβασα ότι η ταινία στην πραγματικότητα δεν είναι ιδιαίτερα σημαντική, όμως μοιάζει σημαντική. Πιστεύω ότι ακριβώς το αντίθετο ισχύει: η ταινία μοιάζει να είναι επιφανειακή, ωστόσο κινείται σε πολλά επίπεδα και ερμηνεύεται με ποικίλους τρόπους. Υπάρχει ένα γράμμα που ποτέ δεν μαθαίνουμε καν το περιεχόμενό του, ομοερωτικές νύξεις, σχέσεις που ακροβατούν μεταξύ φιλίας και έρωτα, και όλοι φαίνονται να κρύβουν από ένα μυστικό. Επιπλέον το καθετί φαίνεται να μην υπάρχει τυχαία, αλλά να έχει μεγάλη σημασία στην πλοκή: σκάλες, πόρτες, έντομα, πίνακες ζωγραφικής, ακόμα και το χτένισμα των μαλλιών της ηρωίδας Emma – όλα έχουν κάτι να πουν και δεν είναι όπως είναι για κάποιον λόγο. <br /> <br />Πολλά έχουν ειπωθεί για την (κατ' εμέ) αριστουργηματική μουσική της ταινίας. Ο John Adams (ναι, ο μεγάλος σύγχρονος συνθέτης) δημιουργεί ένα μουσικό σκορ (και όχι απλά soundtrack) αρκετά μοντέρνο που δένει υπέροχα <strong>με</strong> την ταινία και δίνει πνοή. Πρόκειται για ένα σκορ ρυθμικό, μινιμαλιστικό, με πλούσια ενορχήστρωση (τα χάλκινα πνευστά στο φινάλε είναι εντυπωσιακά!). Η μουσική δεν έρχεται να καλύψει σκηνοθετικά κενά αλλά είναι υποχρεωτική για την ταινία: κι αυτό γιατί το <em>Io Sono L' Amore</em> είναι το είδος της ταινίας απ΄ όπου δεν μπορείς να απομονώσεις τη μουσική - αντιθέτως το σκορ, το οποίο υπάρχει για να δίνει ρυθμό και νεύρο, και η ταινία είναι το ένα και τ' αυτό. Η ταινία είναι φτιαγμένη για να συνυπάρχει με τη μουσική. (Άλλες ταινίες που λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο όσον αφορά τη μουσική, και που μου έρχονται τώρα στο μυαλό, είναι <em>Τα Μαθήματα Πιάνου</em>, το <em>Μανόλια</em>, και το πρόσφατο και αριστουργηματικό <em><a href="http://cinessence.blogspot.com/2008/03/blog-post.html">Θα Χυθεί Αίμα</a></em>). <br /></p> <p align="center"><a href="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TPv2iA8HaRI/AAAAAAAABAg/LUo7xqyHrE8/s1600-h/sono2%5B6%5D.jpg"><img style="display: inline" title="sono2" alt="sono2" src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TPv2jDd6dgI/AAAAAAAABAk/-VwtTMcNXRs/sono2_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="453" height="312" /></a></p> <p align="justify"> <br />Για τις ερμηνείες δεν έχω να πω πολλά,γιατί πραγματικά δεν πιστεύω ότι πρόκειται για το είδος της ταινίας που βασίζεται σε καλές ερμηνείες. Άλλωστε, αν πάρουμε τον Αντονιόνι ή τον Βισκόντι, και παρόμοιες ταινίες σε σκηνοθετικό ύφος, θα συνειδητοποιήσουμε ότι ούτε το <em>Senso</em> του πρώτου, ούτε η τριλογία του δεύτερου (<em>La notte, L'eclipse, L'Avventura</em>) βασίζονταν στην ερμηνεία των πρωταγωνιστών [σε παρένθεση ν' αναφέρω ότι στην ταινία παίζουν επίσης ο Gabriele Ferzetti (ο γοητευτικός Sandro  του L'avventura) καθώς και η Marisa Berenson που υποδύθηκε την κα. Aschenbach στον <em>Θάνατο στη Βενετία</em> του Βισκόντι]. Επιπλέον, θα διαφωνήσω με όσους μίλησαν για την εκπληκτική ερμηνεία της Tilda Swinton. Η ερμηνεία είναι καλή, αλλά ως εκεί. Κανένας ρόλος δεν απαιτεί συγκλονιστικές ερμηνείες όπως είπα, οπότε όλοι οι ηθοποιοί απλά παίζουν σωστά τον ρόλο τους (η δύναμη της ταινίας βρίσκεται περισσότερο στο πώς <em>δείχνουν</em> οι ηθοποιοί, πώς <em>χρησιμοποιούνται</em> από τον φακό του σκηνοθέτη και πώς <em>συνυπάρχουν</em> με τον χώρο).</p> <p align="justify">Συνοπτικά, λοιπόν, η ταινία του Guadagnino  ήταν για μένα κάτι παραπάνω από μία ευχάριστη έκπληξη: καιρό είχα να δω τόσο σπουδαία και στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία -  πραγματική μαεστρία. Μπορεί η ταινία να χάνει σε ουσία σε κάποια σημεία (θα μπορούσε να εμβαθύνει περισσότερο στους άλλους χαρακτήρες πέρα από την βασική πρωταγωνίστρια), ωστόσο για μένα αυτό εξισορροπείται κάπως από την δεξιοτεχνική και σπουδαία σκηνοθεσία (από τεχνική και αισθητική άποψη). «Για έμπειρους σινεφίλ και λάτρεις των χαρακτήρων και της αισθητικής καλλιγραφίας», <a href="http://www.myfilm.gr/5802.html#reviews">γράφει ο Δημήτρης Παπαμίxου στο myFILM.gr</a>. Θα συμφωνήσω. Αν έπρεπε να την χαρακτηρίσω με μία λέξη θα έλεγα: οπερατική. <br /></p> <p align="center"><a href="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TPv2kbJfIXI/AAAAAAAABAo/HK-kSe4fGzM/s1600-h/luca-guadagnino%5B7%5D.jpg"><img style="display: inline" title="luca-guadagnino" alt="luca-guadagnino" src="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TPv2k_3qK8I/AAAAAAAABAs/EAFPxCuKic4/luca-guadagnino_thumb%5B4%5D.jpg?imgmax=800" width="302" height="318" /></a></p> <p align="center"><font size="2" face="Arial">Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Luca Guadagnino. </font></p> <p align="justify"> <br />Εν τέλει, ο κάθε θεατής θα δει την ταινία διαφορετικά: ανάλογα με τη διάθεση και το πόσο ανοιχτόμυαλος είναι, αν δεν τον ενοχλήσει η έντονη παρουσία του σκηνοθέτη, τότε το <em>Io Sono L'Amore</em> θα τον ανταμείψει με το παραπάνω και θα τον εντυπωσιάσει με την καλλιτεχνική ποιότητά του. Διαφορετικά, η ταινία μπορεί να φανεί ως μία ρηχή, μελοδραματική ιστορία για την αστική ζωή και τα βίτσια των πλουσίων. Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία.</p> <p> </p> <p><strong><font size="3" face="Arial">Προσωπική Αξιολόγηση:      6  /  11</font></strong></p> <p><strong><font size="3" face="Arial"> </font></strong></p> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-58297114145560176412010-11-24T22:25:00.001+02:002011-01-30T18:34:53.623+02:00The Social Network<p> </p> <p><a href="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TO10yS-JHwI/AAAAAAAAA_o/3MwLhZVMc98/s1600-h/The-Social-Network-movie-poster-David-Fincher%5B6%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="The-Social-Network-movie-poster-David-Fincher" alt="The-Social-Network-movie-poster-David-Fincher" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/TO10zjhPKLI/AAAAAAAAA_s/z0ejFgXZE4E/The-Social-Network-movie-poster-David-Fincher_thumb%5B4%5D.jpg?imgmax=800" width="270" height="441" /></a></p> <p> </p> <p><strong><font size="3" face="Arial">Τίτλος: The Social Network</font></strong></p> <p><strong><font size="3" face="Arial">Σκηνοθέτης: David Fincher</font></strong></p> <p><strong><font size="3" face="Arial">Παραγωγή: 2010 </font></strong></p> <p><b></b></p> <p><b></b></p> <p> </p> <p><strong></strong></p> <p align="justify">H ταινία του Fincher βλέπεται ευχάριστα. Δεν είναι τόσο κουραστική όσο θα περίμενε κάνεις (δεδομένου του επουσιώδους θέματός της). Παρατηρούμε εν μέρει την εξελικτική πορεία του Facebook και εν μέρει την “εξέλιξη” του Zuckerberg, του (συν)ιδρυτή του. Δεν ξέρω ποιες ήταν οι προθέσεις του σκηνοθέτη, αλλά τόσο από τον τίτλο της ταινίας, όσο και από το περιεχόμενο και τη δομή της, το όλο εγχείρημα φαίνεται να εστιάζεται περισσότερο στο πώς και γιατί δημιουργήθηκε το Facebook παρά στον ίδιο τον δημιουργό του. Ίσως σε αυτό να ευθύνονται και οι μέτριες ερμηνείες των πρωταγωνιστών, χωρίς καμία να ξεχωρίζει ιδιαίτερα (δεν ξέρω κατά πόσο το να μιλάς γρήγορα και κοφτά όπως ο βασικός πρωταγωνιστής θεωρείται ερμηνεία, ίσως για το είδος της ταινίας να είναι ωστόσο αρκετό).</p> <p align="justify">Σχεδόν επίπεδη και η σκηνοθεσία του Fincher, γρήγορο μοντάζ και εναλλαγές σκηνών, αδιάφορη μουσική επένδυση (έως κακόγουστη - βλ. σκηνή με αγώνα κωπηλασίας), αποφυγή κάθε συναισθηματισμού – συστατικά στα οποία μας έχει συνηθίσει ο σκηνοθέτης με τις πρόσφατες ταινίες του. (Όσο κι αν μου άρεσε το Seven δεν μπορώ παρά να έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι ο σκηνοθέτης ξεκίνησε την καριέρα του σκηνοθετώντας μουσικά βίντεο κλιπ - στοιχείο που διαφαίνεται έντονα στις τελευταίες του δημιουργίες.)</p> <p align="justify">Εν ολίγοις, είναι το είδος της ταινίας για το οποίο δεν μπορείς να γράψεις και πολλά για το τεχνικό και καλλιτεχνικό μέρος, ενώ όσον αφορά το περιεχόμενο, οποιαδήποτε απόπειρα ηθικής ανάλυσής του θα ξέφευγε από το ύφος αυτού του κινηματογραφικού ιστολογίου και θα οδηγούσε σε φλυαρία.</p> <p align="justify">Συμπέρασμα: καλογυρισμένη ταινία, διασκεδαστική για μια «έξοδο» στο σινεμά με φίλους και ποπ κορν, ίσως λίγο βαρετή κατά διαστήματα (ειδικά αν δεν σας αφορά το Facebook και ο χώρος τον υπολογιστών - προσωπικά είμαι fan και των δύο, ωστόσο πάλι βαρέθηκα σε κάποια σημεία). Δείτε την λοιπόν απλά για να περάσει ο χρόνος σας (ευχάριστα ή αδιάφορα) με παρέα, αλλιώς αν ψάχνετε κάτι με καλλιτεχνική αξία, επιλέξτε άλλη ταινία...</p> <p align="justify"> </p> <p><strong><font size="3" face="Arial">Προσωπική Αξιολόγηση:     2 / 11</font></strong></p> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-4627739603370341542010-08-28T21:07:00.001+03:002011-01-30T18:35:17.371+02:00Inception<p align="justify"> </p> <p align="justify"><a href="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/THlQT5b6GLI/AAAAAAAAA98/bq7sUo8yNu0/s1600-h/Inception-Poster%5B6%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="Inception-Poster" alt="Inception-Poster" src="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/THlQVDPHbCI/AAAAAAAAA-A/FcEDi1JSImk/Inception-Poster_thumb%5B4%5D.jpg?imgmax=800" width="309" height="447" /></a> </p> <p><font size="3"><font face="Arial"><strong></strong></font></font></p> <p><font size="3"><font face="Arial"><strong></strong></font></font></p> <p><font size="3"><font face="Arial"><strong> <br />Τίτλος: Inception</strong></font></font></p> <p><font size="3"><font face="Arial"><strong>Σκηνοθέτης: Christopher Nolan</strong></font></font></p> <p><font size="3"><font face="Arial"><strong>Παραγωγή: 2010</strong></font></font></p> <p> </p> <p><font size="2"></font></p> <p align="justify"><font size="2">Το Ιnception είναι μία αρκετά φιλόδοξη παραγωγή, τουλάχιστον στα μάτια του σκηνοθέτη, ο οποίος ισχυρίζεται ότι είχε την ιδέα για την ταινία στο μυαλό του για περίπου μία δεκαετία. Ο λόγος; Τον γοητεύει ο κόσμος των ονείρων και οι δυνατότητές τους. Γι αυτό και το σενάριο έχει ως εξής: ο Cobb (Leonardo di Caprio) έχει την ικανότητα να μπαίνει στα όνειρα ανθρώπων και να κλέβει μυστικά από τα υποσυνείδητά τους. Ο ίδιος κατηγορείται για τον φόνο της συζύγου του, τον οποίο φυσικά και δεν έχει διαπράξει. Μια μέρα του παρουσιάζεται η εξής επαγγελματική πρόταση από έναν Γιαπωνέζο επιχειρηματία: να μπει στα όνειρα κάποιου άλλου επιχειρηματία, και να του εμφυτεύσει μια ιδέα ώστε ο τελευταίος  να καταφέρει να διαλύσει και να πουλήσει την κολοσσιαία επιχείρηση που πρόκειται να κληρονομήσει από τον πατέρα του. Ως αντάλλαγμα, ο Cobb θα μπορέσει να επιστρέψει σπίτι του και θα αφεθεί ελεύθερος από όλες τις κατηγορίες, από την αμερικάνικη κυβέρνηση. <br /> <br /></font><font size="2">Η ταινία είναι αξιοθαύμαστη για το στυλιζαρισμένο look, κάποια εντυπωσιακά εφέ (αν σας ενδιαφέρουν τέτοια πράγματα) και το πολύ καλό μοντάζ (αν σας ενδιαφέρει το τεχνικό μέρος). Από εκεί και πέρα όλα γίνονται αστραπιαία: η ταινία έχει διάρκεια 2μισι ώρες και δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια σκηνή που να κρατάει πάνω από 10 δευτερόλεπτα! Πρόκειται για μία απίστευτα γρήγορη ταινία που καθιστά δύσκολη τη συγκέντρωση του θεατή. Αρκετές από τις αρνητικές κριτικές που γράφτηκαν στον ξένο Τύπο επικεντρώνονται στο παραπάνω. Εγώ δεν το θεωρώ τόσο σημαντικό. Οι αδυναμίες τις ταινίες βρίσκονται παντού. <br /></font></p> <p align="justify"><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/THlQVwdQmtI/AAAAAAAAA-E/F8dbZQc5_hQ/s1600-h/Inception_still2323%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="Inception_still2323" alt="Inception_still2323" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/THlQWv6fwZI/AAAAAAAAA-I/q2kbslgfsIo/Inception_still2323_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="499" height="217" /></a> </p> <p align="justify"><font size="2">Ο Νόλαν, πέρα από τον χαρακτήρα του Di Caprio φαίνεται να αδιαφορεί να μας αφήσει να μπούμε στο πετσί των υπόλοιπων πρωταγωνιστών, και υπενθυμίζω πως μιλάμε για ταινία που κρατάει 2μισι ώρες, αρκετός χρόνος δηλαδή για να αναδυθούν όλοι οι χαρακτήρες. Επιπλέον, ο σκηνοθέτης φαίνεται να μη μπορεί να κρατήσει επιτυχημένα μία σκηνή με όλους τους πρωταγωνιστές μαζί, ώστε να δούμε την αλληλεπίδραση που έχουν μεταξύ τους. Λογικό θα μου πείτε, μιας και οι σκηνές εναλλάσσονται αστραπιαία! Όλα αυτά όμως έχουν ως αποτέλεσμα την έλλειψη πραγματικού συναισθήματος: δεν υπάρχει ούτε ένας <strong>ανθρώπινος </strong>χαρακτήρας με τον οποίο να μπορεί ο θεατής να ταυτιστεί συναισθηματικά.  Κι αυτό γιατί ο Νόλαν επικεντρώνεται τόσο στη πλοκή και την τεχνική επεξήγηση του σχεδίου των ηρώων και του πως λειτουργεί η εμφύτευση ιδεών, που πραγματικά ξεχνάει σχεδόν να μας δείξει την ανθρώπινη πλευρά τους, μην αφήνοντας την ταινία να αναπνεύσει συναισθηματικά.</font></p> <p align="justify"><font size="2">Δεύτερο μεγάλο πρόβλημα της ταινίας: η έλλειψη ερμηνειών. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο μας έχει αποδείξει ότι μπορεί να παίξει καλά. Ωστόσο οι ερμηνευτικές του δυνατότητες σε αυτή την ταινία περιορίζονται σε μερικές γκριμάτσες, στο να υψώνει τη φωνή του και να συνοφρυώνεται. Ίσως ένας άλλος ηθοποιός να μπορούσε να σκιαγραφήσει καλύτερα την προσωπικότητα του Cobb, κυρίως την συνύπαρξη της σκοτεινής του φύσης ως επαγγελματία κλέφτη υποσυνείδητων και της συναισθηματικής του φύσης, συγκεκριμένα τη σχέση του με τη γυναίκα του (κάτι που περίμενα σε όλη την ταινία ο σκηνοθέτης να αναπτύξει συναισθηματικά, αλλά… μάταια!)</font></p> <p align="justify"><font size="2">Το soundrack του Hans Zimmer όσο εντυπωσιακό κι αν ακούγεται, κουράζει μετά από 2μισι ώρες: είναι πομπώδες, πολύ δυνατό και υπερφιλόδοξο. Το ίδιο κουράζει και το γρήγορο μοντάζ και οι εναλλαγές σκηνών. Αν τον σκηνοθέτη τον ενδιαφέρει τόσο ο κόσμος των ονείρων, τότε δεν υπήρχε κάποιος πιο ήπιος τρόπος να μας τον παρουσιάσει; Δεν λέω, ο καθένας έχει τις δικές του καλλιτεχνικές ιδέες, αλλά σε μία ταινία που επί 2μισι ώρες το πιστολίδι και το κυνηγητό δεν σταματάει, η μουσική ολοένα και δυναμώνει, το σενάριο περιπλέκεται περισσότερο, δεν ξέρω κατά πόσο μιλάμε για ειλικρινή απόπειρα ανάλυσης κάποιου θέματος ή για ένα προσωπικό project εντυπωσιασμού. <br /></font></p> <p align="justify"><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/THlQX5Co4tI/AAAAAAAAA-M/lbEpity7WGE/s1600-h/inceptLeo%2Band%2BEllen%2Bget%2Bexplosive%2BwIX68y1s-Yrl%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="inceptLeo and Ellen get explosive wIX68y1s-Yrl" alt="inceptLeo and Ellen get explosive wIX68y1s-Yrl" src="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/THlQZVauT0I/AAAAAAAAA-Q/2DDKyOBR8Yk/inceptLeo%2Band%2BEllen%2Bget%2Bexplosive%2BwIX68y1s-Yrl_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="492" height="317" /></a> </p> <p align="justify"><font size="2">Προσωπικά βρήκα την ταινία απίστευτα κουραστική, και πρέπει να πω ότι από τα πρώτα δυσνόητα λεπτά μέχρι το over-the-top φινάλε (τρία όνειρα, το ένα μέσα στο άλλο, και αδιάκοπο πιστολίδι χωρίς νόημα στα χιόνια) είχα την συναίσθηση ότι ο χρόνος δεν κυλούσε, όσο συγκεντρωμένος κι αν ήμουν. Ωστόσο έμεινα μέχρι το τέλος γιατί είχα την ελπίδα ότι κάτι ίσως φωτίσει την ταινία  (κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη). Αυτά βέβαια δεν είναι παρά οι προσωπικές μου απόψεις. Π.χ., αν και η ταινία πήρε μικτές κριτικές από τον ξένο Τύπο στο imdb βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην 4η θέση στις προτιμήσεις του κοινού. Επίσης, να επισημάνω ότι έχει παρατηρηθεί ένα μεγάλο fan club που υποστηρίζει με πάθος την ταινία, κυρίως λόγο του πρωτότυπου σεναρίου της: είναι οι ίδιοι υποστηρικτές που έχουν μυθοποιήσει παρόμοιες ταινίες: Matrix, Memento, Old Boy, Fight Club – ταινίες με στυλ που προσπαθούνε κάτι καινούριο  από άποψη σεναρίου (συνήθως μπλέκοντας τη μνήμη, το φανταστικό με το πραγματικό, το υποσυνείδητο, και πλασάροντας μια μετα-κομπιουτερίστικη αμπελοφιλοσοφία). Η αντίληψη περί πρωτότυπου σεναρίου, ωστόσο, είναι υποκειμενική (π.χ. για μένα πρωτότυπο σενάριο έχει η <em>Κόκκινη Ταινία</em>, το <em>Persona</em>, το <em>Inland Empire</em>…), το ίδιο και το στυλ (υπάρχει το καλλιτεχνικό, το λυρικό, το φωτογραφικό, το στυλ βίντεο-κλιπ, το στυλ video game σαν αυτό της συγκεκριμένης ταινίας, κ.ο.κ.)</font></p> <p align="justify"><font size="2">Άλλωστε το ότι η ταινία δίχασε κριτικούς σημαίνει ότι το ίδιο θα κάνει και με το κοινό. Για το είδος της ταινίας που ανήκει, είναι πολύ κάτω του μετρίου. Αυτή είναι η άποψή μου. Πολύ στυλ, καθόλου ουσία. Αν σας ενδιαφέρουν ταινίες δράσης με "δράση" ή επιστημονικής φαντασίας με έξυπνο σενάριο, αλλά και σκηνοθεσία που σε κρατάει σε ενδιαφέρον, έχω να αντιπροτείνω τις εξής των τελευταίων χρόνων: το πολύ καλό Heat του Michael Mann, το Bourne Ultimatum, το Minority Report, το Contact, άντε και το Avatar (σίγουρα υπάρχουν κι άλλες, απλώς αυτές μου ήρθαν τώρα στο μυαλό). Αν από την άλλη σας ενδιαφέρει το καλλιτεχνικό σινεμά, μείνετε μακριά! Αξίζει να δει κάποιος την ταινία για τα εντυπωσιακά εφέ και το επαγγελματικό (αν και κουραστικό) μοντάζ. Και μιας και δεν προσβάλλει τον θεατή με κανέναν τρόπο, συν το ότι προέρχεται κι από έναν ανερχόμενο σκηνοθέτη του Holywood, θα είμαι επιεικής και με τη βαθμολογία μου, σύμφωνα με τα στάνταρντ αυτού του ιστολογίου.</font></p> <p><font size="3"><font face="Arial"><strong></strong></font></font></p> <p><font size="3"><font face="Arial"><strong>Προσωπική αξιολόγηση:   2 / 11</strong></font></font></p> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-48799100354326011482010-04-30T21:27:00.001+03:002011-01-30T18:32:51.693+02:00Le Notti di Cabiria<p align="justify"> <a href="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/S9sg2oMG5GI/AAAAAAAAA5w/z-VqqfwFKCM/s1600-h/nights-of-cabiria%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="nights-of-cabiria" alt="nights-of-cabiria" src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/S9sg4MeQ5yI/AAAAAAAAA50/pIh0-_QrXWY/nights-of-cabiria_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="383" height="502" /></a> </p> <h4> <p><a href="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SvtAD1xkHxI/AAAAAAAAA1Y/Ei2ly7m25ms/s1600-h/the_white_ribbon_poster-424x600%5B5%5D.jpg"></a></p> <br /></h4> <p>Τίτλος: <strong>Οι Νύχτες της Καμπίρια (Le Notti di Cabiria)</strong></p> <p>Σκηνοθέτης: <strong>Federico Fellini</strong></p> <p>Παραγωγή: <b>1957</b></p> <p align="justify"> </p> <p align="justify">Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να γράψω γι αυτή την ταινία, γιατί οποιαδήποτε απόπειρα προσέγγισης πιστεύω θα μπορούσε να μειώσει την ουμανιστική της αξία. Όμως δεν άντεξα, σκέφτηκα ότι αν γράφοντας γι' αυτήν μπορέσω να πείσω έστω και έναν άνθρωπο να την δει, τότε αξίζει! <br /> <br />Το σενάριο ακούγεται απλό: παρακολουθούμε διάφορες στιγμές από τη ζωή της Καμπίρια – μιας αφελούς, αλλά πολύ συμπαθούς πόρνης που ζει στη παράγκα της σε ένα φτωχικό προάστιο της Ρώμης.  Τη μία κακουχία διαδέχεται η άλλη, καθώς η Καμπίρια γνωρίζει διάφορους άνδρες που την εκμεταλλεύονται. Ουσιαστικά φαίνεται σαν όλος ο κόσμος να είναι στραμμένος εναντίον της. Ακόμα και στιγμές που για άλλους είναι στιγμές ξεγνοιασιάς και διασκέδασης, για την ίδια είναι εφιάλτης: στη μέση της ταινίας παρακολουθούμε την Καμπίρια να μπαίνει σε ένα θέατρο για να δει μία παράσταση ενός ταχυδακτυλουργού, πιστεύοντας ότι έτσι θα ξεχάσει τα προβλήματά της. Ωστόσο τη στιγμή που πάει να καθίσει στη θέση της, ο ταχυδακτυλουργός θα τη σηκώσει στη σκηνή όπου, αφού την υπνωτίσει, δεν θα διστάσει να την εξευτελίσει μπροστά σε ένα κοινό που δεν διστάζει να γελάει με τα καμώματά της στη σκηνή. Πραγματικά είναι λες και δεν υπάρχει ούτε καν μία άσπρη μέρα για την δύσμοιρη Καμπίρια.</p> <p align="justify"><a href="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/S9sg5qykh9I/AAAAAAAAA58/_QVtegWdEG0/s1600-h/notti-di-cabiria-le-17557%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="notti-di-cabiria-le-17557" alt="notti-di-cabiria-le-17557" src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/S9sg7Hg2EyI/AAAAAAAAA6A/N_-5cusepRc/notti-di-cabiria-le-17557_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="466" height="351" /></a> </p> <p align="justify">Η προσωπικότητα της Καμπίρια σκιαγραφείται και ξεδιπλώνεται μέσα από λεπτομέρειες: το γλυκόπικρο χαμόγελο της, τις κάλτσες μέχρι τον αστράγαλο, τον μελαγχολικό ενθουσιασμό της για τη ζωή των πλούσιων, τη συμπόνια της για τους φτωχούς, την περηφάνια της για το σπιτικό της (στην κυριολεξία τίποτα περισσότερο από μία παράγκα). Ο χαρακτήρας της δεν θα μπορούσε να είναι πιο αγνός μέσα σε όλη την αφέλειά του. Η ανάγκη της "ηρωίδας" για στοργή και αποδοχή διαφαίνεται με κάθε κίνησή της, είτε κρατάει αγκαλιά μια κότα είτε έναν σκύλο. Ακούγονται μελοδραματικά κι όμως δεν είναι. Ο Φελίνι ξέρει πώς να αποφύγει το μελόδραμα και τις εύκολες συγκινήσεις ακόμα κι όταν η ταινία ανασαίνει μέσα από την τόσο μεσογειακά ανθρώπινη μουσική του Νίνο Ρότα. <br /> <br />Σε πολλές ταινίες του ο Φελλίνι φαίνεται να ενδιαφέρεται για το πώς οι χαρακτήρες του -τους οποίους παρουσιάζει ως απλούς, καλοκάγαθους ανθρώπους οι οποίοι  ζούνε σε έναν  σκληρό κόσμο όπου κυριαρχεί το χρήμα, οι υλικές και σαρκικές απολαύσεις-, πώς αυτά τα ίδια άτομα ουσιαστικά ζητούν οι ίδιοι την εξιλέωση και το νόημα της ύπαρξής τους. Δύο σκηνές ξεχωρίζουν στις Νύχτες της Καμπίρια ως προοίμιο αυτής της εσωτερικής αναζήτησης και πνευματικής αφύπνισης: η πρώτη όταν η Καμπίρια θα συναντήσει έναν καλό Σαμαρείτη τα ξημερώματα, ο οποίος μοιράζει ρούχα και τρόφιμα σε φτωχούς που ζούνε σε σπηλιές (!!!) «Πώς αποφάσισες να κάνεις αυτή τη δουλειά», θα ρωτήσει η Καμπίρια. «Ούτε κι εγώ ξέρω», θα απαντήσει ο ίδιος. Μπορούμε να πούμε ότι αυτό είναι ένα από τα περιστατικά που θα σταθούν αφορμή για να προβληματίσουν την Καμπίρια και να βγάλουν πιο κοντά στην επιφάνεια τον φιλεύσπλαχνο εαυτό της, ή καλύτερα, να την κάνουν να αναζητήσει ένα νόημα στη ζωή της, το όποιο ίσως και να κρύβεται στο υποσυνείδητο όλων μας (όπως ακριβώς συμβαίνει και με την Καμπίρια). Αργότερα στην ταινία, όταν η Καμπίρια αποφασίζει να επισκεφθεί με μία φίλη της ένα μοναστήρι, θα πει αρχικά, «Τι να ζητήσω, αφού τα έχω όλα!"», ενώ αργότερα θα αποφασίσει να ζητήσει «τη χάρη της Παναγίας».</p> <p align="justify"><a href="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/S9sg8UN3S0I/AAAAAAAAA6E/N1HnYIFZMvk/s1600-h/sett040725h%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="sett040725h" alt="sett040725h" src="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/S9sg9Q3UNQI/AAAAAAAAA6I/LgBMn5FAJzk/sett040725h_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="344" height="451" /></a> </p> <p align="justify">Μες στη φτώχεια της και τα προβλήματά της η Καμπίρια θα συναντήσει διάφορα πρόσωπα, όλοι άνδρες, που εμφανίζονται σαν από μηχανής Θεοί για να την βγάλουν από τη μιζέρια της, όλοι ωστόσο φαίνονται να θέλουν να την εκμεταλλευτούν. Μέσα σε όλη αυτή την εκμετάλλευση και γελοιοποίηση, σε μία σημαντική σκηνή στην ταινία, θα γνωρίσει τον Όσκαρ ο οποίος θα παρουσιαστεί ως ένας νέος άγγελος εξ ουρανού και ως σωτήρας της Καμπίρια, μιας και φαινομενικά είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους άνδρες που έχει γνωρίσει: ευγενικός, στοργικός, ευαίσθητος και δείχνει να νοιάζεται πραγματικά για την Καμπίρια ως άνθρωπο, μιας και αδιαφορεί να μάθει καν για το επάγγελμα της. <br /> <br />Η ταινία ξεχωρίζει για την απίστευτα ανθρώπινη και συγκινητική ερμηνεία της Giuletta Massina (σύζυγο του Φελίνι) η οποία βραβεύτηκε και με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στις Κάννες το 1957. Πιστεύω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να δει αυτή την ταινία χωρίς έπειτα να τον έχει στοιχειώσει το αισιόδοξα πονεμένο χαμόγελο της Καμπίρια! Δεύτερος αυτουργός, φυσικά, ο ίδιος ο Φελλίνι. Ευαίσθητη σκηνοθεσία χωρίς να είναι μελοδραματική, ουμανιστική προσέγγιση που αποφεύγει κάθε δογματισμό αλλά βασίζεται στην καθημερινότητα απλών ανθρώπων, λιτά αλλά ωραία πλάνα που δεν βαραίνουν τη γήινη αισθητική της ταινίας. Κυρίως όμως έκπληξη προκαλεί (όπως και στις υπόλοιπες ταινίες του Φελλίνι) πως ο σκηνοθέτης καταφέρνει να φέρει μαζί τόσους διαφορετικούς κόσμους, διαφορετικά μέρη (είτε πρόκειται για ελιτίστικα νυχτερινά κλαμπ, είτε για εξοχικά μοναστήρια) και διαφορετικές τάξεις ανθρώπων, πλάθοντας έναν άκρως ρεαλιστικό κόσμο, και πείθοντάς μας εν τέλει ότι αυτές οι διάφορες δεν μπορούν να είναι παρά μόνο επιφανειακές… <br /> <br />Η ταινία αυτή με άγγιξε βαθύτητα με τον ουμανισμό και την αμεσότητά της. Μπορεί να μην έχει να κάνει με εγκεφαλικό κινηματογράφο, ούτε με Μπεργκμανικούς διαλόγους, ούτε με μία υπερβατική πνευματικότητα, ούτε με άκρατο λυρισμό - για να αναφέρω μερικά από τα είδη των ταινιών που έχω παρουσιάσει σε αυτό το ιστολόγιο. Έχει να κάνει όμως με ένα από τα πιο δύσκολα και βασικά "εμπόδια" στη ζωή μας: την ικανότητά μας να νιώθουμε άνθρωποι και την απίστευτη δύναμη που κατέχουμε να υπερπηδάμε κάθε εμπόδιο. Κορυφαία στιγμή για τον Φελλίνι και τέτοια είναι η συναισθηματική αμεσότητα της ταινίας που δεν μπορώ παρά να την βαθμολογήσω πρώτα με την καρδιά μου και να της βάλω 10. Πρόκειται για μία ταινία που ο καθένας θα έπρεπε να δει για να θυμηθεί τις συναισθηματικές αδυναμίες μας και τις δυνατότητές μας.</p> <p align="justify"> </p> <p align="justify"></p> <p></p> <p></p> <p></p> <p><strong>Προσωπική Αξιολόγηση:    10  / 11</strong></p> <p><strong></strong></p> <p><em>Αν θέλετε να πάρετε μία γεύση από το εκπληκτικό soundtrack του Νίνο Ρότα δείτε το κλιπάκι που ακολουθέι με φωτογραφίες από την ταινία:</em></p> <div style="padding-bottom: 0px; margin: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; display: inline; float: none; padding-top: 0px" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:cdbdf494-c5d9-45de-a390-2466056a91cc" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="331c68ee-7421-4ab1-98fc-79294e71e6c0" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=1Nshf2sQpwc&hl=en_US&fs=1&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6" target="_new"><img src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/S9sg-KoCxKI/AAAAAAAAA6M/iDiEnpof17E/video81472a0bad21%5B2%5D.jpg?imgmax=800" style="border-style: none" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('331c68ee-7421-4ab1-98fc-79294e71e6c0'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"425\" height=\"355\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.youtube.com/v/1Nshf2sQpwc&hl=en_US&fs=1&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&hl=en\"><\/param><embed src=\"http://www.youtube.com/v/1Nshf2sQpwc&hl=en_US&fs=1&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&hl=en\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"425\" height=\"355\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt=""></a></div></div></div> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-15689771876590670152009-11-12T00:52:00.001+02:002009-11-13T14:13:56.145+02:00Das Weisse Band<p align="justify"><font size="2"></font></p> <p align="justify"><font size="2"><a href="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SvtAD1xkHxI/AAAAAAAAA1Y/Ei2ly7m25ms/s1600-h/the_white_ribbon_poster-424x600%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="the_white_ribbon_poster-424x600" alt="the_white_ribbon_poster-424x600" src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SvtAEh5k5jI/AAAAAAAAA1c/IVIfnRezhPw/the_white_ribbon_poster-424x600_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="294" height="409" /></a> </font></p> <p align="justify"> </p> <p align="justify">Τίτλος: <strong>Η Λευκή Κορδέλα (Das Weisse Band)</strong></p> <p align="justify">Σκηνοθέτης: <strong>Michael Haneke</strong></p> <p align="justify">Παραγωγή: <b>2009 </b></p> <strong> <p align="justify"> <br /></p> <p align="justify"><font size="2">Όταν έμαθα ότι ο Χάνεκε πρόκειται να γυρίσει σε remake την ταινία του Funny Games απογοητεύτηκα αρκετά: Αφενός, επειδή για μένα το Funny Games αποτελεί τη μοναδική ταινία του σκηνοθέτη που δεν μπορώ να χωνέψω (λίγο ρητορική, λίγος δογματισμός, λίγο κήρυγμα, λίγο το κλείσιμο του ματιού στην κάμερα...), αφετέρου τι δουλεία είχε ο Χάνεκε με το αμερικάνικο κοινό; Πίστευε ότι πραγματικά μπορούσε να τους δώσει ένα μάθημα ή ότι αξίζει να προωθήσει την ταινία του ως προϊόν μαζικής κουλτούρας; Έπειτα, αφού έγινε το remake, διάβασα ότι πρόκειται να σκηνοθετήσει τη <em>Λευκή Κορδέλα</em> (επιτέλους ταινία του στα γερμανικά αυτή τη φορά!) και ανακουφίστηκα. Φαίνεται ότι ο Χάνεκε θα επέστρεφε στα γνωστά θέματα του με νέο υλικό αυτή τη φορά. Διαβάζοντας για την υπόθεση της ταινίας και βλέποντας κάποια κλιπάκια, είχα πει ότι σίγουρα θα έφευγε από τις Κάννες με τον Χρυσό Φοίνικα (διαβάστε <a href="http://cinessence.blogspot.com/2009/04/2009.html">εδώ την πρόβλεψη</a>, <a href="http://cinessence.blogspot.com/2009/05/2009.html">την ανακοίνωση των βραβείων</a> και τα <a href="http://cinessence.blogspot.com/2009/05/2009_25.html">συγχαρητήρια</a>) και, πολύ πιθανό, σε λίγους μήνες να κερδίσει και το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. <br /> <br />Η <em>Λευκή Κορδέλα</em> ήταν ακριβώς όπως την περίμενα και λίγο καλύτερη. Πρόκειται για την πιο αυστηρά συμμετρική σκηνοθεσία του Χάνεκε: ασπρόμαυρη φωτογραφία. Έξοχα καδραρισμένα πλάνα. Ως συνήθως, έλλειψη μουσικής επένδυσης. Ερμηνείες απίστευτα ρεαλιστικές. Η χρονική διάρκεια κάθε πλάνου φαίνεται να είναι μετρημένη με μαθηματική ακρίβεια. Ακόμα και η προφορά των λέξεων και η αυστηρή δομή και σύνταξη της όμορφης γερμανικής γλώσσας ακούγεται σαν θεατρική πρόζα. Όλα αυτά τα στοιχεία της  καλοκουρδισμένης σκηνοθεσίας συνθέτουν μία ταινία βαριά, ασήκωτη σχεδόν, ταινία που ευτυχώς δεν προορίζεται για τις μάζες, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί ένα σπουδαίο κινηματογραφικό έργο τέχνης (όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως). <br /> <br /></font></p> </strong><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="bandFamilie" alt="bandFamilie" src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SvtAGR3pEnI/AAAAAAAAA1k/CT6zAbj6tro/bandFamilie_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="484" height="279" /> <p align="justify"></p> <p align="justify"> <br /><font size="2">Η ταινία καταπιάνεται με τα θέματα της τάξης, της οργάνωσης, της καταπίεσης γενικότερα (οικογενειακής, κοινωνικής, σεξουαλικής), τα οποία ξεδιπλώνονται ως μία σειρά ανεξήγητων, φαινομενικά, συμβάντων σε ένα γερμανικό χωριό, λίγο πριν την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Χάνεκε αποφεύγει το δράμα και τις στομφώδεις δηλώσεις και με ήπιους τόνους αναπαριστά μία ασφυκτικά δομημένη κοινωνία, κρατώντας ταυτόχρονα τη συναισθηματική ένταση να υποβόσκει, σε σημείο όπου ο θεατής αναμένει την έξαρση να ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή. Η αποτύπωση των χαρακτήρων και των συμβάντων στο γερμανικό χωριό είναι τόσο λεπτομερής, που ακόμα και μετά την ταινία μορφασμοί και εκφράσεις των χαρακτήρων, φωτογραφίες των τοπίων που φαίνονται να αποτελούν προέκταση του κρυφού ψυχισμού των κατοίκων του, επιστρέφουν στη μνήμη μας με τον μοναδικό τρόπο που ένας Μπέργκμαν θα κατάφερνε. Η ταινία σε κάνει να αναρωτιέσαι, αφού πλέον έχουμε κατακτήσει τις ελευθερίες που σαφώς οι ήρωες της ταινίας στερούνται, τότε γιατί εξακολουθούμε να έχουμε ενδοιασμούς; Γιατί η επικοινωνία φαντάζει ακόμα και σήμερα τόσο δύσκολη όσο αποξενωμένη διατυπώνεται στην ταινία; Ο Χάνεκε δεν προσπαθεί να ρητορεύσει ότι ο ψυχαναγκασμός και η καταπίεση του γερμανικού λαού έγιναν αίτιο για τον φασισμό και τον πόλεμο που ακολούθησε, όπως αρκετές κριτικές εύκολα βιάστηκαν να συμπεράνουν. Κάτι τέτοιο θα παραήταν εύκολο για έναν σκηνοθέτη της εμβέλειας του Χάνεκε που θέτει πάντα <strong>μόνο</strong> ερωτήματα όπως ο ίδιος έχει δηλώσει άλλωστε. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του, αφού κανείς και όλοι ταυτόχρονα θα μπορούσαν να είναι οι δράστες στην ταινία. Πέραν τούτου, η συγκεκριμένη ιστορία θα μπορούσε κάλλιστα να λαμβάνει τόπο σε οποιαδήποτε πολιτισμένη κοινωνία κάθε χώρας και όχι μόνο στη Γερμανία.</font> </p> <p align="justify"><font size="2"><a href="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SvtAH-cTtvI/AAAAAAAAA1o/Z7EiyBqkdpY/s1600-h/bandField%5B17%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="bandField" alt="bandField" src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SvtAI-LvV-I/AAAAAAAAA1s/GA-KBCllfuY/bandField_thumb%5B13%5D.jpg?imgmax=800" width="457" height="264" /></a>  <br /></font><font size="2"><em>Η Λευκη Κορδέλα</em> ταινία φαίνεται να προτρέπει τους κριτικούς επιτέλους να συμφωνήσουν μεταξύ τους (στο Rotten Tomatoes αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε μία αρνητική κριτική). Ο Χάνεκε είναι μέσα στους πραγματικά ελάχιστους μεγάλους δημιουργούς της εποχής μας και ένας σκηνοθέτης που θα αφήσει ιστορία στην πορεία του κινηματογράφου. Άκρως διανοούμενος, βαθυστόχαστος, έχει το θάρρος να θέτει μόνο μεγάλα ερωτήματα, αγνοώντας τη δίψα του κοινού για εύκολες απαντήσεις. Από αυτή την άποψη είναι ένας πραγματικός auteur, του οποίου η Τέχνη και το όραμα δεν γνωρίζουν συμβιβασμούς.</font></p> <p align="justify"><font size="2"><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SvtAJ27GCsI/AAAAAAAAA1w/duZi-p3-RSA/s1600-h/bandBird%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="bandBird" alt="bandBird" src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SvtAKhQ2nkI/AAAAAAAAA10/vsfRUVNYVCM/bandBird_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="415" height="311" /></a> <br />Για όσους με κατηγορούν ότι τίθεμαι πάντα υπέρ του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, αγνοώντας τον αμερικάνικο, ένα έχω να πω: ας αναλογιστεί κάποιος τις διαφορετικές συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργείται ο κινηματογράφος ως  διασκέδαση και ο κινηματογράφος ως Τέχνη. Από τη μία έχουμε τα  τα γελοία ποσά που πληρώνονται οι ηθοποιοί στο Χόλυγουντ για τις κατω-του-μετριου ερμηνείες του, και από την άλλη έχουμε ένα πλήθος άγνωστων γερμανών ηθοποιών σε αυτή την ταινία (στην πλειοψηφία παιδιά!!!) να ζούνε το ρόλο τους καλύτερα από κάθε celebrity "ηθοποιό". Το σίγουρο είναι ότι οι ερμηνείες των ηθοποιών στη <em>Λευκή Κορδέλα</em> μου έφεραν στον νου αντίστοιχες μεγάλων ευρωπαίων ηθοποιών.</font></p> <p align="justify"><font size="2"><a href="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SvtALo58iqI/AAAAAAAAA14/h1WplooA314/s1600-h/bandBarn%5B10%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="bandBarn" alt="bandBarn" src="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SvtAMZe0qVI/AAAAAAAAA18/QavYmq6yxmU/bandBarn_thumb%5B6%5D.jpg?imgmax=800" width="355" height="376" /></a>  <br />Συχνά, βλέποντας μία κλασική ταινία που σήμερα θεωρείται αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου, αναρωτιέμαι τι να σκεφτόταν άραγε τότε το κοινό και η κριτική; Τι συνέβη μετά την πρώτη προβολή μιας σπουδαίας ταινίας; Ο κόσμος τη θεώρησε αμέσως αριστούργημα ή μήπως δεν είχε καταλάβει ακριβώς για πόσο σημαντικό έργο τέχνης πρόκειται; Πώς ένιωσαν, άραγε, αυτοί που ήταν παρόντες στις πρώτες  προβολές ενός τέτοιου σπουδαίου έργου; Η απορία μου αυτή μου λύθηκε παρακολουθώντας τη <em>Λευκή Κορδέλα</em>. Φίλοι αναγνώστες του blog να το θυμηθείτε, σε αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μία ταινία που στο μέλλον θα ανήκει στην κατηγορία των "κλασικών" αριστουργημάτων, ανάλογων με αυτών των Μπέργκμαν, Αντονιόνι, Μπρεσσόν, Ντράγιερ... Πρόκειται για την πιο ώριμη και ολοκληρωμένη δουλειά του σκηνοθέτη (μαζί με το <em>Code Inconnu</em>), ο οποίος θα πρέπει αυτομάτως να τοποθετηθεί ανάμεσα στους σπουδαιότερους δημιουργούς, ακόμα κι από αυτούς που ίσως μέχρι σήμερα να είχαν τις αμφιβολίες τους για το έργο του. <br /></font></p> <font size="2"> <p align="justify"><strong><font size="3">Προσωπική Αξιολόγηση:    9,5  / 11</font> </strong></p> <p align="justify"> <br /><em>ΥΓ. Η καλύτερη ελληνική κριτική που έχω διαβάσει μέχρι τώρα για την ταινία -και μία από τις καλύτερες κριτικές γενικότερα, αφού μιλά ουσιαστικά, αποφεύγοντας τη συνήθη κριτικοφλυαρία- είναι αυτή της </em><a href="http://new.e-go.gr/cinemag/movies.asp?catid=10177&subid=2&pubid=5606168"><font size="2"><em>Πόλυς Λυκούργου για το περιοδικό Σινεμά</em></font></a><font size="2"><em>.</em></font></p> </font> <p align="justify"><font size="1">Απόσπασμα από την ταινία:</font></p> <div style="padding-bottom: 0px; margin: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; display: inline; float: none; padding-top: 0px" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:e0f438c3-6cbd-4f19-a3aa-6213ab050b63" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="b0509249-6498-4140-856a-9721976daa23" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=-g2ICd9J68w&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1" target="_new"><img src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SvtAM7eb6QI/AAAAAAAAA2M/eWAxZxA_9qc/videod7983154dbf3%5B25%5D.jpg?imgmax=800" style="border-style: none" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('b0509249-6498-4140-856a-9721976daa23'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"425\" height=\"355\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.youtube.com/v/-g2ICd9J68w&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1&hl=en\"><\/param><embed src=\"http://www.youtube.com/v/-g2ICd9J68w&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1&hl=en\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"425\" height=\"355\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt=""></a></div></div></div> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com36tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-69290536870654101502009-10-29T19:53:00.001+02:002009-11-04T13:35:57.761+02:00Σπασμένες Αγκαλιές<p><font size="2"> </font></p> <p><a href="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SunWc3tpOVI/AAAAAAAAA0s/tq9ctgtI5QA/s1600-h/los-abrazos-rotos-poster%5B5%5D.jpg"><font color="#e6e6e6" size="2"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="los-abrazos-rotos-poster" alt="los-abrazos-rotos-poster" src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SunWeH_ak7I/AAAAAAAAA0w/tV8Irwsiy0c/los-abrazos-rotos-poster_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="284" height="400" /></font></a><font size="2"> </font></p> <p><font size="2"> </font></p> <p><font size="2">Τίτλος: <strong>Σπασμένες Αγκαλιές (Los Abrazos Rotos)</strong></font></p> <p><font size="2">Σκηνοθέτης: <strong>Pedro Almodovar</strong></font></p> <p><font size="2">Παραγωγή: <b>2009</b></font></p> <p align="justify"> <br /><font size="2">Πιστεύω ότι μετά το <em>Όλα Για Τη Μητέρα Μου</em>, οι 5 ταινίες του Αλμοδόβαρ που ακολούθησαν ναι μεν είχαν ένα ώριμο, λιγότερο παιχνιδιάρικο στυλ, αλλά από την άλλη τους έλειπε η ζωντάνια και η φρεσκάδα, το "νεύρο"-trademark του σκηνοθέτη. Δεν λέω ότι ήταν κακές ταινίες –σίγουρα πολύ πάνω από τον μέσο όρο- ωστόσο μου άφηναν μία γεύση απογοήτευσης (βέβαια με το <em>Όλα για τη Μητέρα Μου</em> έφτασε τόσο ψηλά που δύσκολα κάποιος σκηνοθέτης θα επαναλάμβανε τέτοιο κατόρθωμα στις μετέπειτα ταινίες του). <br /> <br />Το <em>Σπασμένες Αγκαλιές</em> έχει όλα τα στοιχεία που συναντάμε στις ταινίες του Αλμοδόβαρ και που προσωπικά τόσο θαυμάζω: Δαιδαλώδες σενάριο, σκηνές που αγγίζουν το φιλμ νουάρ, ένας χιτσκοκικός τόνος στη πλοκή, δυνατές ερμηνείες, πολύχρωμα πλάνα. Σε δύο σημεία ίσως αυτή του η ταινία να υστερεί αισθητικά: στο στυλ και στη μουσική που σε αυτή την περίπτωση φαίνονται να κρατούν μία ελαφρώς πιο θαμπή απόχρωση σε σχέση με τις προηγούμενές του ταινίες. Επίσης το συναίσθημα είναι πιο συγκρατημένο για τα δεδομένα του Αλμοδόβαρ. <br /></font></p> <p align="justify"><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SunWfeIeOAI/AAAAAAAAA00/ec1QG_ZO82o/s1600-h/rotos-embrace%5B6%5D.jpg"><font color="#e6e6e6" size="2"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="rotos-embrace" alt="rotos-embrace" src="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SunWgABDNWI/AAAAAAAAA04/vwFBmgv6Arg/rotos-embrace_thumb%5B4%5D.jpg?imgmax=800" width="416" height="283" /></font></a><font size="2"> </font></p> <p align="justify"><font size="2">Αν και η ταινία, όπως είπα, είναι αρκετά καλύτερη από την πλειοψηφία των ταινιών που βλέπουμε κάθε χρόνο, από την άλλη δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να μας μεταδώσει. Μάλιστα θα έλεγα ότι με τις <em>Σπασμένες Αγκαλιές</em> ο Αλμοδόβαρ φαίνεται να ανακυκλώνει τις ιδέες και τα θέματά του χωρίς όμως να έχει κάτι ουσιαστικό να μας πει. Με άλλα λόγια φοβάμαι ότι θα αναγκαστώ να πω πως αρχίζει να μας κουράζει κιόλας (και το "κουράζει" είναι η τελευταία λέξη που θα μπορούσα να φανταστώ για να χαρακτηρίσω τις ευφάνταστες και συχνά πληθωρικές ταινίες αυτού του σπουδαίου –και αγαπητού μου-  σκηνοθέτη). Γνωρίζω ότι ακριβώς το ίδιο έχουν επαναλάβει και αρκετοί κριτικοί –και πραγματικά περίμενα να έχουν άδικο- όμως θα συμφωνήσω μαζί τους. Απόδειξη η σεκάνς που κλείνει την ταινία, παραπομπή στο <em>Γυναίκες Στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης</em>, όπου εμείς οι θεατές παρατηρούμε μία αδιάφορη και "στεγνή" παραλλαγή της παραπάνω ταινίας, δίχως κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εάν επρόκειτο για ζωγράφο θα έλεγα ότι ο καλλιτέχνης αποφάσισε να πετάξει την πολύχρωμη παλέτα του, αντικαθιστώντας την με πιο γήινα χρώματα. <br /></font></p> <p align="justify"><a href="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SunWg9lTt_I/AAAAAAAAA08/E2pwMOXHGk4/s1600-h/rotos-penelope%5B5%5D.jpg"><font color="#e6e6e6" size="2"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="rotos-penelope" alt="rotos-penelope" src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SunWhYd5GnI/AAAAAAAAA1A/Ne01gGNnq8Q/rotos-penelope_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="396" height="268" /></font></a><font size="2"> </font></p> <p align="justify"><font size="2">Δυνατές (αλλά και αναμενόμενες) οι ερμηνείες των Penelope Cruz και Blanca Portillo, ενώ την παράσταση κλέβει πιστεύω ο Lluis Homar στον ρόλο του γοητευτικού, τυφλού συγγραφέα (το συνεχές αινιγματικό χαμόγελό του, κατά το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, ακροβατεί μεταξύ της υπεροψίας, του σαρκασμού και φαίνεται να κρύβει μία προσωπικότητα που έχει βιώσει τις πιο σκοτεινές πλευρές της ζωής και του έρωτα). Πολύ καλή, αλλά όχι και η καλύτερη, η δουλειά του εικονολήπτη Rodrigo Prieto. <br /></font></p> <p align="center"><a href="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SunWiVXtKEI/AAAAAAAAA1E/eLBVONme2fw/s1600-h/rotos-director%5B7%5D.jpg"><font color="#e6e6e6" size="2"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="rotos-director" alt="rotos-director" src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SunWjEbavuI/AAAAAAAAA1I/sGUXEVsS6Vw/rotos-director_thumb%5B5%5D.jpg?imgmax=800" width="224" height="324" /></font></a><font size="2"> </font><em><font size="2">Ο Αλμοδόβαρ με τις πρωταγωνίστριες Penelope Cruz και Blanca Portillo. <br /></font></em></p> <p align="justify"><font size="2">Μπορεί, λοιπόν, οι ταινίες του Αλμοδόβαρ να έχουν αρχίσει να επαναλαμβάνουν τα θέματά τους και τις εμμονές του σκηνοθέτη, ωστόσο συνεχίζουν να βλέπονται ευχάριστα κι ας μην παρέχουν το ίδιο βάθος και ουσία. Το <em>Σπασμένες Αγκαλιές</em> αποτελεί μεν μια καλοφτιαγμένη ταινία, αλλά δεν είναι πιστεύω ικανή να συναγωνιστεί άλλες ταινίες σύγχρονων κορυφαίων δημιουργών, ούτε τις παλιότερες δημιουργίες του ίδιου το Αλμοδόβαρ. Έχω παρατηρήσει ότι και οι δύο τελευταίες ταινίες του σκηνοθέτη (<em>Volver</em> και <em>Σπασμένες Αγκαλιές</em>) τελειώνουν με μία δραματική φράση – φράσεις οι οποίες θα ταίριαζαν γάντι στο στυλ των παλαιότερων δημιουργιών του, αλλά πλέον ακούγονται σαν να βγήκαν  άχαρα από ροζ μυθιστόρημα και να έρχονται σε αντίθεση με τη "νέα", μετα-σουρεάλ ωριμότητα του σκηνοθέτη. Όχι λοιπόν κάτι το αξιόλογο, ωστόσο αν δείτε τις <em>Σπασμένες Αγκαλιές</em> ο χρόνος σας θα περάσει ευχάριστα, πολύ καλύτερα σε σχέση με  την πλειονότητα των ταινιών που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2009.</font></p> <p align="justify"><font size="2">  <br /><strong>Προσωπική Αξιολόγηση:    4,5  / 11 </strong></font></p> <p align="justify"><font size="2"> </font></p> <p align="justify"><strong><font size="2"></font></strong></p> <p><font size="2"></font></p> <p><font size="2"></font></p> <p><font size="2"></font></p> <p><em><font size="2">Ακολουθεί ενδιαφέρον 3λεπτο βίντεο, όπου ο σκηνοθέτης μιλά για τον ρόλο της Penelope Cruz στην ταινία (στα αγγλικά, με υπότιτλους):</font></em></p> <div style="padding-bottom: 0px; margin: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; display: inline; float: none; padding-top: 0px" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:24f68015-3485-4a25-b3c1-49e21fc3a7ef" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="fe6524e0-265d-4e0a-be06-728eafb753ff" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=-c2hpzUaAc4&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1" target="_new"><img src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SunWjxsFUXI/AAAAAAAAA1M/3wghN05JJF0/video944e3963e27a.jpg?imgmax=800" style="border-style: none" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('fe6524e0-265d-4e0a-be06-728eafb753ff'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"425\" height=\"355\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.youtube.com/v/-c2hpzUaAc4&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1&hl=en\"><\/param><embed src=\"http://www.youtube.com/v/-c2hpzUaAc4&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1&hl=en\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"425\" height=\"355\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt=""></a></div></div></div> <p><font size="2"></font></p> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-43476105167083553742009-10-14T23:28:00.002+03:002009-11-04T13:21:32.127+02:00La Notte<p><em><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/StY0NJROhXI/AAAAAAAAA0A/bHmecGeS_uU/s1600-h/NotteCov%5B13%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="NotteCov" alt="NotteCov" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/StY0OAoEnXI/AAAAAAAAA0E/HQ3yxnQtunc/NotteCov_thumb%5B9%5D.jpg?imgmax=800" height="427" width="310" /></a> </em><em>«Μα κάθε φορά που ετοιμάζομαι να επικοινωνήσω με κάποιον, η αγάπη εξαφανίζεται.» <br />- Valentina (Monica Vitti) <br /> <br /> <br /></em></p> <p>Τίτλος: <strong>La Notte</strong> <strong>(Η Νύχτα)</strong></p> <p>Σκηνοθέτης: <strong>Michelangelo Antonioni</strong></p> <p>Παραγωγή: <b>1961 <br /> <br /> <br /></b></p> <p align="justify">Τι σκέφτονται άραγε οι ήρωες του Αντονιόνι όταν παρατηρούν τους άλλους ανθρώπους; H Lidia (Jeanne Moreau) περπατά μόνη στους άδειους δρόμους του Μιλάνου. Δεν γνωρίζουμε αν έχει κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Ένας εργάτης φαίνεται να τρώει το κολατσιό του ακουμπώντας την πλάτη του σε έναν τοίχο. Η Lidia σταματά για λίγα δευτερόλεπτα, τον παρατηρεί. Όταν αυτός γυρίσει και την κοιτάξει αυτή τον προσπερνά, μόνο και μόνο για να ξαναγυρίσει το κεφάλι της και να τον περιεργαστεί γι άλλη μια φορά. Ο λόγος άγνωστος. Τι συμβαίνει στο μυαλό και την ψυχή της ηρωίδας; Γιατί περιεργάζεται τον κόσμο, ακόμα και τον ίδιο τον σύζυγό της λες και βλέπει για πρώτη φορά άνθρωπο; Τι προσπαθεί να «διαβάσει»; Την ίδια νύχτα σε ένα κοσμικό πάρτι, στον κήπο βρίσκεται μια γάτα ανάμεσα στο πλήθος, στέκεται σαν στήλη άλατος, κοιτάζοντας έντονα ένα μικρό άγαλμα απέναντι της. «Κοιτάζει αυτό το άγαλμα όλη τη νύχτα», θα πει η οικοδέσποινα στη Lidia κάποια στιγμή αναφερόμενη στη γάτα. «Ποιος ξέρει τι σκέφτεται; Ίσως και να το περιμένει να ζωντανέψει... Οι γάτες είναι παράξενες...» Οι παραπάνω δύο σκηνές δεν διαρκούν παρά μόνο ελάχιστα δευτερόλεπτα, σε σημείο που ο θεατής μπορεί καν να μην τις προσέξει, αφού πρόκειται για λεπτομέρειες. Είναι όμως ακριβώς αυτές οι λεπτομέρειες μιας καθημερινής μέρας που συνήθως περνούν απαρατήρητες, αλλά εν τέλει ίσως και να είναι άμεσα συνδεδεμένες, αποτελώντας μυστηριώδεις αλλεπάλληλους υπαινιγμούς για την ύπαρξή μας, μέσα σε ένα δαιδαλώδες σύμπαν, το οποίο μπορεί να είναι το ένα και το αυτό είτε διαρκεί μία ολόκληρη ζωή, είτε απλά 24 ώρες.</p> <p align="justify">Το <em>La Notte</em> (που πράγματι διαδραματίζεται μέσα σε ένα 24ωρο) αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Αντονιόνι για την αποξένωση και έλλειψη επικοινωνίας στις ανθρώπινες σχέσεις: το <em>L' Avventura</em> (<em>Η Περιπέτεια</em>) είναι η πρώτη ταινία, ακολουθεί το <em>La Notte (Η Νύχτα)</em>, και η τριλογία κλείνει με το<em> L' Eclisse (H Έκλειψη)</em>, κριτική της οποίας <a href="http://cinessence.blogspot.com/2009/08/l-eclisse.html" target="_blank">μπορείτε να διαβάσετε εδώ</a>. Δύο είναι οι κεντρικοί ήρωες στην ταινία: Η προαναφερθείσα Lidia, τον ρόλο της οποίας υποδύεται εκφραστικότατα η Jeanne Moreau, και ο σύζυγός της, ο πετυχημένος συγγραφέας Giovanni Pontano (Marcello Mastroianni). Ταιριάζει γάντι στον Mastroianni ο ρόλος του γοητευτικού και μελαγχολικού, διανοούμενου γυναικοκατακτητή (!). Νομίζω ότι είναι από τις μεγαλύτερες ερμηνείες του, αφού κατά τη διάρκεια της ταινίας τα βάθη της προσωπικότητάς του ρόλου που υποδύεται παραμένουν ένα αίνιγμα: λατρεύει τις νυχτερινές εξορμήσεις και τις ωραίες γυναίκες, παρορμητικός, αλλά ταυτόχρονα βαθιά στοχαστικός, ενώ τα μάτια του προδίδουν μια κάποια μελαγχολία. Ο χαρακτήρας του συνοψίζεται με τα ίδια τα λόγια του σε μία μεταφορική ιστορία που διηγείται σε μία θαυμάστριά του: «Θα σου πω την ιστορία ενός ερημίτη, ενός διανοούμενου φυσικά, τρεφόταν μόνο με δροσοσταλίδες, μέχρι που έφτασε στην πόλη...όπου δοκίμασε κρασί και κατέληξε αλκοολικός.»</p> <p align="justify"><a href="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/StY0O8Uq0dI/AAAAAAAAA0I/f4lvQ1lqsIg/s1600-h/NotteFinale%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="NotteFinale" alt="NotteFinale" src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/StY0PhV5mQI/AAAAAAAAA0M/Okkch9MNA08/NotteFinale_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" height="235" width="503" /></a> </p> <p align="justify">Σε αντίθεση με τον Giovanni, η Lidia φαίνεται συνεχώς να αποφεύγει τον κόσμο. Και όταν έρχεται τελικά σε επαφή μαζί του προτιμά να τον παρατηρεί σιωπηλή. Η ταινία ξεκινά με το ζευγάρι να επισκέπτεται έναν ετοιμοθάνατο φίλο τους στο νοσοκομείο. Εκεί είναι η Lidia αυτή που δεν θα αντέξει την κατάσταση του ασθενούς και θα βγει έξω για να κλάψει. Ο σύζυγός της, αντιθέτως, όχι μόνο θα παραμείνει, αλλά αποχωρώντας από το νοσοκομείο δεν θα διστάσει να αφεθεί στα χάδια μιας ανεξέλεγκτης ασθενούς που θα τον παρασύρει στο δωμάτιό της. Με αυτή την μυστηριώδη και κάπως αρρωστημένη σκηνή ο Αντονιόνι μας προδιαθέτει για την συγκεχυμένη, παρορμητική προσωπικότητα του Giovanni και μας προετοιμάζει για τις επόμενες πράξεις του. <br /> <br />Καθώς η μέρα κυλά αργά, η Lidia θα περιπλανιέται στους δρόμους του Μιλάνου -αφού θα έχει πρώτα "δραπετεύσει" από μία αποπνικτική παρουσίαση του βιβλίου του Giovanni- παρατηρώντας αδιάκοπα σαν μικρό παιδί τα διάφορα μέρη και τον κόσμο που συναντά. Η φυγή της από την βιβλιοπαρουσίαση και η βόλτα που θα την οδηγήσει στο να διαλύσει τον καβγά μιας συμμορίας, τονίζουν τον τρόπο με την οποίο η ηρωίδα αρνείται να παραδεχθεί (ή να αποδεχθεί) την υποκρισία και την έλλειψη ανθρωπιάς γύρω της. Άραγε αποτελεί αφορμή για αυτή της την στάση η επίσκεψη στον ετοιμοθάνατο φίλο της ή την απασχολούσε κάτι βαθύτερο από πριν; <br /> <br /><a href="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/StY0QRzgMFI/AAAAAAAAA0Q/Slhtv_uwDGw/s1600-h/NotteDancer%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="NotteDancer" alt="NotteDancer" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/StY0RCy4YBI/AAAAAAAAA0U/v9Y2MIrsKy4/NotteDancer_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" height="371" width="326" /></a> <br />Η μέρα θα φύγει και τους δυο πρωταγωνιστές θα τους βρει η νύχτα μαζί με την απότομη απόφαση της ηρωίδας να δεχτεί την πρόταση για ένα κοσμικό πάρτι (κάτι που αρχικά είχε αρνηθεί). Το κλίμα της αποξένωσης που κυριαρχούσε στο πρώτο μισό της ταινίας, δεν φαίνεται να υποχωρεί στο δεύτερο μισό που διαδραματίζεται ανάμεσα σε πολλούς καλεσμένους, στους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, στο πάρτι της υπερπολυτελούς έπαυλης ενός εφοπλιστή. Οι δύο πρωταγωνιστές θα πάρουν διαφορετικούς δρόμους. Ο Giovanni θα επιχειρήσει να αναμειχθεί και να γνωρίσει νέο κόσμο. Η Lidia, από την άλλη, βρίσκεται την περισσότερη ώρα μόνη και αποφεύγει οποιαδήποτε γνωριμία. Ακόμα και όταν μία φίλη της της προτείνει να την συστήσει σε έναν γοητευτικό άνδρα, αυτή αρνείται πεισματικά και σηκώνεται να φύγει. Αν και η Lidia θα συναντήσει ξανά τυχαία τον ίδιο άνδρα, κι ενώ φαίνεται να της αρέσει, θα συνεχίσει να τρέχει μακριά του, σαν να θέλει να αποφύγει οποιαδήποτε έντονη σχέση, όχι μόνο μαζί του αλλά με οτιδήποτε ζωντανό. Ωστόσο, η ίδια η Lidia είναι αυτή που θα παροτρύνει τον Giovanni να γνωρίσει μία όμορφη καλλονή η οποία φαίνεται να πλήττει ολομόναχη μες στην έπαυλη όσο οι άλλοι διασκεδάζουν έξω στον κήπο. Αυτή η καλλονή που ακούει στο όνομα Valentina (Monica Vitti) θα υπάρξει το τρίτο σημαντικό πρόσωπο της ταινίας. Πολλά θα διαδραματιστούν σε αυτό το νυχτερινό πάρτι και δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω εδώ, αφού η μαγεία στις ταινίες του Antonioni έγκειται ακριβώς στην έλλειψη μιας συγκεκριμένης πλοκής, όπου ο θεατής θα περίμενε με αγωνία να δει την εξέλιξή της. <br /> <br /><a href="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/StY0Sie9hoI/AAAAAAAAA0Y/pfgA3GKYYUw/s1600-h/NotteTrois%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="NotteTrois" alt="NotteTrois" src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/StY0T0TAZYI/AAAAAAAAA0c/pglEPrVldFQ/NotteTrois_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" height="296" width="510" /></a> <br />Συγκεκριμένα, ο σκηνοθέτης αφήνει τον θεατή να εντρυφήσει στην απλή καθημερινότητα των δύο ηρώων του χωρίς να ανοίγει τελείως τα χαρτιά του για τις εμμονές που απασχολούν τους χαρακτήρες τους. Μέσα από λήψεις και τοποθετήσεις της κάμερας με γεωμετρική αυστηρότητα και ακρίβεια (τεχνικές που θα βρούνε την ωρίμανση τους στην <em>Έκλειψη</em>), θα κάνει παραλληλισμούς ανάμεσα στη διαμόρφωση του χώρου -άλλοτε άδειου και κενού και άλλοτε μες στο χάος του πλήθους και των αυτοκινήτων- και του ψυχισμού των ηρώων του. Πολύ έξυπνη και η χρήση του ήχου: στο πρώτο μισό της ταινίας ακούμε απειλητική φασαρία από ελικόπτερα, ρουκέτες, αυτοκίνητα, και σταδιακά, καθώς πέφτει η νύχτα, jazz μελωδίες θα αρχίσουν να συνθέτουν τη φιλάρεσκη ατμόσφαιρα των νυχτερινών γνωριμιών που ως συνήθως μυρίζουν προσδοκία. <br /> <br />Από τις ταινίες της τριλογίας, το <em>La Notte</em> είναι κατά τη γνώμη μου αυτή όπου η προσπάθεια του σκηνοθέτη να επικοινωνήσει με τον θεατή και να τον κάνει να νιώσει τα αόρατα ρεύματα της αποξένωσης είναι πιο διακριτική και ειλικρινής: τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι ανεπαίσθητα ακόμα και στον μυημένο σινεφίλ. Επιπλέον, είναι πιστεύω η ταινία που περιέχει περισσότερο συναίσθημα σε σχέση με τις υπόλοιπες δύο, αν και αυτό φυσικά αφήνεται στην ιδιοσυγκρασία του καθενός. Οι δύο κεντρικοί ήρωες, που στην πορεία γίνονται τρεις, φαίνονται να δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με τα άτομα που πραγματικά τους ενδιαφέρουν και πέφτουν θύματα παρορμητικών αποφάσεων και επιλογών: ο καθένας μοιάζει να βρίσκεται (ή να είχε βρεθεί) με το σωστό άτομο στο λάθος χώρο, τη λάθος στιγμή. Αυτό που αρχικά ξεκινά σαν μία συνάντηση όλο προσδοκία, συχνά καταλήγει να φαίνεται μάταιο και ρηχό. Πρόκειται για μία κατάσταση όχι πολύ διαφορετική από αυτήν που περιγράφει η όμορφη Valentina όταν εξομολογείται, «Ένιωθα δυστυχισμένη αυτή τη βραδιά, αλλά το παιχνίδι μας μου 'φτιαξε το κέφι, τώρα όμως η δυστυχία εισχωρεί πάλι μέσα μου σαν τη μελαγχολία ενός σκύλου.» <br /> <br /></p> <p></p> <p></p> <p></p> <p></p> <p><strong>Προσωπική Αξιολόγηση: 10 / 11 <br /><br /><br /></strong></p> <p align="center"><span style="font-size:78%;">Ο Giovanni (M. Mastroianni) με τη σύζυγό του Lidia (J. Moreau). Και η νύχτα μόλις έχει ξεκινήσει.</span> <br /></p> <p></p> <div style="margin: 0px auto; padding: 0px; width: 425px; display: block; float: none;" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:53e3a996-19db-4be1-a6a1-7a5c54daff90" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="c7debcde-abe0-4365-8657-0dd3e08b47b1" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=NPkzQJo9ByE&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1" target="_new"><img src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/StY0UZFK-6I/AAAAAAAAA0g/iXxWusAa-xw/video8a069cc6c43a%5B5%5D.jpg?imgmax=800" style="border-style: none;" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('c7debcde-abe0-4365-8657-0dd3e08b47b1'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"425\" height=\"355\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.youtube.com/v/NPkzQJo9ByE&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1&hl=en\"><\/param><embed src=\"http://www.youtube.com/v/NPkzQJo9ByE&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1&hl=en\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"425\" height=\"355\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt="" /></a></div></div></div>dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-7699688573910798472009-10-01T23:03:00.001+03:002009-11-04T13:29:19.624+02:00Αντίχριστος<p align="justify"> <a href="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SsUK3AT6bqI/AAAAAAAAAzM/HDMR6niCDvg/s1600-h/antiCov%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="antiCov" alt="antiCov" src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SsUK4acNXLI/AAAAAAAAAzQ/f8Y8w8hR70M/antiCov_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="500" height="272" /></a> </p> <blockquote> <p> </p> </blockquote> <p>Τίτλος: <strong>Antichrist (Αντίχριστος)</strong></p> <p>Σκηνοθέτης: <strong>Lars von Trier</strong></p> <p>Παραγωγή: <b>2009</b></p> <p align="justify"> <br />Η ταινία του Τρίερ δεν είναι τελικά τόσο κακή για τον ντόρο και το γιουχάισμα που προκάλεσε στις Κάννες. Για την ακρίβεια, πιστεύω ότι είναι καλύτερη από τις τελευταίες προσπάθειες του σκηνοθέτη (είμαι της άποψης ότι τίποτα δεν μπορούσε να πάει χειρότερα από το <em>Dancer in the Dark</em>). <br /> <br />Ας αρχίσω λοιπόν με τα θετικά… Η ταινία είναι χωρισμένη σε κεφάλαια και το πρώτο από αυτά με τίτλο “Εισαγωγή” ξεκινά με την υπνωτικά όμορφη άρια <em>Lascia ch'io pianga</em> από την όπερα <em>Rinaldo</em> του Χέντελ. Αυτή η εισαγωγή λοιπόν, προβάλλει σε αργή κίνηση και σε υπέροχα πλούσιες γκρίζες αποχρώσεις τους ήρωες της ταινίας να ερωτοτροπούν μέσα στο μπάνιο, όσο το μωρό τους βγαίνει από την κούνια του, ανοίγει το παράθυρο και κάνει βουτιά στο κενό. Είναι μία πολύ συμβολική σκηνή, υπέροχα δοσμένη από τον Τρίερ – ομολογώ ότι για μένα ήταν μία έκπληξη από τον σκηνοθέτη. Οι ήρωες δεν έχουν ονόματα, αλλά αναφέρονται ως Αυτός (He) και Αυτή (She) και τους ρόλους υποδύονται ο Willem Dafoe και η Charlotte Gainsbourg αντίστοιχα. Οπότε, αν μη τι άλλο, η ταινία ξεκινά με έναν μαγευτικό τόνο και συγχαρητήρια στον σκηνοθέτη για την έξοχη χρήση της άριας που ήδη έχει ως αποτέλεσμα να κάνει τον Χέντελ πιο γνωστό στο ευρύ κοινό (αρκετά κλιπάκια τις άριας στο YouTube έχουν σχόλια που αναφέρονται στην ταινία).</p> <p align="justify"><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SsUK5HhbmqI/AAAAAAAAAzU/VCKk98B67aA/s1600-h/antichristbw%5B6%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="antichristbw" alt="antichristbw" src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SsUK6OuqhjI/AAAAAAAAAzY/m7r6uMF_p4c/antichristbw_thumb%5B4%5D.jpg?imgmax=800" width="512" height="299" /></a> </p> <p align="justify">Παρόμοιες, υπέροχα φωτογραφημένες σκηνές κυριαρχούν συχνά μες στην ταινία, κυρίως πριν ή μετά κάποιο κεφάλαιο, προσδίδοντας της μία μυστηριακή, μαγευτική ατμόσφαιρα. Αυτό είναι κάτι καινούριο πιστεύω στην σκηνοθεσία του Τρίερ και μπράβο του πάλι γι αυτή του την εξέλιξη. <br /> <br />Κι εδώ ακριβώς –στην υπέροχη φωτογραφία- σταματούν και τα θετικά της ταινίας και ξεκινά… το σκηνοθετικό χάος! Για τις ερμηνείες δεν έχω να πω τίποτα πέρα από το ότι είναι αδιάφορες -- μου διαφεύγει ο λόγος που βραβεύτηκε η Gainsbourg στις Κάννες, αλλά υποθέτω ότι δεν υπήρχαν καλύτερες γυναικείες ερμηνείες. Άλλωστε οι ηρωίδες του Τρίερ περνούν πάντα από τέτοια βασανιστήρια –ωρύονται, χτυπιούνται, κλάινε- κάτι που δεν θα έπρεπε να είναι συνώνυμο με την καλή ερμηνεία, αλλά αντιθέτως με το εύκολο εφέ του δραματικού εντυπωσιασμού.</p> <p align="justify"><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SsUK7AYnQ2I/AAAAAAAAAzc/BRVozzMKpEo/s1600-h/antich2%5B6%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="antich2" alt="antich2" src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SsUK8OzmMEI/AAAAAAAAAzg/d8EhnCPAKPY/antich2_thumb%5B4%5D.jpg?imgmax=800" width="516" height="320" /></a> </p> <p align="justify">Το σενάριο είναι ελαφρύ, όχι ότι παίζει μεγάλο ρόλο, απλά δεν βγάζει και μεγάλο νόημα. Και σίγουρα δεν δικαιολογεί την απίστευτη μεταμόρφωση της ηρωίδας στο τελευταίο μισάωρο της ταινίας. Ακριβώς σε αυτό το μισάωρο ο σκηνοθέτης φαίνεται να ξεφεύγει. Η προβολή της βίας είναι αδικαιολόγητα ωμή. Προσωπικά, δεν θυμάμαι να έχω σοκαριστεί με τέτοιο τρόπο ξανά με ταινία! Και όλα αυτά γιατί; Θέλει να πει κάτι ο σκηνοθέτης; Λογικά ναι, αφού το ταξίδι μέχρι το φινάλε δεν έχει κάποια ουσία, ούτε πρόκειται για εμπειρία που πρέπει να ζήσει ο θεατή δίχως να αποκομίσει κάτι. Άλλωστε όλες οι ταινίες του Τρίερ είναι στρατευμένες προς πολύ συγκεκριμένα μηνύματα. <br /> <br />Για πρώτη φορά η οικουμενική επιτροπή στις Κάννες (υπεύθυνη για να βραβεύει ταινίες που προωθούν τις πνευματικές αξίες και ιδεώδη) έδωσε ένα “αντι-βραβείο” στον σκηνοθέτη γι αυτή του την ταινία. Συγκεκριμένα ο πρόεδρος της επιτροπής είπε, “Δεν μπορούμε να παραμείνουμε σιωπηλοί μετά από την επίδραση που έχει αυτή η  ταινία… Πρόκειται για την πιο μισογυνιστική ταινία από τον αυτοαποκαλούμενο καλύτερο σκηνοθέτη στον κόσμο”. Με το παραπάνω συμφωνώ: ο μισογυνισμός είναι διάχυτος στο τέλος της ταινίας. Βέβαια, ο κάθε θεατής μπορεί να ερμηνεύσει την ταινία διαφορετικά.</p> <p align="justify"><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SsUK9sApp3I/AAAAAAAAAzk/AEf8c_822Xw/s1600-h/antichristHouseFor%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="antichristHouseFor" alt="antichristHouseFor" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SsUK-8824HI/AAAAAAAAAzo/l79zcIZ8q6k/antichristHouseFor_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="523" height="232" /></a> </p> <p align="justify">Ο <em>Αντίχριστος</em> πρόκειται <em>πιθανώς</em> για μία ταινία φτιαγμένη με σκοπό να σοκάρει και να εντυπωσιάσει. Δύο λόγοι με ωθούν –όπως και αρκετούς κριτικούς- σε αυτό το συμπέρασμα: οι δύο απίστευτα σοκαριστικές σκηνές που φαίνεται λες και βγήκαν ξαφνικά από άλλο είδος ταινίας, καθώς και η αφιέρωση στο τέλος (περισσότερα γι αυτήν παρακάτω). Ο ίδιος ο Τρίερ σε συνέντευξη του δήλωσε ότι σκηνοθέτησε την ταινία ως ένα είδος θεραπείας, μετά το τέλος της ψυχοθεραπείας του – η τελευταία αποτέλεσμα της κατάθλιψης που τον ταλαιπωρούσε τελευταία. Ωραία όλα αυτά, αλλά εμείς ως κοινό τι του φταίμε; Δήλωσε, επίσης, ότι είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης του κόσμου και ότι ενδιαφέρεται να φτιάχνει ταινίες, όπως ο ίδιος είπε, “για να υπερασπιστώ μία ιδέα που δεν είναι δικιά μου. Έτσι για παράδειγμα θα έκανα μία ταινία όπου θα έδειχνα την ανθρώπινη πλευρά του Χίτλερ. Αυτό θα ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα”.</p> <p align="justify"><a href="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SsUK_kbqQwI/AAAAAAAAAzs/acsXZ8aYUm4/s1600-h/antiAni%5B6%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="antiAni" alt="antiAni" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SsULAnXXufI/AAAAAAAAAzw/qvTV-68isJs/antiAni_thumb%5B4%5D.jpg?imgmax=800" width="525" height="306" /></a>  <br />Το πιο παράδοξο από όλα; Στο τέλος της ταινίας ο σκηνοθέτης αφιερώνει την ταινία στον Ταρκόφσκι! Ένδειξη, όπως είπαν κάποιοι ότι δεν θέλει να πάρουμε την ταινία στα σοβαρά, αλλά πως απλά προσπαθεί να προκαλέσει (φυσικά μπορείτε να διαφωνήσετε με αυτό). Κι αυτό γιατί ο Ταρκόφσκι και οι ταινίες του μες στην ποίηση, τον ανθρωπισμό και την υπερβατικότητα, βρίσκονται στους αντίποδες των ταινιών του Τρίερ. Από ότι έχω διαβάσει, πράγματι ο Ταρκόφσκι είναι ο “Θεός” του Τρίερ, και σύμφωνα με όσα είπε ο Τρίερ όταν έδειξε στον Ταρκόφσκι την πρώτη του ταινία, ο τελευταίος την αποδοκίμασε!</p> <p align="center"><a href="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SsULByvtyxI/AAAAAAAAAz0/VZJXldgK-zo/s1600-h/antistaff%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="antistaff" alt="antistaff" src="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SsULDCfbR0I/AAAAAAAAAz4/ndNFvGXApj4/antistaff_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" width="453" height="301" /></a><em> Ο σκηνοθέτης πλαισιωμένος από τους δύο πρωταγωνιστές.</em></p> <p align="justify"> <br />Για να ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν: ο <em>Αντίχριστος</em> είναι καλύτερη από τις πρόσφατες ταινίες του Τρίερ. Έχει όμορφη φωτογραφία και οι ηθοποιοί ερμηνεύουν τους ρόλους τους ελαφρώς πιο πειστικά. Προσπαθώντας να ενσωματώσει τη φύση και τα ζώα στο σενάριο, συχνά το καθιστά γελοίο, χωρίς εξηγήσεις, ούτε καν νύξεις που να βγάζουν έστω κάποιο νόημα (βλ. αναφορά σε μάγισσες). Οι ερμηνείες αν και καλύτερες, όπως είπα, από προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, παραμένουν απλά μέτριες. Με απλά λόγια, η ταινία δεν έχει λόγω ύπαρξης: “Το σενάριο φαίνεται να γράφτηκε απλά και μόνο για να δικαιολογήσει δύο από τις πιο σοκαριστικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά”, όπως λεει η <a href="http://www.timesonline.co.uk/tol/comment/columnists/guest_contributors/article6721117.ece" target="_blank">κριτικός των Times Wendy Ide</a>. Κάποιοι φαν βιάστηκαν να μιλήσουν για αριστούργημα. Όπως όμως αρκετοί κριτικοί έχουν επισημάνει η ταινία είναι υπερβολικά αμφίσημη και διφορούμενη για να θεωρηθεί σπουδαίο κινηματογραφικό έργο. Η άποψη μου; Δείτε την απλά για τα ωραία πλάνα, την άρια του Χέντελ και για να διασκεδάσετε με την προκλητικότητα του σκηνοθέτη. Γι αυτό άλλωστε και ο σχετικά καλός βαθμός μου, παρ’ όλη την παλαβομάρα της ταινίας αυτής! <br /> <br /><strong>Προσωπική Αξιολόγηση:    2,5 / 11 <br /></strong></p> <p align="justify"><font size="1" face="Arial">Ακολουθεί ένα πολύ ενδιαφέρον κλιπάκι που δείχνει την πορεία της ταινίας στις Κάννες (συμπεριλαμβανόμενης και της ενδιαφέρουσας συνέντευξης τύπου όπου ο Τρίερ αυτοαποκαλείται ο καλύτερος σκηνοθέτης στον κόσμο).</font> <br /></p> <div style="padding-bottom: 0px; margin: 0px auto; padding-left: 0px; width: 425px; padding-right: 0px; display: block; float: none; padding-top: 0px" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:5fb4a63a-b051-461b-9bda-1a995d4902d4" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="427ae61a-993c-452a-81b6-b8ebfbfef86f" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=-hIO0CgswWk&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1" target="_new"><img src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SsULD_XOZsI/AAAAAAAAAz8/Bbt-TwnudAU/video3fefcddf390b%5B8%5D.jpg?imgmax=800" style="border-style: none" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('427ae61a-993c-452a-81b6-b8ebfbfef86f'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"425\" height=\"355\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.youtube.com/v/-hIO0CgswWk&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1&hl=en\"><\/param><embed src=\"http://www.youtube.com/v/-hIO0CgswWk&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1&hl=en\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"425\" height=\"355\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt=""></a></div></div></div> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com31tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-37328998194659161032009-09-22T21:04:00.001+03:002009-11-04T13:21:32.127+02:00Såsom i en spegel<blockquote> <p> </p> <p><a href="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SrkRjk5bjPI/AAAAAAAAAyg/zRkW0EEb0zc/s1600-h/glasscover6.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="glasscover" alt="glasscover" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SrkRkU9I0FI/AAAAAAAAAyk/D_jJv0jPY8Q/glasscover_thumb4.jpg?imgmax=800" width="288" height="397" /></a></p> </blockquote> <p> </p> <p>Τίτλος: <strong>Såsom i en spegel (Μέσα από τον Σπασμένο Καθρέφτη)</strong></p> <p>Σκηνοθέτης: <strong>Ingmar Bergman</strong></p> <p>Παραγωγή: <b>1961</b></p> <p><b> <br /></b></p> <p align="justify">Να και κάτι που δεν βλέπουμε συχνά: στην ταινία αυτή, ο Θεός φανερώνεται στην κεντρική πρωταγωνίστρια! Σας φαίνεται ενδιαφέρον; Διαβάστε παρακάτω η καλύτερα δείτε την ταινία. <br /> <br />Το «Μέσα από τον Σπασμένο Καθρέφτη» σηματοδοτεί την έναρξη της δεύτερης κινηματογραφικής περιόδου του Μπέργκμαν και ταυτόχρονα αποτελεί την πρώτη ταινία της «Τριλογίας της Σιωπής (του Θεού)». Όπως και οι υπόλοιπες δύο ταινίες της τριλογίας («Χειμερινό Φως» και «Η Σιωπή») έχουν παρομοιαστεί με έργα δωματίου (όπως και στη μουσική και στο θέατρο) λόγω της αμεσότητας τους, τη χρήση μίας βασικής ομάδας ηθοποιών, τη διαδραμάτιση σε συγκεκριμένη χρονική διάρκεια κτλ. Γι αυτό και η συγκεκριμένη ταινία έχει τέσσερις πρωταγωνιστές και περιορίζεται στο πανέμορφο νησί Φάρο μέσα σε ένα 24ωρο. <br /> <br />Παρακολουθούμε την άφιξη ενός πατέρα, καταξιωμένου συγγραφέα,  στο νησί Faro το καλοκαίρι, όπου εκεί βρίσκονται στο εξοχικό τους τα δύο του παιδία,  η Κάριν και ο Μίνους μαζί με τον σύζυγο της πρώτης. Το κεντρικό πρόσωπο εδώ είναι η Κάριν  η οποία βυθίζεται σταδιακά στη σχιζοφρένεια και την οποία υποδύεται  <strong>ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ό-τ-α-τ-α</strong> η Harriet Andersson. Η ταινία εξερευνά τις σχέσεις των τεσσάρων αυτών ανθρώπων επιχειρώντας έμμεσα μία σπάνια διείσδυση στον ψυχισμό τους. Ο Μπέργκμαν, έτσι, μας ξεδιπλώνει αργά  την εφηβική αφύπνιση της σεξουαλικότητας του Μίνους, την ανιδιοτελή αγάπη του Μάρτιν, συζύγου της Κάριν και πρόθυμο να θυσιαστεί για χάρη της, τον απόμακρο πατέρα που δεν διστάζει να εκμεταλλευτεί την ασθένεια της κόρης του, και φυσικά την ίδια την Κάριν. Αυτό το πολυσύνθετο ψυχογράφημα γίνεται με έναν τόσο φυσικό και άμεσο τρόπο όπως μόνο ο Μπέργκμαν καταφέρνει, κι εδώ δεν υπερβάλλω. Οποιοσδήποτε άλλος σκηνοθέτης επιχειρούσε το remake της ταινίας θα αποτύγχανε παταγωδώς. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος…</p> <p align="justify"> <a href="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SrkRlFDhFlI/AAAAAAAAAyo/wEjaqKjqSUE/s1600-h/stairs5.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="stairs" alt="stairs" src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SrkRmKgY4FI/AAAAAAAAAys/vRQqHb2lZXE/stairs_thumb3.jpg?imgmax=800" width="443" height="320" /></a> </p> <p align="justify">Πρώτα απ’ όλα έχουμε τον μοναδικό Sven Nykvist ως διευθυντή φωτογραφίας να μας δίνει μάλλον την καλύτερη δουλειά του σε ταινία του Μπέργκμαν. Η κινηματογράφησή του λειτουργεί σε δύο κυρίως επίπεδα: στο πρώτο επίπεδο πρόκειται για την κινηματογράφηση των προσώπων καθαυτών, είτε βρίσκονται σε πρώτο πλάνο μόνα τους, είτε απεικονίζονται στο ίδιο πλάνο σε ζευγάρια (τυπικό πλάνο του σκηνοθέτη σε όλο σχεδόν το έργο του). Ο φωτισμός του κάθε προσώπου φαίνεται να προέρχεται από διαφορετική πηγή κι αυτό γιατί μαζί με τον Μπέργκμαν, ο Nykvist καταφέρνει να περάσει στον θεατή τη διάθεση και τον εσωτερικό κόσμο των πρωταγωνιστών, απλά αλλάζοντας τον φωτισμό του προσώπου τους. Παρατηρήστε, π.χ., πως συχνά η Κάριν φαντάζει απόκοσμα χλωμή, σαν να βγήκε από το «παραμύθι» που μας περιγράφει λεκτικά όποτε την πιάνουν οι νευρικές κρίσεις της. Στο δεύτερο επίπεδο ο φωτισμός αφορά τα τοπία, κι εδώ έχουμε να κάνουμε με το παιχνίδι ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, με κύρια συστατικά τη νυχτερινή θάλασσα, το φεγγάρι και τον μεταμεσονύκτιο ήλιο που κυριαρχεί στις όμορφες σκανδιναβικές χώρες το καλοκαίρι  (και στην περίπτωση της ταινίας, προσθέτει μία σαγηνευτικά παραμυθένια ατμόσφαιρα, όπως εισχωρεί από τα παράθυρα). Δεν θα ήταν υπερβολή να πως ότι η χρήση του φωτός το καθιστά τον πέμπτο πρωταγωνιστή της ταινίας. </p> <p align="justify"><a href="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SrkRmkPuVJI/AAAAAAAAAyw/DXlFnV0JRjY/s1600-h/glass26.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="glass2" alt="glass2" src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SrkRnRJ5f_I/AAAAAAAAAy0/j66kdZUsf9A/glass2_thumb4.jpg?imgmax=800" width="415" height="316" /></a> <br />Τώρα για τις ερμηνείες να πούμε ότι είναι το είδος της ερμηνείας που δεν συναντάς στο Χόλυγουντ. Συχνά ακούμε να κερδίζει το Όσκαρ ερμηνείας ο τάδε ηθοποιός για τον τάδε ρόλο και πιστεύουμε ότι πρόκειται για κάτι το ξεχωριστό. Για τον θεατή όμως που έχει δει Μπέργμαν, τα Όσκαρ ερμηνείας του Χόλυγουντ φαντάζουν γελοία. Και οι τέσσερις πρωταγωνιστές ερμηνεύουν τους ρόλους τους με τον πιο πειστικό τρόπο, με αποκορύφωση την Harriet Andersson που σε αφήνει άφωνο. Συχνά βλέπουμε τους πρωταγωνιστές να κοιτούν το κενό ή να βλέπουν τα άτομα απέναντί τους σαν προσπαθούν να τα διαπεράσουν, στην περίπτωση του Μπέργκμαν όμως (και κυρίως σε αυτή την ταινία) αυτό που ουσιαστικά επιχειρούν οι τέσσερις χαρακτήρες της ταινίας να κάνουν κοιτάζοντας το κενό, είναι μία μάταιη απόπειρα να κοιτάξουν πιο βαθειά μέσα τους.</p> <p align="justify"><a href="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SrkRoPYGZ0I/AAAAAAAAAy4/Iv4I-x7d92M/s1600-h/glass14.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto" title="glass1" alt="glass1" src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SrkRoxMHuFI/AAAAAAAAAy8/kjwu5qtrOgo/glass1_thumb4.jpg?imgmax=800" width="450" height="327" /></a> <br />Επιστρέφοντας πίσω στο σενάριο της ταινίας, νομίζω μου επιτρέπεται να μιλήσω λίγο παραπάνω γι αυτό χωρίς να αποκαλύψω πολλά…  Καταρχήν να πω ότι η ταινία ξεκινά με μία βαθειά ερμηνεία της 2ης σουίτας για τσέλο του Μπαχ που φαίνεται να ταιριάζει με τον εσωτερικό κόσμο και τον πόνο της Κάριν, ο οποίος πρέπει να πούμε ότι ξεδιπλώνεται αργά και φαίνεται να εκδηλώνεται αργά μες στη νύχτα, όταν ο μεταμεσονύκτιος ήλιος λάμπει απαλά ακόμα (στην ταινία η θάλασσα φαίνεται φωτισμένη μέσα από ένα ανοικτό παράθυρο σε διάφορα δωμάτια του σπιτιού, και η φυτογραφική ατμόσφαιρα είναι τέτοια που πραγματικά είναι λες και νιώθεις την υγρή καλοκαιρινή αύρα). Το ξύπνημα της Κάριν μες στη νύχτα ξεκινά από έναν τρομακτικό ήχο κάποιου πουλιού και συνεχίζεται στην εγκαταλελειμμένη σοφίτα (το ισχνό φως να διαπερνά το σκοτάδι συνεχώς) όπου ακούει φωνές να την καλούν μέσα στον τοίχο: στον απόκρυφο αυτό κόσμο της –όπως η ίδια θα μας περιγράψει- είναι μέρος μιας ομάδας ανθρώπων που γονατισμένοι περιμένουν να ανοίξει η πόρτα και να εμφανιστεί ο… Θεός!!! Η πόρτα θα ανοίξει κάποια στιγμή και ο Θεός θα εμφανιστεί στην Κάριν στην κλιμάκωση της ταινίας. (Αν θέλετε λοιπόν να Τον δείτε κι εσείς όπως φανερώθηκε στον Μπέργμαν και την Κάριν δεν έχετε παρά να δείτε την ταινία!) <br /> <br />Ένα παράξενο συναίσθημα με κάνει να θέλω να γράψω τόσα πολλά γι αυτή την ταινία, αλλά από την άλλη ο σεβασμός μου για τέτοια έργα τέχνης δεν μου το επιτρέπει. Ναι, για τόσο μεγάλο έργο πρόκειται. Το «Μέσα από το Σπασμένο Καθρέφτη» βρίσκει τον Μπέργκμαν αλλά και τον κινηματογράφο στο απόγειό του. Η ταινία είναι άριστη από όλες τις πλευρές, υπενθυμίζοντάς μας την αναγκαιότητα της Τέχνης απέναντι στη ματαιοδοξία της ανθρώπινής ύπαρξής μας. <br /></p> <p><strong>Προσωπική Αξιολόγηση:    10 / 11</strong></p> <p align="justify"> <br /><em>Το γελοίο αμερικάνικο τρέιλερ ήταν το μοναδικό δυστυχώς που βρήκα:</em></p> <div style="padding-bottom: 0px; margin: 0px auto; padding-left: 0px; width: 425px; padding-right: 0px; display: block; float: none; padding-top: 0px" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:55363824-7e20-41aa-ab46-648d44688252" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="13fd844c-2279-4244-8500-6f4e91c82123" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=dwu80rk5xds&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1" target="_new"><img src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SrkRporI4KI/AAAAAAAAAzA/jPUQKPd900s/video4fad3526bd45%5B3%5D.jpg?imgmax=800" style="border-style: none" galleryimg="no" onload="var downlevelDiv = document.getElementById('13fd844c-2279-4244-8500-6f4e91c82123'); downlevelDiv.innerHTML = "<div><object width=\"425\" height=\"355\"><param name=\"movie\" value=\"http://www.youtube.com/v/dwu80rk5xds&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1&hl=en\"><\/param><embed src=\"http://www.youtube.com/v/dwu80rk5xds&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1&hl=en\" type=\"application/x-shockwave-flash\" width=\"425\" height=\"355\"><\/embed><\/object><\/div>";" alt=""></a></div></div></div> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-78358267885769860282009-09-22T20:57:00.001+03:002009-11-04T13:29:32.796+02:00Inglourious Basterds<p align="justify"> </p> <p align="justify">Λέω ΟΚ θα δω άλλη μία διασκεδαστική ταινία του Ταραντίνο και προετοιμάστηκα για μία χαλαρή βραδιά με ποπ κορν διαίτης και κόκα-κόλα light. Που να ξέρω τι με περιμένει;;; Από τις πιο ανέμπνευστες και προσβλητικές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια -- χωρίς υπερβολή. Γι αυτό και το ανεπίσημο review στο blog μου.</p> <p align="justify">Η ταινία ξεκινά με κακόγουστη παραλλαγή του Fur Elise να ακούγεται στη γαλλική εξοχή κι εδώ να πω ότι βρήκα το soundtrack πιο αλαλούμ και από την πλοκή της ταινίας και τα αμέτρητα κενά στο σενάριο. (Πηγαίνοντας στο imdb θα διαπιστώσετε ότι σπάνια μία ταινία έχει τόσα λάθη, ανακρίβειες και κενά στο σενάριο όσο το Inglourious Basterds.) Έπειτα οι κακόγουστες σκηνές διακατέχονται η μία την άλλη. Χωρίς προειδοποίηση ο θεατής βλέπει τον Brad Pitt (η πιο άσχημη του ερμηνεία;) και την παρέα του να αφαιρούν τα σκαλπ των ναζί, σε μία σκηνή που προκαλεί αναγούλα, είναι περιττή και απευθύνεται σε 18χρονους φαν των σπλάττερ. Κανείς σοβαρός σινεφίλ δεν θα μπορούσε να εγκρίνει την ωμότητα αυτή της φρικαλέας σκηνής και από τις λίγες φορές που αναγκάζομαι και τάσσομαι είμαι υπέρ λογοκρισίας στην τέχνη όταν πρόκειται για τόσο κακόγουστες σκηνές χωρίς λόγο ύπαρξης. Με παρόμοιο τρόπο, η σκηνή στο κελάρι περιέχει μία συζήτηση για ουίσκι όπου ο διάλογος αγγίζει τα όρια σαπουνόπερας. Η σκηνή όπου ο Landa (Cristoph Waltz) τρώει ανάγωγα στο εστιατόριο είναι απίθανη και η συμπεριφορά του αδικαιολόγητη για ανώτερο στέλεχος (στην Ελλάδα στην σχολή Ευελπίδων από τις κατώτερες βαθμίδες μαθαίνουν να τρώνε σωστά) και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εκλεπτυσμένη συμπεριφορά που έδειξε στην αρχή της ταινίας. Η σκηνή προς το τέλος όπου η πρωταγωνίστρια βάφεται μπροστά από τον καθρέφτη θυμίζει διαφήμιση των 80s για μάσκαρα. Σταματάω όμως με τις ανακρίβειες, όπως είπα υπάρχει ολόκληρη λίστα στο imdb για όποιον ενδιαφέρεται, απλά ας πάει στο τμήμα με τίτλο “goofs”.</p> <p align="justify">Οι ερμηνείες από κακές ως μέτριες. Το σενάριο γεμάτο κενά και λάθη. Η σκηνοθεσία ίσως η χειρότερη του Ταραντίνο μέχρι σήμερα. Μία ταινία όπου για άλλη μια φορά οι Αμερικάνοι φαντάζουν πιο πολιτισμένοι και ως σωτήρες του πλανήτη. Ενώ οι Ευρωπαίοι παρουσιάζονται ως καρικατούρες (η συνάντηση στο γαλλικό καφέ εμπεριέχει όλα τα δυνατά κλισέ για την μποέμ γαλλική ζωή), κάθε φορά που ένας Αμερικάνος εξολοθρευτής εμφανίζεται ακούγεται επική η μουσική. (Και όχι δεν είμαι προκατειλημμένος, αντιθέτως θαυμάζω την Αμερική).</p> <p align="justify">Βαθμολογώ με μείον ταινίες που όχι μόνο είναι κακής ποιότητας, αλλά μπορούν να είναι είτε προσβλητικές για την νοημοσύνη και το ήθος του θεατή και των ανθρώπινων αξιών, είτε επικίνδυνες για την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Τo Inglourious Basterds πιστεύω ανήκει και στις δύο τελευταίες κατηγορίες, γι αυτό και δεν θα γράψω άλλο για αυτό. Ταινία για ηλικίες 15-20 ίσως (και άκρως επικίνδυνη η προβολή της σε άτομα τέτοιας ηλικίας). Είναι σαν ο σκηνοθέτης να φτύνει την Τέχνη και το αξίωμά της κατάμουτρα και να κινηματογραφεί απλά ένα τρίτης διαλογής προϊόν με το προσωπικό του στυλ.  <br /></p> <p align="justify"><strong>Προσωπική Αξιολόγηση:   -7/11</strong></p> <p align="justify"><strong> <br />ΠΡΟΣΟΧΗ</strong>: Ταινία επικίνδυνη, για όλες τις ηλικίες (από άποψη βίας, ρατσισμού και ιστορικής ανακρίβειας). Προτείνονται αντί αυτού -αν ενδιαφέρεστε για πρόσφατη σοβαρή τέχνη που καταπιάνεται με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο- από ταινίες <em>Η Κάθοδος</em> (Der Untergang) του Hirschbiegel και από βιβλία οι <em>Ευμενίδες</em> του Λίττελ (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη).</p> <p align="justify"><em>ΥΓ. Για όσους πιστεύουν ότι είμαι υπερβολικός ας διαβάσουν και κριτικές καταξιωμένων κριτικών στο εξωτερικό όπως της <a href="http://www.guardian.co.uk/film/2009/aug/19/inglourious-basterds-review-brad-pitt-quentin-tarantino">Guardian</a>,  των <a href="http://movies.nytimes.com/2009/08/21/movies/21inglourious.html">New York Times</a>, των <a href="http://entertainment.timesonline.co.uk/tol/arts_and_entertainment/film/film_reviews/article6804156.ece">Times</a> και αυτή του <a href="http://www.newyorker.com/arts/critics/cinema/2009/08/24/090824crci_cinema_denby">New Yorker</a> (βέβαια ότι στην Ελλάδα τέτοιες ταινίες θεοποιούνται από το κοινό λέει πολλά και για την παιδεία του Έλληνα θεατή αλλά και για την ποιότητα της ταινίας). Τέλος, πριν κάποιος μου πει πάλι ότι δεν κατάλαβα την ταινία, η απάντηση μου είναι: δεν υπάρχει κάτι να καταλάβω – η ταινία είναι βατή παρά το πανζουρλισμό και τα σεναριακά λάθη.</em></p> dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-70737911036429790962009-08-20T18:50:00.006+03:002009-11-04T13:23:08.201+02:00L’ Eclisse<p align="justify" style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/So2i1jLpUFI/AAAAAAAAAts/2XmoKmYZRfw/s1600-h/eclisseP%5B1%5D.jpg"><img style="margin: 0px 50px 0px 0px; display: inline;" title="eclisseP" alt="eclisseP" src="http://lh4.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/So2i2SFluqI/AAAAAAAAAtw/THnN40aNw_k/eclisseP_thumb.jpg?imgmax=800" align="left" height="426" width="306" /></a></span> </p> <p style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"> </span></p> <p style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"> </span></p> <p style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"><em>“Δύο άνθρωποι δεν θα έπρεπε να γνωρίζονται πολύ καλά αν θέλουν να ερωτευθούν. ..Αλλά τότε ίσως να είναι καλύτερα να μην ερωτευθούν καν…”</em></span></p> <p style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;">Vittoria (Monica Vitti), απευθυνόμενη στον Piero (Alain Dellon)</span></p> <p style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"> </span></p> <p style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"> </span></p> <p style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"> </span></p> <p style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"> </span></p> <p style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span></p><p style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;">Τίτλος: <b>L’ Eclisse (H Έκλειψη)</b></span></p> <p style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;">Σκηνοθέτης: <b>Michelangelo Antonioni</b></span></p> <p style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;">Παραγωγή: <b>1962<br /><br /></b></span></p> <p align="justify" style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;">Δεν δημιουργούνται πλέον τέτοιες ταινίες. Και για να μην γίνομαι υπερβολικός: δημιουργούνται, αλλά ίσως από 2-3 σκηνοθέτες μόνο, αραιά και που. Το L’Eclisse του Αντονιόνι ανήκει στην (ανεπίσημη) τριλογία που σκηνοθέτησε στις αρχές του ‘60, με θέμα την αποξένωση των ανθρώπινων σχέσεων και την έλλειψη επικοινωνίας. Επίκαιρο θέμα δεν θα έλεγα ότι είναι, αφού το ζήτημα της έλλειψης επικοινωνίας υπήρχε ανέκαθεν στην ιστορία της ανθρωπότητας και δεν συνιστά αυξανόμενο φαινόμενο όπως δείχνουν τα σημάδια των καιρών (τεχνολογία, παγκοσμιοποίηση, καπιταλισμός, κτλ.) και όπως είναι της μόδας να πιστεύουμε. Ίσως απλά ο άνθρωπος να είναι γεννημένος ως ον ανίκανο να επικοινωνήσει ουσιαστικά με άλλα ανθρώπινα όντα, και να είναι ένας από τους στόχους του να επιτύχει αυτή την επικοινωνία με απώτερο σκοπό την πνευματική του ανάπτυξη.<br /><br />Ας μιλήσω όμως και για την ταινία καθαυτή. Οι τίτλοι ξεκινούν με χαρούμενη χορευτική μουσική να τους συνοδεύει, μέχρι που η ίδια μελωδία σταδιακά σβήνει για να αντικατασταθεί από απόκοσμους, μυστηριώδεις ήχους πιάνου. Η ταινία ξεκινά και βλέπουμε ένα πανέμορφο ζευγάρι μέσα στο μοντέρνο διαμέρισμα τους, σε ένα πλούσιο προάστιο της Ρώμης: την όλο χάρη Vittoria (Monica Vitti) με τον πολύ γοητευτικό Riccardo (Francisco Rabal). Μετά βίας ανταλλάσσουν ορισμένες κουβέντες και αναφέρονται σε μία συζήτηση που φαίνεται να κράτησε όλο το βράδυ και που οδήγησε την Vittoria στην απόφαση της να χωρίσουν. Το παραπάνω το διαπιστώνει ο θεατής με τον πιο παράξενο τρόπο, αφού οι ήρωες πλανώνται στον χώρο χωρίς να κοιτάνε ο ένας τον άλλον, μιλάνε ελάχιστα ως καθόλου και η κάμερα του Αντονιόνι διαλέγει παράξενες, γεωμετρικές οπτικές γωνίες για να μας αποδώσει την απόσταση μεταξύ τους. Χαρακτηριστική (και άκρως εντυπωσιακή) είναι μία σκηνή όπου η Vittoria παρατηρεί τον Riccardo να κάθεται σε μία καρέκλα στο γραφείο εντελώς ακίνητος, με στητά όρθια την πλάτη και τα χέρια ακουμπισμένα στα πόδια του, σαν άγαλμα κυριολεκτικά, να κοιτά μπροστά το κενό. Η Vittoria περνά από μπροστά του και ο ίδιος δεν ανοιγοκλείνει καν τα βλέφαρα, είναι λες και ζει σε ένα δικό του χωροχρόνο τη στιγμή εκείνη. Τότε η Vittoria πηγαίνει στο διπλανό δωμάτιο, κοιτάζεται στον καθρέφτη και με φρίκη κρύβει το πρόσωπο της σαν να θέλει να ξεφύγει. “Με αγαπάς; Πότε έπαψες να μ’αγαπάς;”, θα ρωτήσει κάποια στιγμή ο Riccardo σαν να ξυπνάει από το κώμα του, όπου η Vittoria θα του απαντήσει δύο φορές, “Δεν ξέρω.”</span></p> <p align="justify" style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"><br /><a href="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/So2i3HuAQ2I/AAAAAAAAAt0/iTeVvyI3RM0/s1600-h/1962monicavittiealaindelonsulsetdile.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="1962-monica-vitti-e-alain-delon-sul-set-di-l-eclisse-11018" alt="1962-monica-vitti-e-alain-delon-sul-set-di-l-eclisse-11018" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/So2i4AIJKZI/AAAAAAAAAt4/_LHz_GLbiHI/1962monicavittiealaindelonsulsetdile%5B2%5D.jpg?imgmax=800" height="321" width="498" /></a></span> </p> <p align="justify" style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"><br />Η παραπάνω σκηνή άνετα μπορεί να αποδώσει το κλίμα που διέπει αυτή την αριστουργηματική ταινία-μελέτη πάνω στις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις. Κι ας μην προσπαθεί ο Αντονιόνι να μας δώσει στοιχεία για το τι πραγματικά συμβαίνει, τις αιτίες αυτής της αποξένωσης.<br /><br />Η ταινία βέβαια έχει και τα θορυβώδη και πληθωρικά τμήματά της και αυτά λαμβάνουν μέρος στο χρηματιστήριο της Ρώμης, όπου παρακολουθούμε εκατοντάδες κόσμο να κάνει τις συναλλαγές των μετοχών του μέσα σε ένα κλίμα που πιο πολύ ζούγκλα θυμίζει παρά οργανωμένο χώρο όπου συναλλάσσονται άνθρωποι. Ο κόσμος φαίνεται να βάζει τα δυνατά του για να κερδίσει την περιουσία του, ένα αδιάκοπο παιχνίδι που ούτε ο θάνατος δεν σταματά (όπως με πολύ ωραίο τρόπο μας παρουσιάζει ο Αντονιόνι σε μια σκηνή). Παραδόξως, όταν αφορά τα προσωπικά κέρδη του, ο άνθρωπος φαίνεται να βάζει τα δυνατά του να επικοινωνήσει με τους άλλους, κάτι που δεν ισχύει στον ίδιο χώρο και στην ίδια στιγμή, όταν δεν υπάρχει το προσωπικό όφελος. Έτσι και η αδυναμία της μητέρας της Vittoria να την ακούσει και να την καταλάβει.<br /><br />Ο άλλος μεγάλος πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο επίσης γοητευτικός Alain Dellon στο ρόλο του χρηματιστή Piero, που όπως του λέει και η Vittoria σε κάποια στιγμή φαίνεται να μη μπορεί να σταθεί ακίνητος ούτε για ένα λεπτό, αφού τέτοια είναι η δουλειά του στον αγχωτικό τομέα των χρηματιστηριακών συναλλαγών. Ο ίδιος ένας αδίστακτος playboy (δεν θα αργήσει να παρατήσει κυριολεκτικά στον δρόμο την κοπέλα με την οποία βγαίνει, μόνο και μόνο επειδή άλλαξε το χρώμα των μαλλιών της), που όμως έχει την ικανότητα και την ανάγκη να αγαπήσει. Ο κόσμος του Piero είναι ένας κόσμος τόσο ξένος για την Vittoria. Η εμμονή του Αντονιόνι με το ξένο είναι διάχυτη σε αυτή του την ταινία. Κάποια στιγμή, αφού έχει χωρίσει με τον Riccardo, η Vittoria θα επισκεφθεί μία γειτόνισσα από την Κένυα. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι της τελευταίας πραγματικά μεταφέρει τον θεατή σε μία άλλη ήπειρο, με αποκορύφωμα τον ξέφρενο αφρικανικό χορό της Vittoria, μασκαρεμένη σαν ιθαγενής.<br /><br /></span></p> <p align="justify" style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"><a href="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/So2i454uanI/AAAAAAAAAt8/QKE-7o7eOrE/s1600-h/antonioni_4207.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="antonioni_420" alt="antonioni_420" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/So2i5712zbI/AAAAAAAAAuA/Lv82LuJtT7I/antonioni_420_thumb5.jpg?imgmax=800" height="260" width="513" /></a></span> </p> <p align="justify" style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"><br />Οι παραπάνω εικόνες μπορεί να φαντάζουν στον αναγνώστη που δεν έχει δει την ταινία ως αλλόκοτες και αταίριαστες – και θα ήταν αν δεν επρόκειτο για την απίστευτη μαεστρία του Αντονιόνι. Γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με έναν απλό σκηνοθέτη αλλά με έναν auteur στην ιστορία του κινηματογράφου.</span></p> <p align="justify" style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;">Οι εικόνες αυτές θα συνεχίσουν να τονίζουν τη σχέση (η καλύτερα τη <em>μη-σχέση) </em>των ανθρώπων με το περιβάλλον τους, γι αυτό και ο σκηνοθέτης επιμένει να τονίζει γεωμετρικά σχήματα: οι “ουρές” που αφήνουν τα αεροπλάνα στον ουρανό, οι συμμετρικές οικοδομές, οι παράλληλοι δρόμοι, τα σταυροδρόμια, μία μισοτελειωμένη οικοδομή, η ρυμοτομία της Ρώμης όπως φαίνεται πανοραμικά από το αεροπλάνο.<br /><br />Ο Αντονιόνι λοιπόν φροντίζει να επικεντρωθεί περισσότερο στο φυσικό περιβάλλον των ηρώων σε συνάρτηση με το πως κινούνται και ενεργούν μέσα σε αυτό. Γι αυτό και ο διάλογος δεν επιχειρεί να αιτιολογήσει τις ενέργειες τους, παρά μόνο ελάχιστα. Καθώς συζητά με την φίλη της από την Κένυα, η Vittoria θα πει, “Εδώ τα πάντα είναι δύσκολα… Ακόμα και η αγάπη”, αναφερόμενη στην οργανωμένη ζωή μιας μεγαλούπολης, ενώ πρωτύτερα θα εκμυστηρευθεί, “Υπάρχουν στιγμές που το να κρατάς μία κλωστή και βελόνα, ή ένα βιβλίο, ή έναν άνδρα – είναι όλες το ίδιο.”<br /><br />Η παραπάνω πρόταση μετουσιώνει το κλίμα όχι μόνο της συγκεκριμένης ταινίας αλλά και των υπόλοιπων της τριλογίας του Αντονιόνι. Όπου οι γυναίκες φαίνονται συνεχώς να προσπαθούν να αρνηθούν τα ερωτικά καλέσματα των ανδρών, και αφού εν τέλει ενδώσουν, προσπαθούν να δραπετεύσουν. Ο λόγος άγνωστος, μένει στον θεατή και το πως ερμηνεύει τη σκηνοθεσία του Αντονιίονι για να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Στη συγκεκριμένη ταινία, προς το τέλος, η Vittoria και ο Piero φαίνονται επιτέλους να ζουν τον έρωτα τους, σαν μικρά παιδία, κυλιούνται στο πάτωμα, φιλιούνται και ανανεώνουν το ραντεβού της για την επόμενη μέρα και την μεθεπόμενη, και για κάθε μέρα, όπως οι ίδιοι λένε. Μόνο που δευτερόλεπτα αργότερα, καθώς θα έχουν αποχαιρετιστεί, ο φακός του σκηνοθέτη θα εστιάσει στα πρόσωπα τους όπου ξαφνικά η αίσθηση χαράς και αγαλλίασης έχει αντικατασταθεί από έναν αόριστο μορφασμό ματαιότητας. Πώς είναι δυνατόν μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα, η ψυχική κατάσταση των ανθρώπων να αλλάξει και την χαρά να κυριεύσει η αβεβαιότητα, ο φόβος και η ματαιότητα; Νομίζω ότι κάθε ώριμος άνθρωπος που έχει εμπλακεί σε σοβαρή σχέση έστω και μία φορά στη ζωή του μπορεί να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση… Ή μήπως όχι;<br /><br /></span></p> <p align="justify" style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"><a href="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/So2i67hlIgI/AAAAAAAAAuE/3oXc1DYi2Dg/s1600-h/eclissestreet%5B5%5D.jpg"><img style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="eclissestreet" alt="eclissestreet" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/So2i8avAu-I/AAAAAAAAAuI/8CzQJRQA30Q/eclissestreet_thumb%5B3%5D.jpg?imgmax=800" height="284" width="510" /></a></span> </p> <p align="justify" style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"><br />Το φινάλε της ταινίας είναι και η ιδιόμορφη κατάληξη του τι έχει προηγηθεί. Ένας άγνωστος άνδρας κατεβαίνει από το λεωφορείο διαβάζοντας στην εφημερίδα για τα την εύθραυστη κατάσταση της ειρήνης - κάτι που δεν αναφέρθηκε διόλου κατά τη διάρκεια της ταινίας, αλλά το κλίμα αποξένωσης που φωτογραφίζει ο Αντονιόνι τα τελευταία 8 λεπτά της ταινίας, χωρίς κανένα διάλογο σε προϊδεάζουν για κάτι φριχτό: τρομακτικά πρόσωπα περαστικών στο δρόμο, άνθρωποι που μοιάζουν χαμένοι, κτίρια και δρόμοι χωρίς ψυχή, ένα γεμάτο βαρέλι με νερό να έχει τρυπήσει και να αδειάζει αργά…. Η “εξέλιξη” της αποξένωσης φαίνεται να απλώνεται πέρα από τις ερωτικές σχέσεις, και το μέλλον βουτηγμένο στο σκοτάδι να φωτίζεται μόνο από μία ηλεκτρική λάμπα.<br /><br />Ίσως η καλύτερη στιγμή του Αντονιόνι, ένα αριστούργημα που επιβεβαιώνει πόσο μεγαλειώδης μπορεί να είναι η Τέχνη και πως ο σημερινός κινηματογράφος (με απειροελάχιστες εξαιρέσεις) αποτυγχάνει παταγωδώς να καταφέρει κάτι παρόμοιο.<br /><br /></span></p> <p align="justify" style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"><b>Προσωπική Αξιολόγηση:</b> <span style="font-weight: bold;">9,8 / 11*</span></span></p> <p align="justify" style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;"><em><span style="font-size:85%;">*Στο σχόλια παρακάτω εξηγώ το 9.8 (το οποίο αρχικά ήταν 10).</span><br /><br /></em></span></p> <p align="center" style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:100%;">Η σκηνή του αφρικάνικου χορού:</span></p> <div face="trebuchet ms" style="margin: 0px auto; padding: 0px; width: 425px; display: block; float: none;" id="scid:5737277B-5D6D-4f48-ABFC-DD9C333F4C5D:4261f3ed-8ecb-4529-addd-ffe5274ad70d" class="wlWriterEditableSmartContent"><div id="5fbacaf8-f5ae-4f6f-8b23-798534bbc24e" style="margin: 0px; padding: 0px; display: inline;"><div><object width="425" height="355"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/S4xIr54mH0I&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1&hl=en"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/S4xIr54mH0I&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1&hl=en" type="application/x-shockwave-flash" width="425" height="355"></embed></object></div></div></div>dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-2011410756230125011.post-195006665396465132009-07-14T20:38:00.044+03:002009-11-04T13:23:50.098+02:00Public Enemies<div align="justify" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;"><img alt="publicenemiespost" height="442" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SlzQNGV2jWI/AAAAAAAAAsg/4n5oWyh4ykc/publicenemiespost_thumb%5B4%5D.jpg?imgmax=800" style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="publicenemiespost" width="328" /></span></div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;"><br />
<br />
Τίτλος: <b>Public Enemies (Δημόσιος Κίνδυνος)<br />
</b></span></div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;">Σκηνοθέτης: <b>Michael Mann<br />
</b></span></div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;">Παραγωγή: <b>2009<br />
<br />
<br />
</b></span></div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></div><div align="justify" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;">Ευχάριστη έκπληξη η ταινία του Michael Mann. Καταφέρνει να κάνει μια αδιάφορη ιστορία (αυτή του μεγαλύτερη εγκληματία στην δεκαετία του 30 στην Αμερική, John Dillinger) ικανή να καθηλώσει τον θεατή.<br />
<br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;">Ο Mann έχει πολλούς φαν στην Αμερική (άνδρες στην πλειοψηφία, αφού οι ταινίες του έχουν αρκετό κυνηγητό και πιστολίδι) και στο είδος του είναι από τους καλύτερους. Χρησιμοποιώντας ψηφιακή κάμερα που τις περισσότερες φορές χειρίζεται ο ίδιος, καταφέρνει να καταγράψει τις περισσότερες σκηνές με μία ψυχρή ακρίβεια, που ταιριάζει γάντι στο ύφος της ταινίας. Μάλιστα, συχνά ο θεατής δεν μπορεί παρά να μείνει εντυπωσιασμένος από τον τρόπο που ο σκηνοθέτης χειρίζεται την κάμερα, ακόμα και στις πιο απαιτητικές σκηνές. Οπότε, από αυτή την άποψη, η ταινία είναι άρτια, κι αν λάβουμε υπόψη και την υπερστυλιζαρισμένη φωτογραφία, είναι και αρκετά εντυπωσιακή. Προσθέστε σε αυτά κι ένα επιβλητικό, σχεδόν επικό, soundtrack από τον Elliot Goldenthal (μυρίζομαι υποψηφιότητα για όσκαρ πρωτότυπης μουσικής και πιθανή νίκη) και έχετε μια μεγαλοπρεπή γκανγκστερική ταινία.<br />
<br />
</span></div><div align="center" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;"><a href="http://lh5.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SlzQNzPBnVI/AAAAAAAAAsk/lHmdxl4JZcg/s1600-h/public-enemies-court%5B6%5D.jpg"><img alt="public-enemies-court" height="309" src="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SlzQOkAT4rI/AAAAAAAAAso/eyardYJ14dw/public-enemies-court_thumb%5B4%5D.jpg?imgmax=800" style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="public-enemies-court" width="465" /></a> <i>O Johnny Depp ως John Dillinger<br />
<br />
</i></span></div><div align="justify" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;">Όσον αφορά το cast τώρα, έχουμε να κάνουμε με τον Johnny Depp στον πρωταγωνιστικό ρόλο του John Dillinger, τον Christan Bale στον ρόλο του πράκτορα του FBI Melvin Purvis, ο οποίος ηγείται την ομάδα καταδίωξης του Dillinger, και την Marion Cotillard ως την ερωμένη του Dillinger. Ο ρόλος της τελευταίας είναι μικρός και ερμηνευτικά αδιάφορος. Ο Johnny Depp ομολογώ ότι σε στοιχειώνει με την “ερμηνεία” του. Δεν έχει να κάνει τόσο με την υποκριτική του, αφού κι αυτή είναι περιορισμένη. Αρκείται απλά σε μυστηριώδη βλέμματα, μία υπνωτική προφορά και διάφορους μορφασμούς προσώπου. Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλήσουμε για τον ρόλο της καριέρας του, όπως πολλοί φαν βιάζονται να συμπεράνουν (προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο J. Depp έχει φτάσει σε τέτοιο υψηλό σημείο μέχρι τώρα, ίσως να χαραμίζεται και με τις επιλογές του – βλ. <i>Πειρατές της Καραϊβικής </i>και ταινίες Burton). Ερμηνευτικά, λοιπόν, δεν δείχνει κάτι το ιδιαίτερο και δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσο μπορούν να ευθύνονται οι οδηγίες του σκηνοθέτη σε αυτόν τον τομέα. Τέλος, για τον Christian Bale μπορώ να πω ότι με έπεισε αρκετά στον ρόλο του αδίστακτου, ακριβή και σχολαστικού Melvin Purvis. Για μένα ξεχώρισε περισσότερο – ίσως έχει να κάνει και με το επιβλητικό παρουσιαστικό του.<br />
<br />
</span></div><div align="center" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;"><a href="http://lh6.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SlzQQEzlPeI/AAAAAAAAAss/_Ryvly7DFJA/s1600-h/bale%5B17%5D.jpg"><img alt="bale" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SlzQQvKY3MI/AAAAAAAAAsw/XDjEiv5G7Wc/bale_thumb%5B13%5D.jpg?imgmax=800" style="display: block; float: none; height: 435px; margin-left: auto; margin-right: auto; width: 322px;" title="bale" /></a> <i>O Christan Bale στον ρόλο του Melvin Purvis, FBI Bureau Chief<br />
<br />
</i></span></div><div align="justify" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;">Από καλλιτεχνική άποψη η ταινία υστερεί. Καταρχήν ο Mann ακολουθεί πολλά χολιγουντιανά κλισέ που κουράζουν: την πρώτη φορά που βλέπουμε τον Purvis να πυροβολεί θανάσιμα κάποιον αυτό γίνεται με τη συνοδεία τραγουδιού του Otis Taylor, σε κάπως σαρκαστικούς τόνους, σαν να διακωμωδεί την σκηνή, και παρόμοια χλευαστική μουσική υπόκρουση συνοδεύει και άλλους θανάτους (κάπως κακόγουστα). Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα, γι αυτούς που επιμένουν ότι ο Mann αποφεύγει τα κλισέ. Επίσης, το σενάριο έχει αρκετές υπερβολές για δραματικούς σκοπούς, και πολλές από τις σκηνές -ακόμα και ο διάλογος- δεν είναι πάντα ρεαλιστικές. Για μένα όμως δύο είναι τα βασικά μειονεκτήματα της ταινίας:<br />
<br />
</span></div><div align="center" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;"><a href="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SlzQRv607KI/AAAAAAAAAs0/SamVC3R56wA/s1600-h/marion_cotillard_public_enemies%5B6%5D.jpg"><img alt="marion_cotillard_public_enemies" height="302" src="http://lh3.ggpht.com/_xwbVUg1hxMs/SlzQSFQauFI/AAAAAAAAAs4/tbeHao0eIS4/marion_cotillard_public_enemies_thumb%5B4%5D.jpg?imgmax=800" style="display: block; float: none; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="marion_cotillard_public_enemies" width="443" /></a> <i>H Marion Cotillard υποδύεται την ερωμένη του Dillinger, Billie Frechette <br />
<br />
</i></span></div><div align="justify" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;">1. Ο χαρακτήρας του Dillinger. Όπως ανέφερα ο Michael Mann δεν διεισδύει στην προσωπικότητα του αδίστακτου εγκληματία παρά μόνο πολύ επιδερμικά. Τα συναισθήματά του για την ερωμένη του Billie Frechette περιγράφονται με μαεστρία για λίγα μόνο λεπτά μόνο, ενώ ο σκηνοθέτης φαίνεται μετά να την εξαφανίζει ως χαρακτήρα και να την εμφανίζει μόνο όταν το απαιτεί η πλοκή. Κρίμα, γιατί προσωπικά βρήκα το πρώτο μισό της ταινίας, όπου σκιαγραφείται έστω και ελάχιστα ο χαρακτήρας του Dillinger και η συναισθηματική του φύση, πολύ πιο ενδιαφέρον από το αδιάκοπο πιστολίδι που ακολουθεί έπειτα (το ανθρωποκυνηγητό στο σκοτεινό δάσος που φαίνεται να κρατάει αιώνες και αποτελείται από αδιάκοπη δράση ήταν και το μόνο σημείο που βαρέθηκα κατά τη διάρκεια της ταινίας).<br />
<br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;">2. Όπως έχω εξηγήσει και στο παρελθόν αξιολογώ μία ταινία ως έργο τέχνης. Και η τέχνη οφείλει να έχει κάποιον ανθρωπιστικό σκοπό συνήθως. Δεν μπορώ να καταλάβω λοιπόν τι μας αφορά η ιστορία ενός εγκληματία από τη στιγμή που δεν μαθαίνουμε τίποτα ουσιαστικό για την προσωπικότητα του (έστω και τα κίνητρα του). Αντιθέτως, τι σκοπό εξυπηρετεί το αδιάκοπο μπαμ-μπουμ, οι εκρήξεις, το αίμα που αναβλύζει…; Πώς μπορούν τα παραπάνω να μου προσφέρουν κάτι εποικοδομητικό και να με βοηθήσουν να εξελιχθώ ως άνθρωπος; Δεν ζητώ από τον σκηνοθέτη να αλλάξει genre (δεν προσδοκώ από τον Mann να γυρίσει και τις <i>Γέφυρες του Μάντισον</i> !!!), αλλά τουλάχιστον να μη στοχεύει μόνο στο αμερικάνικο κοινό, ούτε στον μέσο άνδρα θεατή, <b>ειδικά τη στιγμή που μας έχει αποδείξει ότι έχει τόσο ταλέντο</b> (βλ. <i>Heat</i>). Η ταινία σίγουρα θα μπορούσε να εμβαθύνει περισσότερο στις ανθρώπινες σχέσεις και λιγότερο στα πιστόλια και τη βία.<br />
<br />
</span></div><div align="justify" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: 100%;">Για να τελειώσω: Τα παραπάνω δύο σημεία ήταν και τα μόνα αρνητικά που βρήκα. Περίμενα να βαρεθώ από τα πρώτα λεπτά, αλλά ωστόσο η ταινία <i>Public Εnemies</i> είναι καλογυρισμένη, με στυλ (αν και υπερβολική, κυρίως λόγω του μουσικού score), με ικανοποιητικές ερμηνείες, και την περισσότερη ώρα σε κρατάει καθηλωμένο στην οθόνη. Τεχνικά λοιπόν είναι σίγουρα άρτια, και ομολογώ ότι θα την ξαναέβλεπα. Από καλλιτεχνική άποψη, είναι από τις ταινίες που δεν νομίζω ότι έχει κάτι ουσιαστικό να προσφέρει (ίσως μάλλον η τόση βία να στρέφεται εναντίον της). Ωστόσο, βλέπεται ευχάριστα με παρέα στο σινεμά και παραμένει ως δείγμα προσεγμένου χολιγουντιανού σινεμά.</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"> </span></div><div align="justify" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><br />
<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b>Προσωπική Αξιολόγηση:</b> <b>5 / 11 *<br />
<br />
</b></span></div></div><div align="justify" face=""" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><i><span style="font-size: small;">*Και πριν προλάβουν τίποτα hard-core φαν του Michael Mann να με κατηγορήσουν για την βαθμολογία μου, να θυμίσω ότι με βάση την κλίμακα και τα στάνταρντ αξιολόγησής μου, ο βαθμός που έδωσα είναι πάρα πολύ καλός για το είδος και τις αδυναμίες της ταινίας.<br />
<br />
</span></i></div><div face=""" style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;">Trailer της ταινίας:<br />
<object height="360" width="580"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Q8xOgO7_eT8&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Q8xOgO7_eT8&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="580" height="360"></embed></object><br />
</span></div><div style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"></div>dshttp://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.com4