Τίτλος: Irrational Man (Παράλογος Άνθρωπος)
Σκηνοθέτης: Woody Allen
Παραγωγή: 2015
Μερικές φορές είναι δύσκολο να γράψεις για κάτι ανούσιο ή βαρετό. Πρόκειται ωστόσο για ταινία του Woody Allen γι΄αυτό και αποφάσισα να δώσω διπλή βαθμολογία στο τέλος, μία για το πώς αξιολογώ την ταινία υπό την σκηνοθεσία του Woody Allen και μία για το πώς θα την αξιολογούσα εάν επρόκειτο για δημιούργημα άλλου σκηνοθέτη. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι αν δεν είχε υπάρξει σεναριογράφος ο Woody Allen η ταινία ίσως να μη γινόταν ποτέ. Έχοντας πει αυτά, θα ήθελα να πληροφορήσω τον αναγνώστη ότι ο Woody Allen έχει σκηνοθετήσει μερικές από τις πιο αστείες και αγαπημένες μου κωμωδίες (Love and Death, Sleeper), οπότε θα είμαι επιεικής τόσο στις απόψεις μου όσο και στη βαθμολογία.
Είναι η ταινία κακή; Όχι, αλλά είναι σχεδόν αδιάφορη. O Joaquin Phoenix είναι ο αμφιλεγόμενος, ανατρεπτικός, αλλά και γοητευτικός καθηγητής πανεπιστημίου με το όνομα Abe, τον οποίο ερωτεύονται η φοιτήτριά του Jill (Emma Stone) και η συνάδελφός του Rita (Parker Posey). Ο φαινομενικά βαρετός Abe λίγο πριν τη μέση της ταινίας, κρυφακούγοντας μία συζήτηση, θα αποφασίσει να διαπράξει ένα έγκλημα, περνώντας απαρατήρητος. Συγκεκριμένα: ένα φόνο. Διάβασα ότι το σενάριο έχει επιρροές από το Έγκλημα και Τιμωρία, ότι η ταινία θυμίζει το Strangers on a Train της Patricia Highsmith (και την ομώνυμη ταινία του Χίτσκοκ). Τίποτα από αυτά δεν ισχύει κατά την άποψή μου. Αν στα προηγούμενα έργα ο φόνος υπήρχε ως τέχνασμα για μια βαθύτερη ηθικο-φιλοσοφική σκέψη, εδώ το αδύναμο σενάριο με τα κάπως σαχλά twists σε απωθεί από κάτι τέτοιο. Επιπλέον, το στυλ των παραπάνω έργων δεν αντικατοπτρίζεται με κανέναν τρόπο στην παρούσα ταινία.
Οι ερμηνείες είναι κανονικές. Τι σημαίνει αυτό; Οι ηθοποιοί παίζουν σωστά τον ρόλο τους, αφού η ταινία δεν έχει απαιτήσεις από αυτούς. Η σκηνοθεσία του Woody Allen, επίπεδη, όπως πάντα, σύμφωνα με το στυλ των τελευταίων του δημιουργιών, δυστυχώς δεν επιτρέπει στο είδος του θρίλερ να εξελιχθεί. Πρόκειται για ένα ισοπεδωτικά καυστικό στυλ που πραγματικά ξεχώριζε τις κωμωδίες του, αλλά που ωστόσο δεν ταιριάζει στο genre του μυστηρίου. Και επειδή ανέφερα το χιούμορ, υπάρχουν κάποιες αμήχανες ατάκες, οι οποίες ωστόσο με προβλημάτισαν στο αν πρόκειται για αστεία ή παράξενο διάλογο. Με την ευκαιρία, λέγοντας για αμήχανες ατάκες, θα ήθελα να επισημάνω κάποιες υπερβολές στο σενάριο: οι ήρωες συχνά λένε ότι θέλουν να μετακομίσουν στην Ευρώπη. Αναφέρουν την Οξφόρδη και την Ισπανία, μέρη που φαντάζουν ίσως εξωτικά, αλλά είναι μη ρεαλιστικά για να χρησιμοποιήσω την έκφραση ενός άλλου κριτικού. Ίσως να φάνταζαν ιδανικά για κάποιο ροζ μυθιστόρημα του περασμένου αιώνα, αλλά στο παρόν, οι αναφορές αυτές βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου — ίσως αυτή η εμμονή του σκηνοθέτη με κάποιες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες να είναι επηρεασμένη και από λογοτεχνία του προ-περασμένου αιώνα, ποιος ξέρει.
Μια ταινία λοιπόν που ολοκληρώθηκε για να προσφέρει τίποτα, απλά για να ολοκληρωθεί. Περνάει ευχάριστα ο χρόνος; Νομίζω ότι αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Υπάρχουν σαφώς καλύτερα θρίλερ. Θα το πρότεινα μόνο στον θεατή που θέλει να εντυπωσιάσει λέγοντας ότι είδε μια ταινία του Woody Allen.
No comments:
Post a Comment